Na hun debuut in 2015 komen Nathaniel Rateliff en zijn Nights Sweats opnieuw aankloppen met nieuw werk. Tearing at the seams is de titel die de nieuwe boreling draagt. Hiervoor deden ze terug beroep op producer Richard Swift. De plaat – die in New-Mexico werd opgenomen in een geïmproviseerde studio – moet de dynamiek en chemie van de band in de verf zetten. Echte muziek met imperfecties inbegrepen, dat was het streven en daar zijn ze opnieuw in geslaagd.
Het eerste nummer van deze plaat, “Shoe Boot” liegt er niet om. Na een bass en drum jam horen we een schreeuw: “One, two, three”. De algehele Night Sweats vallen in met een heerlijke blues en geven je een welgemikte trap richting klokkenspel met diezelfde ‘Boots’. Blazers en orgelist geven het beste van zichzelf en hiermee is de toon alvast gezet. Bij het nummer “Be there” is er geen houden aan, wat een fijne pianoriff heeft dit nummer! Nathaniel doet opnieuw waar hij goed in is, klagerig zijn liefde verklaren én prekend zijn leed verkondigen.
“A Little Honey” is een song die even zoet klinkt in de oren als de titel laat vermoeden. De opzwepende en vaak zelfs bezwerende nummers nemen je mee op sleeptouw. “Say It Louder” doet het dan weer met een ietwat country, hawaii aandoende gitaarlick. Ook de bass dreunt er gemoedelijk doorheen. “Hey Mama” is nog zo een fijne klaagzang op deze Tearing at the seams. De woorden soul en gospel zijn nooit veraf bij Nathaniel Rateliff and The Night Sweats. Dat bewijst ook de song “Cooling out”, een persoonlijke favoriet. Op de titeltrack “Tearing at the seams” legt de band nog een laatste maal succesvol zijn ziel bloot.
Wat kunnen we zeggen over deze plaat? Het is een uitstekende opeenvolging van heerlijke nummers. Het neemt je mee en werkt vaak hypnotiserend. Als het aan Nathaniel en de zijnen lag, vierden soul en rhythm-and-blues nog steeds hoogdagen en wie zijn wij om dat tegen te spreken! Is dit een titel voor iedereen? Dat zeker niet, wie van eerstgenoemde genres geen fan is, zal van Tearing At The Seams niet warm worden. Doen The Night Sweats iets nieuws ten opzichte van de vorige plaat? Niet echt… Maar doen ze waar ze goed in zijn? Volmondige “Yes sir!”. Dit is een staaltje vakmanschap en laat je vooral heerlijk dansen like it’s 1965.
