Frank Carter staat al jaar en dag bekend als een woelwater die heel wat te vertellen heeft aan de muziekminnende wereld. We leerden de Brit kennen als de frontman van Gallows, maar inmiddels wordt Wikipedia al sneller geraadpleegd bij het vernoemen van die bandnaam dan bij ’s mans exemplaar. Van top tot teen vol getatoeëerd en met een gretigheid waaraan de Rode Duivels nog een puntje kunnen zuigen, geldt Carter als een volksmenner pur sang. Zijn stevige songs (en bij momenten ook zijn publiek) krijgen live altijd de nodige punch mee, en het moet rond die sterkte zijn dat Carter en bijhorende ratelslangen Sticky hebben vormgegeven.
Tijdens “Go Get a Tattoo” hoorden we Frank Carter het thema van de plaat onomwonden verklappen: ‘I want tequila on the rocks / I want the keys to all the locks / And I never want a lockdown again’. Uitbreken en jezelf slachtofferen aan knaldrang, met andere woorden. Enfant terrible Lynks vervoegde voor de gelegenheid de ratelslangen, en die samenwerking horen we op “Bang Bang” nog eens. De riff die zo nu en dan de hoofdrol in het nummer ambieert, doet wat denken aan die in Olivia Rodrigo’s “brutal”, en daarmee leggen we meteen een pijnpunt van Sticky bloot. Het je m’en foutisme dat met de nummers wordt meegegeven klinkt af en toe immers wat te berekend.
Lead single “My Town” deed het bijzonder goed in menig hitlijstje, met een gulden middenweg tussen de IDLES-sound van op de laatste plaat en die smerige gewiekstheid van “Kitty Sucker”-achtiger Cartersongs. De song moest het vooral van zijn aanstekelijk bulderende voortvarendheid hebben, maar dat horen we Frank Carter & The Rattlesnakes net wat te veel herhalen. Zo is ook “Off With His Head” volgens quasi hetzelfde recept geschreven, maar werd hier Cassyette aangesproken om het geheel een debuterende Blood Red Shoes-vibe mee te geven.
Maar Sticky bevat zeker ook nummers die de bedoelde Britse vuiligheid toch helemaal door je gehoorkanaal kunnen stuwen. Zo is “Take It to the Brink” een bijzonder geloofwaardige grijnsopwekker die je jezelf doet afvragen hoe diep je nu precies in een glas kunt kijken. “Rat Race” is dan weer een heerlijke protestsong geworden, die georchestreerd kabaal en stevige statements kan opbinden tot een bruisende fulmineerstonde. We hebben Frank Carter muzikaal wellicht nog nooit zo allesomvattend weten klinken, en het is best jammer dat we op deze plaat geen vervolg krijgen op dat kunstje.
Sticky is een plaat die niet ver onder de verwachtingen blijft, maar ze zeker ook niet overstijgt. Nummers als “My Town”, “Sticky” en “Take It to the Brink” zullen live ongetwijfeld veel beter tot hun recht komen dan op plaat, maar daarom hoefden Carter en zijn band ze nog niet op te nemen met de handrem op. De dreunende underground clubvibe komt in elk nummer op de plaat wel naar boven, maar wordt bij momenten wat te weinig aangevuld om de demon der eentonigheid onder de knoet te houden. Ratelende slangen zijn namelijk pas écht angstaanjagend als ze ook bijtgrage reptielen blijken te zijn.
Frank Carter & The Rattlesnakes zijn op 15 februari te bezichtigen in La Madeleine. Tickets zijn via deze link te verkrijgen.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
