Eindelijk is het zover. Na drie jaar wachten komt ieders favoriete neo-soul/funkband terug aan de oppervlakte met een nieuwe langspeler. Jungles ijzersterke platen Jungle en For Ever zorgden ervoor dat jeugdvrienden Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland jong en oud aan het dansen kregen. Reken hierbij nog eens indrukwekkende liveshows (kruis al zeker 29 januari 2022 aan in je agenda, want dan staan ze in Vorst Nationaal) en je begrijpt meteen waarom de Britse band overal graag gezien wordt.
Op Loving in Stereo slaat Jungle een ietwat andere weg in dan wat we gewend waren op de eerdere albums. Nu ja, een volledig andere weg is het ook niet, eerder een parallelle zijweg. De band houdt gelukkig nog altijd vast aan hun warme, groovy en dansbare stijl, al mag er eens van afgeweken worden. Zo slaan ze voor het eerst de handen in elkaar met andere muzikanten dankzij Bas en Priya Ragu, worden er gitaren op de voorgrond geplaatst en worden de beats per minuut de hoogte ingeknald.
Van deze veranderingen is er bij het eerste volwaardige nummer “Keep Moving“, dat voorafgegaan wordt door de introviolen van “Dry Your Tears”, nog niet veel te merken. De formule van een zwoele baslijn, opgefleurd met elektronische klankjes en de hoge stemmen van de band blijft een succes. Voeg hier dan nog wat zomerse strijkers aan toe en je weet meteen dat “Keep Moving” een gigantisch succes gaat zijn wanneer het in een volle zaal ingezet zal worden. Vanaf “All of the Time” worden de veranderingen beetje bij beetje duidelijk. De Britten schakelen een versnelling hoger qua ritme, al behouden ze gelukkig wel de zwoele baslijntjes en funky grooves, waardoor we niet meteen voor een radicale verandering komen te staan.
Deze ommezwaai volgt evenwel snel. “Romeo” klinkt in de verste verte niet als iets wat we van Jungle gewoon zijn. De samenwerking met hiphopper Bas zorgt eerder voor een zomers, funky r&b-nummer, dat ons door de verschillende samples wel wat doet denken aan iets van The Avalanches. Voor “Lifting You” en “Bonnie Hill” schakelt de band juist weer een versnelling terug en krijgen we dromerige indierock op ons bord. Josh en Tom gaven aan dat Loving in Stereo de realisatie is van alles wat ze ooit hebben proberen te doen, en na een half album kunnen we alvast tot de conclusie komen dat ze al veel hebben geprobeerd.
Gelukkig laat de band hun succesrecept niet de hele tijd links liggen. “Talk About It” swingt al vanaf de eerste seconden de pan uit met dank aan de gekende groovy baslijn en het catchy refrein, dat wel meer dan eens voor een meezingmomentje zal zorgen. Op “Fire” en “Truth” wordt de bas naar de achtergrond verdrongen en krijgen andere gitaren de kans om zich te tonen. Terwijl “Fire” niet meer is dan een lang, uitgesponnen tussendoortje, krijgen we op “Truth” weer een nieuwe versie van Jungle te horen. Hadden we de hoge stemmen van Josh en Tom niet herkend, zouden we nooit hebben kunnen raden dat dit een Jungle-nummer was.
Om Loving in Stereo af te sluiten stuurt de Britse band ons nog eventjes naar dromenland. Op “Goodbye My Love” krijgen ze daarvoor de hulp van de Tamils-Zwitserse zangeres Priya Ragu, die ons met haar zachte stem vele hemels boven de zevende brengt. Ondertussen laten de twee mannen de funkiness ook wat achterwege, waardoor het nummer rustig voortkabbelt. Nu we toch al boven de hemel zweven, is het maar een kleine stap meer om de sterren vanop “Can’t Stop the Stars” te horen fonkelen. Op de albumafsluiter worden de strijkers ook nog eens bovengehaald en wanen we ons spontaan in een film uit de 70’s.
Het is altijd interessant wanneer artiesten eens wat van hun gekende stijl afwijken, ook al kan dit faliekant mislopen. Dit is gelukkig niet het geval bij Jungle. Zelfs als ze eens de minder funky of dansbare toer op gaan, boeten de nummers niet veel aan kwaliteit in. Het minpunt is wel dat ze op Loving in Stereo misschien net iets te veel wilden laten zien wat ze in hun mars hebben, waardoor het album niet altijd even consistent aanvoelt.
