© CPU – Joost Van Hoey
‘Graag zien we meer van deze ochtendglorenconcerten verschijnen in de toekomst,’ schreven we na het magische ontwaken tussen Jan Swerts en een hoop vinken zo’n jaar geleden. De organisatie van OLT Rivierenhof moet hetzelfde gedacht hebben en nodigde Amenra uit om een akoestische renditie te brengen. Dat je je klaarstoomt voor een zotte morgen als je naar een van de ochtendgloren concerten van het OLT gaat, weet je al ruimschoots vooraf. Dat de buienradars de dag voorheen allemaal onweer schreiden schrok niemand af, en om zes uur, het startuur van het concert, schommelden de laatsten onder het vroege gevogelte van de Amenrafanaten zich in de rijen van het Rivierenhof. Nergens een tekort aan lagen bandmerchandise allerbande, maar zeker ook geen tekort aan regenafstotend geweld.
Vroeg was het dus zeker, maar toch waren we allemaal meer dan blij aanwezig. We waren hier namelijk niet zomaar voor een Amenra concert. Neen; de gitaarmuren van de band werden thuisgelaten. Het was niet om als massale menigte in extase het gehele bovenlichaam traagjes van voren naar achteren en terug bewegen op de forse riffs. Het was een zittend genieten van de pracht en stilte die de band teweegbrengt. Het verglijden van de herhalende deuntjes wiegde iedereens kribbe, en al gauw waanden we ons in een bewustwording van een wankele wereld waarin we weemoedig wakker worden.
Opgesteld in een cirkel, koppen samen gestoken en ruggen naar de menigte – opmerkelijk genoeg frontman Colin H. Van Eeckhout zelf niet – roerde (of beroerde) de zesling ons met dreigende deun na nog dreigendere deun. Ze hadden op deze akoestische manier veel weg van Godspeed You! Black Emperor en Slint, maar vooral van Amenra zelf. Als ware het een muzikale regendans, of een offergave van muziek; de goden lagen zeker en vast ook mee te luisteren. Bewogen door de muziek vielen hun tranen al snel naar benee: een wolkbreuk van jewelste barstte los.
Ondanks de stortbui, waardoor handjesvol fans gingen schuilen hetzij onder de flankerende bomenrijen, hetzij onder de luifel van het podium, hetzij onder een ordinaire paraplu of ingepakt in een regenjekker, ging de band genadeloos verder. Toch verexcuseerde Colin zich: ‘Het spijt me dat jullie in dit weer naar ons moeten komen kijken.’ Wij vonden het snertweer net een toegevoegde magie aan de ingetogen innerlijke bui van de zanger en de zijnen. De dynamiek die zich in het weer uitte, ging echter op een manier verloren in de muziek.
Waar de band namelijk normaliter, in hun dan wel hardere sessies, speelt met zijn kenmerkende, gigantische dynamiekverschillen, houden ze het met de akoestische wat voor bekeken. Ja, er zit freel en franje in al wat licht is, maar de band speelde de gewone nummers minus de uitbarstingen (in pakweg “Diaken”), waardoor er vaak wordt opgebouwd naar een leegte. Dat opbouwen in lagen blijft adembenemend, dat beaamt iedereen die daar vanochtend in het OLT zat te genieten. We vinden echter dat er meer valt te ondernemen: de band teert wat op de nummers die speelser kunnen worden herwerkt voor een akoestische set.
Kritiek geleverd, nu lof: de band versierde ons met zijn immer behouden sfeer. Enkele Nederlandstalige nummers uit jongstleden plaat De Doorn kwamen tot hun recht in deze intieme setting. Een crescendo mocht allermooist eindigen in opeenvolgend “The Longest Night”, waarbij Femke de Beleyr een verrassend beklijvende tweede stem voorzag, en een cover van “De Zotte Morgen” van Zjef Vanuytsel, het absolute toppunt van de set. We zijn finaal wakker uit deze droom.
Het lijkt wel alsof de hele ochtend in teken stond van de muziek: het warm maar wakke ontwaken in deze kwakkelzomer en zijn steeds heftiger toenemende regenval. Tussen het omgekeerde kruis van de Kerk van Ra werden we meegezogen in de opbouwende laagjes, de bedrukte herhaling, de bezwerende viool door Femke de Beleyr en de speling tussen gesproken Nederlandstalige proza of gezongen Engels. Rond half acht konden we kletsnat huiswaarts keren en onze dag op een wel heel unieke manier beginnen. Met veel plezier vallen we in herhaling: graag zien we meer van deze ochtendglorenconcerten verschijnen in de toekomst.
Setlist:
Les Lieux Solitaires
.Aorte. Nous Sommes Du Même Sang.
Diaken
Song to the Siren (Tim Buckley)
.Razoreater.
Voor Immer
The Dying of Light
Wear My Crown
Kathleen
De Evenmens
A Solitary Reign
To Go On.: And Live With. Out.
De Zotte Morgen (Zjef Vanuytsel)
Geschreven door Anne-Leen Declercq en Pieter Wilms
