Two Days of Rock Herk (Dag 1): Boem! Energiebom!

Overal in ons land duiken er de laatste weken bevrijdingsfeesten op, die schuilgaan onder de titel ‘festival’. Ook in Limburg is dat dit weekend het geval, want een beetje later dan normaal, vindt daar nu het alternatief van Rock Herk plaats. Two Days of Rock Herk telt in 2021 geen drie, maar twee podia, al blijft de affiche nog steeds even straf. Op zaterdag komt er met White Lies zelfs een internationale band langs, maar op vrijdag was het vooral de beurt aan de Belgen. We zagen nagenoeg enkel ijzersterke shows van onder andere vaste waarden Black Box Revelation, GOOSE en Whispering Sons. Ook de minder bekende namen deden vaak onze mond openvallen, want Jack Vamp & The Castle of Creep klonk gigantisch veelbelovend en ook de sets van La Jungle, The Guru Guru en Willy Organ zinderen nog na. Enkel en alleen maar goeie muziek dus, dat belooft!

Jack Vamp & The Castle of Creep

Er waait sinds enige tijd een nieuwe muzikale wind door Limburg. Nu de ster van The Haunted Youth al stevig rijzende is, lijkt de opvolging al verzekerd. Jack Vamp & The Castle of Creep heeft nog geen enkele single uitgebracht, maar heeft al enkele mooie shows mogen spelen. Rock Herk was nog maar het derde concert van het vijftal, maar de mannen leken al perfect op elkaar ingespeeld. Echt veel volk was er nog niet, maar dat deerde Jack Vamp niet. De band bracht een leuke mix tussen surf-, indie- en garagerock met hier en daar wat new wave-invloeden. De frontman pakte de tent in met een natuurlijke nonchalance, die met momenten zelfs wat glimpjes van Prince weghad. Met zijn basgitaar rond de nek toonde Arthur Boussiron zich van zijn beste kant. Afsluiter “Married to Myself” was de zonnige kers op een lekkere taart, waardoor duidelijk werd dat FARRM een mooie opener van Rock Herk had gecureerd. Mocht Jack Vamp & The Castle of Creep meedoen aan een talentenjacht als De Nieuwe Lichting of Humo’s Rock Rally, dan zijn we ervan overtuigd dat de jongens heel ver geraken. Onthoud de naam.

Pink Room

Even later belandden we op straat. Het podium The Street ligt letterlijk op de steenweg, waardoor er haast geen barrière is tussen band en publiek. De eer om de boel in gang te knallen was weggelegd voor de mannen van Pink Room. Het viertal gaf het begrip ‘straatlawaai’ meteen een hele andere betekenis, want als Rock Herk nog niet wakker was, dan was dat ongetwijfeld wel het geval na de doortocht van de Gentenaren. Het was bijna onbegrijpelijk wat voor een krachtig stemgeluid er uit de keel van de frontman kwam. Zonder enige vorm van rust raasde Pink Room een half uur door The Street als een ongeremde orkaan. Tijd voor bindteksten was er niet, want het viertal vuurde de ene riff na de andere af op Rock Herk.

Kids With Buns

Na al dat gitaargeweld, werd de misplaatsing van Kids With Buns nog pijnlijker duidelijk. Amber en Marie mochten dan wel een van drie bands zijn die de titel van De Nieuwe Lichting op hun voorhoofd hadden plakken, maar tussen de andere winnaars lijken zij het meest naar de achtergrond te deemsteren. Dat voorgevoel werd op Rock Herk nog maar eens bevestigd. Met enkel de twee meisjes met hun gitaar op dat grote podium, was het bijna onmogelijk om de aandacht erbij te houden. De muziek die ze maakten klonk wel mooi, met hier en daar een herkenbaar deuntje als “Bad Grades”, maar dit was niet het soort concert dat je nog lang zou bijblijven. Het publiek vond elkaar ook al snel interessanter dan wat er op het podium gebeurde, waardoor Kids With Buns definitief verdronk in de drukte. We vinden het jammer om te zeggen, maar het was de minst indrukwekkende band die we op vrijdag aan het werk zagen.

Goeie Jongens

Na de kleine dip die Kids With Buns teweeg had gebracht, was het terug tijd voor een heuse energie-injectie. Die spuit werd in Rock Herk geramd door zo’n twintig Genkse rappers, die onder de titel Goeie Jongens The Street op stelten kwamen zetten. Muzikaal was hun prestatie weliswaar niet top, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met het enthousiasme en de goesting die de mannen uitstraalden. Onder hen herkenden we onder andere Rian Snoeks, die met “Vlinders in de Hel” voor een indrukwekkend moment zorgde, en Don Luca die de boel met regelmaat in vuur en vlam stak. Doordat Goeie Jongens zoveel leden telt, wisten we haast nooit waar eerst kijken. Dat feit zorgde er ook voor dat er een leuke wisselwerking ontstond zowel binnen de band als met het publiek, want Limburg (en specifieker Genk) werd met superlatieven beladen. Er was energie, er was feest en er was vooral heel veel liefde. Goeie Jongens loves Limburg en Limburg loves Goeie Jongens.

Whispering Sons

Goeie Jongens had zijn thuismatch nog maar net gewonnen, of de volgende stond al op het programma dankzij Whispering Sons. Fenne Kuppens en haar band hebben de afgelopen zomer hun livereputatie nog maar eens met een dikke alcoholstift onderstreept, dus we hadden er een gerust hart in dat ze ook op Rock Herk een foutloos parcours zouden rijden. Op de band zelf hadden we dan ook niets aan te merken, maar de geluidstechnieker mag van ons wel een slapeloze nacht tegemoet gaan. Al van bij opener “Dead End” werd duidelijk dat er iets niet snor zat. De anders zo krachtige stem van de frontvrouw verdronk in een chaotische zee van instrumenten, waardoor de energie het moeilijk had om van de Main Stage te geraken. Met “Got A Light” weergalmde de ‘How are you feeling?’ nochtans intrigerend door de tent, maar het momentum verdween wederom door het mindere geluid.

Het publiek genoot nochtans van de muziek, zeker toen radiohit “Alone” de revue passeerde. Bij Whispering Sons is de vraag ondertussen ook niet meer of het goed zal zijn, maar hoe goed het zal zijn, want stilletjes aan klaarde de sound op, wat best ironisch is aangezien de band enkel donkere muziek maakt. “Flood” had eindelijk de impact die we van de Limburgers gewoon zijn en ook “Hollow” knalde lekker binnen. Afsluiters “Satantango” en “Surgery” vormden een hoogtepuntje, maar het blijft toch vooral “Waste” dat het meeste indruk achterlaat. Helemaal in het wit had Fenne met haar intimiderende blik Rock Herk in haar macht. Alles wat ze deed leek in slow motion te gaan en ook muzikaal was Whispering Sons van hoge kwaliteit. Alleen jammer dat het mindere geluid roet in het eten gooide, maar dat kon het publiek een worst wezen.

La Jungle

Het energiepeil lag met andere woorden wel terug op de juiste hoogte en de mannen van La Jungle leken geen enkele moeite te hebben om dat daar te houden. Sterker nog, het duo uit Bergen legde de lat nog een stukje hoger. Binnen de kortste keren toverden ze The Street om in een gigantische moshpit, waar crowdsurfers schering en inslag waren. De bindteksten werden gesampled en vloeiden over in energetische nummers die de boel nog meer op stelten zette. Volgens de band zelf was dit concert een van de highlights van hun jaar en dat kunnen we maar al te goed begrijpen. Je voelde de energie in de lucht hangen terwijl La Jungle de pees erop bleef leggen. Veertig minuten hadden de mannen nodig om het podium kort en klein te meppen, met succes. Een van de meest underrated bands in ons land, zoveel is zeker.

Black Box Revelation

Two Days of Rock Herk was doorheen de dag met andere woorden uitgegroeid tot een groot bevrijdingsfeest en dat werd door Black Box Revelation nog maar eens onderstreept. De band speelde een uur lang de Main Stage plat, waardoor we ons zelfs volgende vraag begonnen te stellen: ‘Hoeveel hits hebben die nu eigenlijk?’ “Gloria” was meteen boenk erop en met het daaropvolgende “War Horse” was het hek meteen helemaal van de dam. Jan Paternoster galoppeerde over het podium, toonde zijn gitaarkunsten en jutte het publiek op alsof het zijn laatste concert ooit was. Herk genoot en at vrolijk uit zijn hand. Veel tijd om te bekomen was er niet, want met “Tattooed Smiles” vuurde het drietal alweer een volgende hoogtepunt op de weide af. Het feest werd zelfs zo groot, dat er quasi permanent een paar man door de lucht vloog. Zo hoort een concert te zijn.

Even later in de set vroeg Paternoster om allemaal in iemands nek te gaan zitten. U vroeg, Herk draaide. “Never Alone, Always Together” draaide bij gevolg uit in een gigantisch meezingmoment, waarin we de coronacrisis haast met z’n allen gedag zongen. Black Box Revelation had een groots volksfeest ontketend, dat dankzij “I Think I Like You” nog energetischer werd. Afsluiter “Set Your Head on Fire” bleek dan ook de epische kroon op het werk. Het gevoel van een goed liveconcert valt met geen woorden te beschrijven, maar wie bij de doortocht van de Brusselaars was, snapt perfect wat we bedoelen. Het geluid mocht wederom niet perfect zijn, Black Box Revelation trakteerde Rock Herk wel op een heel leuk uur vol zingen en dansen, en dat is toch waar festivals om draaien?

The Guru Guru

The Guru Guru was ten opzichte van de vorige editie een paar plaatstjes hoger op de affiche beland. Volledig terecht, zo bleek, want het vijftal knalde The Street wederom in stukken van elkaar. Met hun mix van stevige gitaren en strakke drums, aangevuld met een charismatische frontman, liet de band Herk headbangen, dansen en genieten. “Honestly (I Don’t Feel Like Dancing)” was dan ook een van de hoogtepunten, aangezien de straat bijna op zijn grondvesten daverde. De frontman toonde zich van zijn meest intrigrerende kant, maar bleek zich ook gewoon te amuseren. De grens tussen publiek en band was haast onbestaande, waardoor The Guru Guru nog altijd nazindert. Als de boel nog niet kapot was, dan zal Willy Organ even later het kot helemaal afbreken.

Zwangere Guy

‘Is iedereen verzekerd voor de koning van Brussel?’, vroeg Jan Paternoster nog voor hij het podium verliet. Wel, we zagen Zwangere Guy afgelopen zomer al een paar keer aan het werk, dus we snapten wat de frontman van Black Box Revelation bedoelde. De eigenlijke headliner deed wat er van hem verwacht werd: de boel slopen. ‘Wie is er blij dat hij op deze fucking aardkloot staat?’, schreeuwde ZG aan het begin van zijn set, waarna de volledige tent ontaardde in een gigantische moshpit. Het leuke aan zijn concerten is, dat er achter de energie wel een mooie boodschap schuilt. Zo droeg Gorik nummers op aan zijn zus, de Limburgse rappers die veel voor hem betekenden en ga maar door. Pakkende teksten, verteld door een man met overgewicht en een cowboyhoed. Meer moet dat soms niet zijn.

‘Gisteren braken er twee meisjes hun been. Vandaag wil ik dat er dat drie of vier zijn!’ Hardgaan was de boodschap. Herk luisterde gewillig, want Guy moest niet eens moeite doen. Rustige of energetische nummers, moshpits waren er altijd en overal. Wat Zwangere deed was niets anders dan anders, maar dat was geen probleem. Het publiek ging los, ZG genoot en zo liet hij enkel nog flarden van de Main Stage over, die GOOSE later definitef mocht afbreken.

Willy Organ

Na de koning van Brussel was het echter eerst nog even tijd voor de keizer van het Vlaamse lied. Willy Organ mocht op de eerste dag The Street afsluiten en deed dat op zijn eigen knotsgekke manier. De man werd onthaald als een ware volksheld en werd bij opener “Ik Ga Nooit Meer Naar Huis” nog net niet op handen gedragen door Rock Herk. ‘Goeiemorgen Blankenberge!’, riep de man, waarna hij de ene na de andere hit op het publiek afvuurde. “Faalangst”, “Diep In De Ravijn” en zelfs gloednieuwe single “DOE TOCH NORMAAL MAN”: stuk voor stuk werden ze meegescandeerd. Willy zelf dook geregeld het publiek in, loste geluidsproblemen op een zo casual mogelijke manier op en vertoefde zelfs even in de tribune. De sfeer zat zo goed, dat het feestje helemaal uit de hand liep. De security kon niet meer voorkomen dat het publiek gewoon op het podium sprong en daar was “Niets Meer Aan Te Doen”. Terwijl de beveiliging met de handen in het haar zat, sprong Herk gewillig op en neer met Willy en zochten we allemaal samen naar onszelf. Ongeziene taferelen, die set van Willy Organ, en dat doen weinigen hem na.

GOOSE

Op wat Black Box Revelation en Zwangere Guy nog hadden heel gelaten van de Main Stage, mochten de mannen van GOOSE de eerste dag van Two Days of Rock Herk op slot knallen. Ondanks het feit dat we Mickael Karkousse en zijn kompanen al een aantal keer aan het werk hebben gezien, en dus ook perfect wisten wat we konden verwachten, slaagde de band er toch in om ons wederom met open mond naar huis te sturen. Openers “Lucifer” en “Heaven” hadden het nog wat moeilijk om helemaal door te dringen, maar eenmaal “Control” door de speaker weerklonk, was het hek van de dam. Wat daarna volgde was een dik uur vol hits, energie en plezier. Het viertal had een indrukwekkende lichtshow meegebracht, waardoor nummers als “Call Me” en “Bring It On” nog beter tot hun recht kwamen.

Karkousse genoot zichtbaar van wat er zich op de weide afspeelde, en terecht, want wat GOOSE gisterenavond neerzette was alweer van ongelofelijk sterke makelij. Dankzij “Can’t Stop Me Now” vond er ongetwijfeld een kleine aardbeving plaats en ook “Words” en “British Mode” droegen daartoe bij. Zeker doordat de mannen geregeld met elkaar in gevecht gingen via gitaarsolo’s, schoten superlatieven tekort. Na “What You Need” en natuurlijk afsluiter “Synrise” bleef er haast niets meer heel van Rock Herk, dus we hopen dat de organisatie over een paar krachtpatsers beschikt die alles voor zaterdagmiddag terug recht hebben geholpen. Een ding weten we nog steeds zeker: GOOSE mag zich kronen tot de beste Belgische liveband.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram zijn er nog meer beelden te vinden. Volgen is de boodschap!