Het begon allemaal voor Nathaniel Rateliff & the Night Sweats in 2015. Dat was het moment dat Nathaniel Rateliff op het idee kwam om de boeg om te gooien na jaren solo aan het werk te zijn geweest en zijn sporen te hebben verdiend als singer-songwriter. Zo stond hij in 2010 al in het voorprogramma van Mumford & Sons en vertoefde hij in de entourage van de Britten. Hij creëerde een heel klein beetje naamsbekendheid als een imposante man met een geweldige stem. Maar het begon pas echt in 2015 doen zijn begeleidingsband The Night Sweats erbij kwam.
En dat mag een succesverhaal worden genoemd. Met het eerste album Nathaniel Rateliff & the Night Sweats maakten ze een hele hoop mensen helemaal gek. Daarnaast scoorden ze twee grote hits met “S.O.B.” en “I Need Never Get Old”. In 2015 domineerden deze twee hits de radio en maakten ze festivalweides gek. Ook brachten ze in 2018 Tearing at the Seams uit. Voor Nathaniel Rateliff zag de wereld er ineens rooskleurig uit, maar het lot besliste anders. Zijn beste vriend, ook de producer van beide albums, stierf geheel onverwachts en ook zijn huwelijk liep op de klippen. Daardoor kreeg Nathaniel een enorme mentale klap te verwerken. Dit alles deed hem besluiten om The Night Sweats even op een laag pitje te zetten en te gaan werken aan zijn verwerkingsproces. Hij maakte daar een album over met And It’s Still Alright, dat vooral ging over de eenzaamheid in zijn leven. Gelukkig lijkt de hoop iets terug te komen en daarom nam hij weer contact op met The Night Sweats voor de opnames van The Future.
Het album begint met de titletrack en Nathaniel Rateliff geeft gelijk weg wat ons te wachten staat: een album vol vuige lijntjes die heerlijk in het gehoor liggen. De band swingt als nooit tevoren en op “The Future” geven ze alvast mee dat ze zich niet gaan inhouden. En dat is maar goed ook. “The Future” bouwt goed op in de rustige coupletten, maar het komt pas echt goed los in de refreinen. Een perfecte opener voor het album. Daarna wordt het blik zwoele baslijnen en blazers opgetrokken. “Survivor” was de eerste single van het album. Het nummer is een herkenbaar geheel waar vooral Nathaniel Rateliff goed van zich laat horen. Af en toe trekt hij zijn scheur open en dan hoor je weer de klasse van Rateliff. Het geheel klinkt opgewekt en catchy en lijkt een beetje afstand te nemen van de nare periode die hij heeft gehad. Het doet soms een beetje denken aan een liefdeskind tussen Bob Dylan en Alexander Ebert van Edward Sharpe and the Magnetic Zeroes.
Dan wordt er even gas terug genomen met de ballad “Face Down in the Moment” en het soulvolle “Something Ain’t Alright”. Vooral “Face Down in the Moment” springt er ver bovenuit. Ook al wordt er even afgeremd, het nummer blijft spannend. Je gaat mee in het verhaal van Rateliff. Ga met je voetjes in het water staan en laat alles gaan. Laat het moment op je af komen. Hij bezingt ‘Face down in the moment’ op een hele subtiele manier met misschien wel een van de mooiste refreinen van het album. Vooral de blazers in het slot bezorgen kippenvel. In het verdere middenstuk van het album blijft het subtiel, maar met een grote knipoog naar oude blues, jazz en soul. Op “Love Me Till I’m Gone” nemen vooral The Night Sweats je bij de hand door middel van een heel erg fijn orgeltje. Swingen en meezwieren lukt wel gemakkelijk, en dat is ook de hele kracht. Pas op het einde van het nummer komt het wat los met die fijne stem van Nathaniel, een beetje alsof hij zijn scheiding van zich af zingt, met een paar flinke uithalen die ons doen verlangen naar een liveshow op een festivalweide.
“Baby I Got Your Number” is dan weer een niet zo speciaal nummer dat op geen enkel moment escaleert en voelt als opvulling. Zonde. Het enige positieve zijn de blazers in dit nummer. Op “What If I” herpakt de band zich dan. Hier wordt het verhaal van Nathaniel verteld over wat hij beter niet had kunnen doen om iets te veranderen aan zijn leven. “What If I” wil je het liefste horen met een zonnetje op je gezicht en een biertje in je hand. Dit komt vooral door de goede sfeer die aan het nummer vasthangt. Na een paar keer zing je het refrein met gemak mee. Ook op “I’m on Your Side” laten Nathaniel Rateliff en The Night Sweats zien dat ze een goed huwelijk zijn met de perfecte combinatie van zang en instrument. Subtiel, maar goed. Door deze balans maakt “I’m On Your Side” het tot een van de hoogtepuntjes van het album. De grootste klapper wordt echt bewaard tot het einde van de plaat. Het hele arsenaal wordt losgegooid op “Love Don’t”. Stilzitten is geen mogelijkheid en je hoort alle plezier die de band heeft gehad met het maken van deze plaat. Een betere afsluiter kon niet worden bedacht. Het is een instant hit, die doet denken aan de hoogtij dagen van motown. Misschien ligt het een beetje in de lijn van “S.O.B.”, maar teleurstellen zal het nummer niet. Er kan simpelweg geen fout in gevonden worden.
Hoewel het zeker geen perfect album en soms erg de moeite heeft met het tempo, is The Future een erg fijne luisterbeurt van begin tot het eind. Het voelt dan ook een beetje als afsluiter van een lastige twee jaar, maar de timing van dit feelgood album is erg goed en het is misschien wel het beste werk wat Nathaniel Rateliff tot nu toe gemaakt heeft. Perfect om de koude winterdagen een beetje op te warmen met de zwoele, vuige americana van Nathaniel Rateliff & the Night Sweats.
