Sommige artiesten zijn evenzeer publiek figuur als artiest. Zo werd onze favoriete Limburger Mauro Pawlowski hét boegbeeld van het muzikale alleskunnen. Schommelend tussen seriositeit en onnozelheid, ofte tussen snorrendragen en boegbeeldanthems schrijven, was Mauro een echte projectverzamelaar. De hallucinante oplijsting hiervan is te vinden op mauroworld.net (dat er nog steeds geen themapark met die naam opende, begrijpen we niet). Sinds hij begon met “Satan Is in My Ass”, heeft hij zijn palmares onder een hele hoop alter ego’s aangevuld. Bovendien deed hij in tussentijd dEUS in nog hogere hemelen stijgen dan het al deed.
Kortom, Mauro Pawlowski heeft zijn spoor nagelaten in het landschap van de Belpop. Sterker nog, hij heeft het pad mee geëffend. Daarmee vergaarde hij een bekendheid die tot ver buiten de muziekwereld reikte. Toen zo’n twee weken geleden het nieuws ter meniger oren werd gebracht dat hij zijn goede maten van dEUS uit de nood zou helpen, waren dan ook alle ticketverkoopwachtruimtes te klein om die verplichte anderhalve meter nog te kunnen behouden. Maar een soloalbum van de pasgeboren vijftiger met een onder leeftijdsgenoten verworven sterrenstatusgehalte, is al een hele poos geleden.
Vanuit die positie, waarin de man van een generatie niets meer te bewijzen heeft, ontstond het simpele idee om een popplaat te maken. Zonder meer plan dan dat verzamelde de Limburger zijn favoriete muzikanten en kwam hij op de koffie bij producer Jasper Maekelberg, die het contemporaine Belpopgeluid vormgeeft. Als goede vriend van de Balthazarfamilie stond hij onder andere onder de vleugels van Bazart, Tsar B en zijn eigen project Faces on TV. Synthpopnummers met liefdesliederige teksten vormen de kern van Eternal Sunday Drive. Deze nieuwe soloplaat was reden voor een sterke koffie, een superheldencape en een woordje uitleg.
Het Belpopgegeven is onmiskenbaar aanwezig doorheen het gehele album. Het zijn ongecompliceerde popstructuren met een herkenbaar Maekelberggeluid. Ook al zijn de meeste nummers, oudere nummers die vanonder het stof zijn gehaald (toen Mauro nog met zijn Grooms speelde). Zo klinkt “Leaving Montreux” verrassend veel als “Chambers” van Tamino. De baslijnen op “Spotlight” en “Godmade Trouble” stuiteren dan weer als Maarten Devoldere en de zijnen. Dat Mauro een vijftiger en geen twintiger is, wordt gereflecteerd in dit soort onfrisse frisheid. Het is Belpop die schippert tussen oud en nieuw.
Wat de eigenzinnigheid van Mauro dan wel weer accentueert is het titelnummer. Het is het enige rustpunt, het enige instrumentale en korter dan drie minuten durende stuk en het enige dat het eeuwige zondagsrijden echt omarmt. Het ambientstuk is voor ons een persoonlijk hoogtepunt dat het verder degelijke, maar nooit bijzondere popalbum overstijgt. Eternal Sunday Drive is een Belgische popplaat, gewoon omdat het kan.
