©CPU – Chris Stessens
We kunnen er met z’n allen niet omheen: Lana Del Rey gaat de komende tijd helemaal nergens heen. Meer nog, de Amerikaanse godin van de melancholie heeft een behoorlijk productieve periode. Zo verscheen eerder dit jaar haar zevende studioplaat Chemtrails over the Country Club. Amper een dag later werd alvast een opvolger aangekondigd die Rock Candy Sweet zou gaan heten. Lana zou zichzelf niet zijn, mocht ze niet af en toe voor wat ophef zorgen. Haar uitspraken schoten in het verleden al eens in het verkeerde keelgat bij haar publiek en ook haar laatste plaat kreeg plots een nieuwe titel. Onlangs wist ze de wereld nog eens op zijn kop te zetten toen een PicsArt-creatie een nieuw album, getiteld Blue Banisters, aankondigde. Het is vrij onduidelijk of er nu twee albums in de steigers staan of ze ons alweer op het verkeerde been heeft gezet.
Bijna een kwartier lang houdt Lana ons in haar greep met haar drie nieuwe songs. “Blue Banisters” is duidelijk het beste werk dat we vanavond van de Amerikaanse voorgeschoteld krijgen. Vooral wanneer ze de hogere regionen van haar vocale capaciteiten verkent, weet het nummer onze aandacht vast te houden. ‘Summer comes / Winter goes / Spring I skip / God knows’ klinkt het, en daarmee mag het duidelijk zijn dat we vandaag geen echte diamanten toegeworpen krijgen. “Blue Banisters” is echter wel een stuk fijner om naar te luisteren dan het iets duistere “Text Book” en het zeer melancholisch klinkende “Wildflower Wildfire”. Het klinkt allemaal een beetje alsof Lana er geen zin meer in heeft en daar is het artwork misschien nog wel het beste voorbeeld van. Nu is de zangeres nooit de meest creatieve geweest wanneer het op singlehoezen aankomt, maar drie foto’s die slechts te onderscheiden zijn door de filter die erover gegooid is, dat is toch wel echt een dieptepunt.
Wie dacht dat de controverse rond Del Rey nu even zou gaan liggen zijn, heeft het mis. ‘Maybe just the way we’re different could set me free / And there we were, screamin’ “Black Lives Matter” in a crowd / Never-ending’, klinkt het op “Text Book”. Als we de actuele context van het nummer even vergeten, zou het net als de andere twee singles op eender welke Lana-plaat kunnen figureren. Hoewel er zeker leuke stukjes te vinden zijn in de nieuwe creaties, voelt het vooral als een hoop b-kantjes van verschillende albums die ze nog ergens boven water getoverd heeft. Leuk voor de fans, dat ongetwijfeld, maar we stellen ons toch wel vragen bij de huidige koers van de Amerikaanse. Op een van de songs hint Del Rey ook naar baby’s en dat schijnt al eens rare dingen met een mens te doen, dus mocht er iets van waar zijn, dan vergeven we haar alvast.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
