Pukkelpopkwartier (Dag 2): Tussen hemel en hel

We kwamen gisterenochtend niet geradbraakt uit ons tentje gekropen en onze schoenen hingen niet vol bier en modder, maar het was wel degelijk de tweede dag van Pukkelpop. Zoals ondertussen bekend was dat niet op de gekende manier, maar wel in een miniatuurversie bij de Hasseltse Muziekodroom. Toch maakte het geen verschil of er hier nu 66.000 of 1.500 festivalgangers rondliepen, want de organisatie had heel wat werk om de ravage die Zwangere Guy en The Opposites hadden aangericht weg te werken. Zo waren de gaten in de houten vloer vrijdagavond al weer opgevuld en bleek ook de gemiddelde leeftijd een stukje hoger te liggen dan de avond voordien. Er stond dan ook een serieuze portie gitaren op het menu, met onder andere Whispering Sons en Intergalactic Lovers als hoofdgerecht.

Slow Crush

Een van de vele – zonder denigrerend te willen klinken – voorgerechtjes was Slow Crush. De Leuvense shoegazeband onderging de afgelopen jaren een serieuze metamorfose, waardoor het concert in het Pukkelpopkwartier in een vernieuwde samenstelling was. Met Hush zit er zeer binnenkort dan ook een nieuwe langspeler aan te komen, waardoor vrijdagavond het ideale moment was om het publiek daar warm voor te maken. Helaas verliep het concert niet zonder slag of stoot, want al van bij het begin was duidelijk dat het geluid niet helemaal snor zat. Dat werd extra duidelijk toen een handvol minuten later de gitaar helemaal wegviel. De set lag dus al stil voor hij goed en wel begonnen was. Toen het geluid dan eindelijk in orde was, volgde er eigenlijk nooit echt beterschap. Ondanks dat het Pukkelpopkwartier zonder bubbels of social distancing doorgaat, leek Slow Crush binnen hun eigen bubbel te blijven spelen.

De band deed vast en zeker zijn best en muzikaal mocht het geheel er zijn, maar de vocals van frontvrouw Isa kwamen nooit verder dan de eerste rijen. Zowel oud, nieuw als onuitgebracht materiaal bracht daar helaas geen verandering in, waardoor de sleur er jammer genoeg een beetje inkwam. Ook nieuwe single “Hush” kon daar geen verandering in brengen. Het concert van Slow Crush voelde dan ook een beetje aan als gloeiendhete lava die traag vanuit een vulkaan stroomde: je weet dat het gevaarlijk is, maar als je ervan af blijft, doet het je niets.

DIRK.

Waar lava voorzichtig uit de vulkaan pruttelde blij Slow Crush, bracht DIRK. de boel meteen tot ontploffen. Als een donderslag bij heldere hemel sloeg drummer Robin Wille de boel in gang terwijl frontman Jelle al instagrammend het podium kwam opgelopen. Het was meteen duidelijk dat de mannen er zin in hadden, want met “Toulouse” werden we meteen met de rug tegen de muur gezet. ‘Hallo, wij zijn DIRK. en jullie zijn mensen die geen masker dragen. Zijn jullie ook mensen die veel lawaai kunnen maken?’ De woorden van de frontman waren nog niet koud, of het Pukkelpopkwartier at al uit zijn hand. Wat volgde was een klein uur gitaargeweld, waarin de mannen zich kostelijk amuseerden. De band maakt dan ook muziek waarop grote menigtes los kunnen gaan, waardoor nummers als “Hit” en “Gnome” dan ook vrolijk werden meegebruld.

De vlam sloeg alsmaar meer in de pan, waardoor de mannen zelfs bijna tot tranen toe bewogen aan hun eindsprint begonnen. Zo ging “Fuckup” over alles wat er mis ging in het leven, zoals de coronacrisis, en werd met “Sick ‘n Tired” duidelijk hoe beu we die ondertussen waren. Jelle dook het publiek in, om daarmee samen a capella te zingen hoe hard hij zichzelf haatte, om dan met “Artline” de finale uppercut toe te dienen. De set van DIRK. was van een ander kaliber, waardoor de toon van de avond definitief gezet leek.

Mauro Pawlowski

Mauro Pawlowski zal de komende weken fungeren als depanneur/gitarist bij oude liefde dEUS, maar speelde gisterenavond toch nog solo een halve thuismatch in Hasselt. Een voordeel dat hij perfect leek te kunnen uitspelen, maar helaas dacht het publiek daar anders over. De man speelde namelijk enkel een ‘mix van topsongs uit zijn debuutplaat Godmade Trouble, onthoud de naam’. Die nummers klonken verrassend rustig, waardoor de set al snel veranderde in gezellige achtergrondmuziek. Met de terugkeer van de festivals kregen we dus jammer genoeg ook de terugkeer van het ongeïnteresseerde publiek, dat gewoon rustig verder praatte. Mauro en zijn band, met onder andere Jasper Maekelberg van Faces on TV, deden nochtans hun uiterste best, want muzikaal zat zijn concert lekker strak in elkaar.

Om te vermijden dat de muziek definitief naar de achtergrond zou verdwijnen, ruilde Mauro ergens halverwege zijn akoestische gitaar in voor een elektrische. Dat zorgde voor een opflakkering, maar ook niet meer dan dat. De set bloeide geleidelijk aan wel ietwat steviger open, maar het kalf was helaas al verdronken. Met een jazzy einde kreeg de Limburger nog wel wat heupen aan het wiegen, maar bij de bisronde was die aandacht alweer vervlogen. Spijtig, want wat Mauro Pawlowski neerzette, getuigde van een hoge kwaliteit. De onbekendheid van de nummers en misschien ook deels het gebrek aan energie zorgde ervoor dat de muziek verdween naar de achtergrond. Mauro zelf trok er zich ogenschijnlijk allemaal weinig van aan, want hij had toch een beetje ‘shtijl gemaakt’.

Intergalactic Lovers

Over de comeback van Intergalactic Lovers kunnen we kort zijn: het was fantastisch. Het perfecte concert bestaat niet, maar Lara Chedraoui en haar band kwamen er toch akelig dichtbij. Door meteen een gigantische meezinger als “Shewolf” aan het begin van de set te spelen, zat de sfeer er binnen de kortste keren dik in. Het Pukkelpopkwartier at met andere woorden meteen uit de hand van de frontvrouw, die na een minutenlang applaus – na slechts twee nummers – al zichtbaar geëmotioneerd was. Met de krop in de keel begon ze aan de refreinen, al bleek dat helemaal niet nodig te zijn, want Hasselt zong de tekst uit volle borst mee. Intergalactic Lovers was naar Limburg gekomen voor een heuse overwinningstocht, maar had eigenlijk al de hoofdprijs beet nog voor de set goed en wel van de grond geraakte. Toen de band meteen daarna “Islands” op de tent afvuurde, was het hek helemaal van de dam. Het was zelfs aandoenlijk hoe aangedaan Lara was door het enthousiasme van het publiek.

Met het splinternieuwe “Bobbi” en nog een aantal andere zwoele, onuitgebrachte singles leek er dan ook even een dipje in de set te komen, maar niets was minder waar. Had er een discobal in de tent gehangen, was het Pukkelpopkwartier in een danstempel veranderd. Zelfs het rustpunt – Lara werd naar eigen zeggen al een dagje ouder – zorgde voor een groots meezingmoment dankzij “Northern Rd.”. Met nog een fantastische opbouw werd er een laatste bommetje gedropt met “Delay”. ‘Alles komt goed, we moeten gewoon een beetje lief zijn voor elkaar. En voor de planeet’, sprak de frontvrouw profetisch, om dan de tent een laatste keer in vuur en vlam te zetten. Het was lang geleden dat we Intergalactic Lovers aan het werk zagen, maar gisteren werd nog maar eens duidelijk hoe hard de band werd gemist. Het is voor concerten als deze dat je de deur uitkomt.

Whispering Sons

View this post on Instagram

A post shared by Pukkelpop (@pukkelpop)

De lat lag met andere woorden op een serieuze hoogte, maar gelukkig heeft afsluiter Whispering Sons een ijzersterke livereputatie. De eer werd zonder enige moeite hoog gehouden, want zoals we ondertussen wel gewoon zijn van de Limburgers werden de poorten naar de hel open gestampt. Het vijftal maakt niet meteen de meest toegankelijke muziek, maar toch slaagde het erin het vuur meteen aan de lont te steken. Met “Heat” schoot de tent dan ook instant in brand en, hoe hard je ook je best zou doen, je kreeg het niet geblust. In het midden van de menigte ontstond dan ook al vlug een kolkende moshpit, terwijl Fenne, gehuld in het wit, haar duivels ontbond als een wolf in schaapskleren. ‘How are you feeling? Good!’, brulde ze richting het Pukkelpopkwartier, dat de vraag op luid gejuich onthaalde.

Het tempo lag gigantisch hoog en het publiek snakte naar meer, maar Whispering Sons haalde geregeld de snelheid uit hun eigen set met nummers als “Screens” of “Several Others”. Op zich ook beklijvend mooi, maar het publiek was vooral gekomen om de vrijheid te vieren. Gelukkig was daar dan een episch rijtje aan hits, gaande van “Alone”, over “Flood” tot “Hollow” en “Surface”: het vijftal scheurde de tent aan flarden. De band had ons stevig bij ons nekvel en leek klaar om ons de finale genadeslag toe te dienen. Dat gebeurde op de tonen van “Waste”, waarna Fenne’s stem nog even bleef nagalmen door de donkere tent. Whispering Sons speelde een fantastische thuismatch en won die met overduidelijke cijfers.

Het was een wisselvallige avond gisteren in het Pukkelpopkwartier, maar finaal werden we van onze sokken geblazen. Waar Intergalactic Lovers ons naar de muzikale hemel bracht, knalde Whispering Sons de poorten van de hel open. We waren een beetje vergeten hoe het was om een goed concert te ervaren, maar na gisterenavond is ons geheugen op een wondermooie manier opgefrist!