Le Guess Who? 2021 (Dag 1): Dwalen door een muzikale stad

Le Guess Who? ging na lang wachten eindelijk van start. Vier dagen lang is het één groot ontdekkingsfestival vol interessante, maar altijd oprechte acts van veel verschillende genres en landen. Iedere artiest doet iets unieks en eigenwijs en kent vooral een passie voor de pure kunst die in muziek zit. We dolen gedurende het hele festival tussen de fijne acts en doorheen de stad Utrecht en brengen verslag uit. Gisteren openden we met vier onvergetelijke shows: Gabriels, Arushi Jain, Arooj Aftab en The Microphones.

Gabriels

Als allereerste act van het hele festival stond er een zekere druk op Gabriels’ schouders, die de groep er (weliswaar een kwartier te laat) met veel gemak af kon schudden. Het podium hulde zich in één ware schaduw en onder het spierwitte licht van een verblindende spotlight kwam de dynamische stem van de Amerikaanse soulzanger Jacob Lusk als een overmeesterende heer op ons af. Als zanger en artiest was hij een intrigerende, energieke diva, maar tijdens de bindteksten doorbrak hij dit en werd hij voornamelijk ongelooflijk knuffelbaar en aardig.

De zang, die soms wat aan die van Benjamin Clementine deed denken, was meer dan capabel. Van hoogtes naar laagtes in een mum van tijd en vooral vol warmte bezong hij samen met zijn drie backingzangeressen het leven. De begeleidingsband, van zwoele contrabas tot ijle viool, wist ontzettend goed wat en wanneer te spelen, maar vooral ook wanneer dat niet te doen. “Love and Hate in a Different Time”, het meest rechttoe rechtaan soulpopnummer, voerde het dansen op. Het publiek was enthousiast, en wij ook. Een betere opener kon er op dit festival niet geweest zijn, en enthousiast voor meer dwaalden we verder de stad in.

Arushi Jain

De prachtig gewelfde Janskerk vormde een adembenemend decor voor de dromerige ambient van de uit Delhi afkomstige New Yorkse Arushi Jain. Als een plaatsvervangend orgel vulden de analoge klanken de gehele ruimte. Doch de artieste aanraadde zich te laten meeslepen door de muziek met gesloten ogen, konden we niets anders dan rond ons heen turen; al zittend aanschouwden we de begeleidende lichtshow terwijl subtiele veranderingen zich langzaam ontwikkelden. Een machtige mix van kleur en dansende stralen ondergingen de kabbelende stromingen van de ambient geluidsmuur.

Wanneer haar stem in het geheel werd gegooid, werden we pas echt overdonderd. Toch greep ze slechts zelden naar haar microfoon, wat op een manier het optreden wat afvlakte. Daarnaast had de kerk ook zijn nadelen. Niet enkel zorgde die voor een giga klankentapijt, maar ook voor een weergalming in de akoestiek. Zo werd nagenoeg bijna alle anders krachtige dynamiek opgeslokt. Dat deerde echter niet zo, omdat de warme klanken simpelweg ontzettend mooi waren. Jammer voor het prachtige decor, maar uiteindelijk met de ogen gesloten – wat Jain zelf ook voorstelde – kwam het toch een tikkeltje beter binnen.

Arooj Aftab

De Pakistaanse Arooj Aftab opende magisch. Met enkel een contrabas, een harpiste en haar eigen zachte stem werden we vanaf de eerste noten meteen achterovergeslagen door de pracht van haar muziek. Nog meer vielen we achterover door de artiest die zichzelf bleef relativeren. Nooit liet ze haar wijntje los, en rustig en zonder veel moeite leek ze haar zanglijnen te meesteren. ‘Voel je niet overweldigd door mijn muziek. Het is geen bezinningsmuziek, het gaat gewoon over liefde of… nou ja, intoxicatie.’

Door de hevige harpsolo’s, die bevestigden dat rock nog helemaal niet dood is, en haar heerlijke charisma werd de show pas echt bijzonder. Van het ijle gefluit van de bassist over naar het lieflijk dansend opgaan in harpsolo’s: we konden geen enkele fout in het geheel bemerken; deze show was simpelweg prachtig en zo mogelijk het hoogtepunt van de avond. Ook op traditionele liefdesliederen kan gedronken en gejuigd worden. Rustig van haar wijn sippend bewonderde Aftab samen met ons haar eigen band en de zaal, even trots en genietend als het laaiend enthousiaste publiek.

The Microphones

Curator Phil Elverum was misschien wel dé reden waarom een menigte zich schaarde in Utrecht. De Europese passages van hem onder zijn naam The Microphones zijn schaars. Met de bijzondere autobiografische terugblik The Microphones in 2020 deed Phil voor het eerst in lange tijd iets nieuws onder die naam (terwijl hij normaal gezien onder Mount Eerie opereert). Deze videosingle van zo’n drie kwartier is dan ook meteen het liveproject waarmee Elverum, met zijn kompaan-gitarist, zijn The Microphones-tour onderneemt.

Bijna een uur lang nam Phil ons mee naar de tijd waarin hij begon met The Microphones. Overheen een repetitief akkoord blikte hij nostalgisch terug op zijn 25 jaar durende muzikale carrière en hoe het een uitlaatklep voor zijn gemoedstoestand kon zijn. Het barstte los in zware noise, waarna het repetitieve akkoord terug kwam kabbelen, om nadien naar prachtige rust te keren. De teksten raakten soms, hoewel Phil ons even vaak liet lachen. Al bij al is The Microphones in 2020, waarvan de liveversie een lichtelijk andere tekst had, een bijzonder project dat een persoonlijke inkijk in een legendarische muzikant zijn gedachten biedt.

Vandaag, op dag twee van het festival, staan onder andere Ichiko Aoba, Mariee Sioux en een samenwerking tussen Matana Roberts en Jessica Moss geprogrammeerd.

Geschreven door Anne-Leen Declercq en Pieter Wilms.