© CPU – Fleur De Backer
Afgelopen week kon de hele wereld kennismaken met Claire Laffut. Neen, de zangeres is niet op wereldtournee, maar haar gezicht keek neer op Times Square in het kader van de EQUAL Spotify-actie. Een mooie prestatie, want op zo gek veel media-aandacht kan de Belgische zangeres niet rekenen, of toch zeker niet aan de Noordelijke zijde van de taalgrens. We zien in de jongedame nochtans een fris equivalent van een Angèle, al zijn het vooral onze Waalse en Franse vrienden die ons daarin bijstaan. Hoe dan ook bracht Claire enkele maanden geleden, na héél lang wachten, haar debuutplaat Bleu eindelijk uit. Dat album kon ons zo bekoren, dat we het meteen bekroonde met de volle vijf sterren. Nu de situatie het toelaat, kan ze haar debuut ook eindelijk voorstellen aan een live publiek. Zo trekt de zangeres dezer dagen door Europa, om het continent blauw te kleuren.
De enige Belgische datum stond gisterenavond op het programma, in een voor drievierde gevulde Orangerie van Botanique. Die paar honderd mensen werden bij opener “MDMA” meteen op de knieën gedwongen, want na een lange intro waarin Claire iets te overdreven wat ‘on y va’s’ op ons afvuurde, schoot de vlam schijnbaar in de pan. Het feest was helaas van korte duur, want muzikaal en vooral vocaal sloeg de zangeres de bal op regelmatige basis serieus mis. Desalniettemin kreeg ze de zaal stukje bij beetje mee in haar verhaal, waardoor het voornamelijk Franstalige publiek geleidelijk aan losser werd. Jammer genoeg besloot de jongedame vrijwel meteen om de vlam eigenhandig te doven door gigantisch lang te praten tussen de nummers. Die verhalen waren op zich wel interessant, aangezien ze vaak gingen over de herkomst en inspiratie voor de nummers, maar het zorgde er aan de andere kant ook voor dat de vonk nooit finaal oversloeg.
© CPU – Fleur De Backer
Nadat Claire het publiek vrolijk vroeg of iemand Yseult kende, werd dat op gejuich onthaald, maar vreemd genoeg bracht ze hun samenwerking “Nudes” dan zonder de Franse zangeres. Het werd op den duur een beetje het verhaal van trop is te veel of willen maar niet kunnen, want hoewel ze wel de intenties had om een grootse show neer te zetten, verdronken zowat alle nummers net in die grootsheid. “Sororité” werd bijvoorbeeld opgedragen aan alle vrouwen in Claires leven en in de zaal, maar door al die extraatjes ging de oprechtheid al snel verloren.
Met “Étrange Mélange” kregen we nog een ietwat opzwepend liedje op ons bord, maar de grote opblaasbare zon die plots het podium sierde, trok net wat meer de aandacht. Het tempo ging op muzikaal vlak wat liggen, wat ervoor zorgde dat er nog meer aandacht richting Claires stem ging. Zo had “Avis de tempête” bijvoorbeeld een jazzy ballade kunnen zijn, maar toen de zangeres besloot om een paar keer uit te halen en dat vooral een verhaal van valse noten werd, gaven wij de hoop op. Na een lang verhaal over de liefde rond “Tombée dans un rêve”, een kledingwissel die gepaard ging met een veel te lang muzikaal intermezzo en het feit dat “Osmose” verkeerd werd ingezet en bijgevolg halverwege werd afgebroken om dan volledig opnieuw te beginnen, merkte je ook bij het publiek dat het enthousiasme zwaar werd getemperd. De weekendplannen werden belangrijker geacht dan wat er zich op het podium afspeelde, waardoor het hoog tijd werd dat Claire nog eens een bekender nummer op de Orangerie afvuurde.
© CPU – Fleur De Backer
Gelukkig was daar dan “Vérité”, dat de schade deels wist te beperken en voor een opflakkering zorgde. Met “La vie en bleu”, een herwerking van Édith Piafs roze versie, kreeg drummer alsook lief een ode voorgeschoteld, maar gek genoeg kwam de jongeman dan weer helemaal niet in het stuk voor. Het tempo zakte steeds verder, maar dan was daar gelukkig afsluiter “Mojo” die het publiek terug wakkerschudde. De Orangerie ging een laatste keer op en neer na een toch vooral teleurstellende set van een zangeres die hoge verwachtingen schepte op sociale media.
Kort samengevat was Claire Laffut in Botanique, althans puur muzikaal en vooral vocaal gezien, een van de minst goeie concerten die we sinds het einde van de lockdown zagen. Dankzij de opzwepende beats en een vrolijk galopperende frontvrouw kon het publiek, of toch zeker de voorste paar rijen, een plezante avond beleven, maar eenmaal voorbij het midden viel de boel helemaal stil. Op plaat kon de jongedame uit Namen ons nochtans helemaal overtuigen, maar live viel dat toch serieus tegen. Net als op haar tweede outfit, weerspiegelt tegenwoordig ook haar haar alle kleuren van de regenboog. Helaas waren het bijzonder fletse kleuren, die ons teleurgesteld terug naar huis stuurden.
Setlist:
MDMA
Nudes
Sororité
Hiroshima
Étrange Mélange
Avis de tempête
Tombée dans un rêve
Adrénaline
Osmose
Verité
La vie en bleu (Édith Piaf cover)
Gare du Nord
Et j’ai ri
Mojo
