We kunnen ons de laatste keer niet meer herinneren dat we in een vochtige kelder vol rook een concert konden zien, maar gisteren was het in De Roes terug van dat. Ondanks dat iedereen braaf moest zitten, was het toch de moeite om eerst lokale helden Barno Koevoet & the Duijmschpijkers aan het werk te zien, om daarna de Rotterdammers van Tramhaus alles kapot te horen knallen. Wij waren vooral heel blij dat het allemaal terug kon, en we hopen dat het er alleen maar beter op zal worden.
Uit Brugge kregen we eerst Barno Koevoet & the Duijmschpijkers op ons bord. De band heeft al twee ep’s uit, maar toch gaven ze maar een setje van net geen twintig minuten. Het begon wel heel strak met een furieuze ‘little drummer boy’ die de naam scandeert, waarna alles helemaal losbarstte. Toch kunnen we ons niet van het gevoel ontdoen dat er meer inzit. Het begon goed, maar al snel vielen er vele foutjes te bespeuren. Een gitaar die uitviel of een frontman die iets te enthousiast een drum omverstootte, dat zijn dingen die maar één keer mogen gebeuren als je een strakke set wilt neerzetten.
Er is duidelijk nog groeimarge bij de jongens. Dat merkten we bijvoorbeeld bij de cover van “Dancing in the Dark” van Bruce Springsteen. Leuk idee om die in een postpunkjasje te gieten, maar de uitwerking was allesbehalve om over naar huis te schrijven. Eigen nummers als “Fight Me Boomer” en “No Fucks” zijn dan wel weer zeer overtuigende, furieuze punksongs. De band probeert duidelijk inspiratie te putten uit de arrogante scene in Engeland, maar het komt er nog niet helemaal uit. Frontman Arno Vanhoutte probeert die arrogantie wel met zich mee te dragen, maar het blijft voorlopig nog iets te veel op de vlakte. De songs zitten wel goed in elkaar en dus geloven we er wel in, alleen moet de uitvoering nog iets beter.
Dan was het niveau van Tramhaus meteen een stuk hoger. Al van bij opener “Karen” voelde je dat de Rotterdammers heel wat talent hebben. Er is natuurlijk de frontman die erg krachtig naar voor kwam, zonder daarbij een ego op te eisen. De riffs vlogen in het rond en in de kelder van De Roes kwam dat allemaal extra intens binnen. Het publiek had het van bij het begin moeilijk om te blijven zitten, maar deed het toch mooi.
Met zijn nektapijt zou frontman Lukas Jansen tegenwoordig ook bij Goldband kunnen passen, maar zodra hij de riffs vergezelde van krachtige vocals, verdween die gedachte als sneeuw voor de zon. Waar opener “Karen” nog vooral op intense, donkere riffs inspeelde, was opvolger “Beep Beep” een heel strakke riffrocker. Het zorgde voor heel wat krachtige explosies en we zouden dat zowaar kunnen omschrijven als ‘biergooimuziek’. Het bier bleef weliswaar op de tafeltjes staan, maar de lichamen begonnen toch al mee te bewegen op de stoeltjes.
Tramhaus weet een goeie mix te brengen van donkere postpunk à la Joy Division en iets strakkere songs die doen denken aan Parquet Courts met een invloed van Pissed Jeans. Je hoort het, er zit vanalles in bij Tramhaus en dat maakt de band zo interessant, en dan hebben we het nog niet over de sterkte van de muzikanten. Deze dragen de muziek heel hard en nergens lieten ze een steek vallen, waardoor het geheel des te doordringender binnenkwam. We hoorden noise, catchy gitaarlijnen en natuurlijk een heuse dosis fuzz. Dit alles in een blender zorgde ervoor dat Tramhaus alleen maar meer goesting deed krijgen in een echte moshpit.
Bij “Amour Amour” kregen we een leuke extra, doordat gitariste Nadya van Osnabrugge ook haar beste vocals erbij smeet. Maar het is echter afsluiter “Whore” die de knuppel in het hoenderhok gooide. Het publiek kan niet langer stilzitten en ging voor dit laatste nummer toch even rechtstaan om zich volledig te geven. Het is dan ook zo’n krachtige muziek die je even uit je lichaam moet gooien en dit epische einde paste perfect bij de epische set die Tramhaus neerzette.
De kelder bleef roepen voor meer en uiteindelijk kregen we nog eens “Karen” te horen. Het publiek was als een kolkende massa die voor het eerst weer kon wat eigenlijk niet mocht, maar dat deerde niet (zagen we daar zelfs enkele crowdsurfers?). Alleen was het iets te enthousiast, waardoor op het einde toch iemand werd afgevoerd met de ambulance. Voor het eerst sinds lang jezelf weer tegenkomen heet dat, en het is natuurlijk ook weer wennen, zo’n moshpit. Tramhaus is een band die heel veel potentieel toont met donkere postpunkrocksongs en deze in een keldersetting perfect tot zijn recht kan laten komen, meer van dat!
Setlist:
Karen
Beep Beep
Marwam
Seduction
I Don’t Sweat
The Goat
Make It Happen
Amour Amour
Whore
