© Holly Whitaker
Een Orangerie die volloopt voor een Britse postpunkband, het moet jaren geleden zijn en dus was iedereen maar al te gelukkig om eindelijk nog eens naar Brussel af te zakken voor Squid. De band bracht eerder dit jaar het geweldige Bright Green Field uit en dus waren de verwachtingen hooggespannen om het vijftal uit Brighton nog eens op Belgische bodem te zien. De band stelde niet teleur, want alle verwachtingen werden ingelost. We kregen krachtige noise, experimentele electro en vooral intensieve postpunk op ons bord en verorberden het als het beste hoofdgerecht in jaren.
Maar eerst moest er een band uit Brussel ons wakker maken. PEGA liet ons weliswaar eerder in slaap vallen, zoals ze zelf ook op het eind van hun set deden. Muzikaal was het niet om aan te horen. Er zat een fijne baslijn in, maar dat was het dan ook. Gitaar spelen was lastig en de liedjes weinig memorabel. De band probeerde postpunk te brengen, maar het was vooral een soep zonder veel smaak, met alle ingrediënten er losjes in gegooid. De hoofdact kon dus alleen maar beter worden, want de lat werd alleszins niet hoog gelegd door PEGA.
De hype van het moment is Squid Game. Gelukkig moesten we geen spel spelen om binnen te mogen in de Botanique. Een Covid Safe Ticket was voldoende om toegang te krijgen tot een show van een andere hype: Squid. De band is een van de vaandeldragers van de nieuwe generatie postpunkers en dat konden we al enkele keren live ondervinden. Met een album op zak is het nu aan de Britten om te bewijzen dat ze die plaat ook live kunnen vertalen en dat bewijs leverden ze met verve. Al van bij het begin was er een mysterieus geritsel te horen met een experimentele intro, waarbij vooral de drum van frontman Ollie Judge een speciale functie kreeg en hij ook zijn eerste gekke bek bovenhaalde. Met enkele rake slagen, schoten de lichten nu en dan aan en werd de spanning alsmaar meer opgebouwd.
Dan kwam “Sludge” als een verademing. Met de nodige ‘cowbell’ werd deze song dan ook voorzien van zijn groovy dynamiek, iets wat Squid doorheen de hele set naar voor bracht. Met veel power werd daar een furieus einde aan gebreid en ook in de zaal was er hierdoor de nodige euforie. Iets wat altijd wel naar boven kwam als de band zijn krachtige riffs na een tijd bovenhaalde, maar het was pas in het midden van de set, bij “Peel St.”, dat dit werd omgezet in moshpits.
Ondanks dat er nog maar net een nieuwe plaat uit is, was er toch al ruimte voor twee gloednieuwe liedjes. “Fugue” was een iets dromeriger dreampop nummer dat, zoals het moet bij Squid, uiteindelijk heel agressief uit zijn voegen barstte. Dat was ook het geval bij “Sevenz”, al is het nieuwe daar vooral de vettige synths, die het geheel wat richting een housesound duwen. Zou dit de nieuwe richting van Squid zijn? Het zou zomaar eens kunnen, maar de songs werden wel perfect in de set verweven en dat is ook alweer een verdienste.
Squid, dat is meer dan muziek. Het zijn echte artiesten. De bandleden spelen elk zoveel verschillende stijlen, instrumenten en dynamieken, dat het soms moeilijk volgen is. Het grote voordeel is, dat ze allemaal op één lijn staan, waardoor je altijd wel iemand aan het werk kan zien. Links stond bijvoorbeeld de toetsenist, die zich telkens volledig smeet en dan had je ook de geweldige gitarist naast hem die bij “The Cleaner” ook zijn momentje in de schijnwerpers kreeg. Aan de rechterkant was er het percussiegedeelte, met een gitarist en bassist die ook een trompet of een ‘cowbell’ konden bovenhalen, én zelfs met synths konden experimenteren, om net niet richting drone te gaan.
“2010” was zo’n nummer waarin alles al voor een eerste keer samenkwam. Het begon heel zacht, maar werd live nog chaotischer en strakker gebracht dan op plaat. Het was echter “Boy Racers” dat live nog meer tot de verbeelding sprak. Waar het heel braaf begon, mondde de song plots uit in een vettige synthsong waarbij alleen maar experiment te horen was. Het neigde naar een epische scène in een science-fiction film en het zorgde ook voor het einde van een trager deel in de set. Net voor de sleur er namelijk inkwam, zorgde “Paddling” voor een verademing.
Dat “Narrator” plots een meezinger zou worden, verbaasde vriend en vijand, en ook live is de tempowissel een uitermate goeie pleaser. Met het extreem strakke “Pamphlets” kon het publiek zich op het eind nog eens volledig uitleven, want ook op het podium is de snelheid waarmee dit gespeeld wordt niet te houden. Dat de drummer een record zou kunnen breken op de 100 meter met zijn drumstokjes, bleek hier een understatement. Het is soms heel lastig om te volgen wat de band allemaal doet, en soms kan het ook net iets te veel zijn, maar net daarin sluipt ook het talent om dat allemaal melodieus te laten samenklinken.
Squid kon dus niet anders dan overtuigen en, ondanks dat het soms erg lastig volgen was, bewees de band wel dat hun talent niet te achterhouden is. Live is het een intensieve bende muzikanten die elk zijn eigen manier van musiceren heeft. Als ze dit samen brengen, zorgt het voor iets wat enkel Squid kan brengen. Het publiek at uit de handen van de band en met heel wat gezang, gemosh en op het eind zelfs spontaan geklap op de melodie, wist je dat iedereen hier zag dat Squid alleen maar groter kan worden.
Setlist:
Sludge
G.S.K.
Fugue
The Cleaner
2010
Peel St.
Boy Racers
Paddling
Sevenz
Narrator
Pamphlets
