Run Fast Sleep Naked van Nick Murphy, misschien wel één van de meest geanticipeerde albums van 2019, is vandaag eindelijk uit. Nadat hij jaren zijn talent etaleerde onder de naam Chet Faker, besloot hij in 2016 om dat project te laten voor wat het was. Vanaf dan kon je muziek beluisteren die hij onder zijn eigen naam uitbracht. Een sterke ep en wat singles later, kondigde hij begin 2019 zijn tweede langspeler aan, de eerste onder de naam Nick Murphy. Verwacht geen elf keer een single die zo catchy is als “Sanity” of “Talk Is Cheap”, want dan zal je teleurgesteld zijn. Op dit album experimenteert hij erop los, met een hele resem instrumenten achter de hand. Op meesterlijke wijze weet Murphy elf experimentjes om te vormen tot een prachtig én samenhangend album. Wat een topmuzikant.
Als Chet Faker de geboorte van Nick Murphy als muzikant was, dan was de ep Missing Link de experimentele tienerperiode en mag Run Fast Sleep Naked zich de volwassenwording van deze man noemen. Songs die het totaalpakketje bevatten en volwassen overkomen lijken het album te vullen. Leadsingle “Sanity” bevat alle aspecten van een groovy popsong met een experimenteel kantje. Maar ook na de experimentele intro op andere single “Dangerous” lijkt alles perfect op zijn plaats te vallen. Op het album vind je ook “Yeah I Care” terug, dat perfect in dit rijtje past. Het nummer kraakt en piept langs alle kanten, maar toch weet Murphy dit experiment op geniale wijze catchy te laten overkomen.
Maar op dit album moet het bijlange niet altijd dansbaar zijn, Nick besteedt ook heel wat plaats aan rustige nummers. “Believe (Me)” is een ingetogen pianoballad, die zonder moeite je gevoelige snaar weet te raken. Maar plots vloeit het nummer over in een futuristisch en duister experiment, met Murphy’s vocals als robot van dienst. Trippy, maar eens zo mooi. In afsluiter “Message You At Midnight” zingt Nick Murphy over de liefde, ondersteund door aanzwellende vioolarrangementen. Alweer spatten de emoties er vanaf, iets waar hij met zijn warme stem heel goed in slaagt.
Als we het over dit album hebben, kunnen we onmogelijk het experimentele kantje van Nick Murphy achterwege laten. Neem nu “Harry Takes Drugs On The Weekend”, waarbij de titel al genoeg zegt. Een geïmproviseerde intro neemt je mee op een ingetogen trip, of dat is toch wat je denkt. Plots slaat het nummer om en laat een knotsgekke instrumentatie je sterretjes zien. Maar gelukkig zijn dat prachtige sterretjes, die je nog eens doen dansen ook. Ook “Some People” slaat om in zo’n plotseling experiment. Maar in tegenstelling tot die vorige, is dit misschien wel één van de mindere nummers op het album. Het ingetogen deel weet ons met z’n rijke instrumentatie te bekoren, maar plots ontploft het nummer naar een extreme chaos met heel wat distortion. Spijtig genoeg niet zijn meest geslaagde experiment.
Run Fast Sleep Naked siert ook één van de beste nummers die Murphy ooit schreef. “Never No” begint catchy en eenvoudig, met een leuke synthesizer in de hoofdrol. Vervolgens valt alle instrumentatie weg en bouwt hij aan de hand van zijn vocals en enkele blazers eigenhandig op naar een chaotische climax. Die climax weet te ontploffen naar nog grotere chaos, waarbij Murphy klanken produceert met zijn stem, die je voelt nazinderen tot in de het diepste van je lichaam. Uit wanhoop schreeuwt hij het uit, met enkele prachtige lyrics tot gevolg (‘no one can tell me, no one can know where I belong now’).
Met deze plaat weet Nick Murphy weer vriend en vijand te verrassen. Op voorhand was het moeilijk inschatten welke richting het album uit zou gaan, aangezien elke single zijn eigenheid had. Toch weet de man met de baard een prachtig geheel af te leveren, waarop hij de perfecte balans vindt tussen het experimentele en de meer poppy kant. Dat deze plaat in vele eindejaarslijstjes zal verschijnen, is voor ons geen twijfel. Op 20 oktober kan je in de Ancienne Belgique gaan bewonderen hoe deze gelaagde muziek live tot leven komt. Wij zullen alvast aanwezig zijn.
