CHAI, ons favoriete rooskleurige viertal, is terug met een album dat nog rozer is dan henzelf: na respectievelijk PINK en PUNK schoten ze eind mei ook WINK de wereld in en dat vieren we bij Dansende Beren geirne met een interview. Tijdens hun nationale tour in het thuisland, die op zijn einde loopt, maakten ze even graag tijd voor ons. Zo spraken we, samen met hun allerliefste tolk Kana, de leden Yuuki en Mana, respectievelijk bassiste en zingende toetseniste van de Japanse girlpowerband.
Met het kersverse album dat nu de wereld rond bazuint zou je verwachten dat de band even een time-out inlast. Niets is minder waar: ze zijn bezig met lokale shows, waarvan de eerste in Osaka zal plaatsvinden. ‘Een stad die met de Kogeltreinen (Japanse hogesnelheidstreinen) drie uur reizen van Tokyo ligt’, meldt Mana ons. Alsnog schrijft de lyriciste alweer aan nieuwe nummers. Ook Yuuki heeft er geen stop achter gezet: de bassiste houdt zich op allerlei creatieve manieren bezig, zoals met de lancering van haar eigen kledingmerk tot zelfs pottenbakken! Muzikale activiteit is dus zeker niet waar het bij deze bezige bijtjes mee stopt.
Toen de band zeven jaar geleden van start ging, lanceerden ze met hun blijde gezichtjes ook het woord ‘NEO-Kawaii’. Dat definiëren ze woordenboeksgewijs als ‘New Exciting Onna‘ (afgeleid van vrouw in het Japans) en ‘Kawaii‘. ‘Dat is eigenlijk gewoon het Japanse woord voor ‘cuteness and stuff.” Naast de etymologische uitleg lonkt er natuurlijk ook sterkere visie achter, die je kan zien als een ‘counter-statement tegen de normale schoonheidsstandaarden.’ Hoe je je moet gedragen, hoe je eruit moet zien; de algemene verwachtingen voor jou in de maatschappij… En die op zijn punks helemaal afbreken, natuurlijk.
De band voelde zich er licht gezegd beroerd bij dat dit soort idealen zich overal op de wereld uiten en de levens van vele mensen gaan teisteren. Dat mensen zichzelf buiten die nauwe definitie van schoonheid moeten plaatsen, is een schande. CHAI kan er niet tegen dat mensen zich voor deze reden uitgesloten voelen en zijn van mening dat iedereen op de wereld ‘prachtig, kawaii en pink‘ is. Hun ‘NEO-Kawaii’ blijkt zo een heel inclusieve boodschap, een haalbaar ideaal, eentje dat iedereen in deze wereld het recht wil geven zich mooi te voelen, vanbinnen en vanbuiten.
Deze definitie is over de jaren heen niet veranderd voor het viertal, maar wel gegroeid. ‘Als een kind van ons als band is het woord nu niet langer een baby, maar een jonge tiener. De definitie veranderde dus niet, maar ze zit dieper geworteld en verder vertakt: niet enkel hoe je je fysiek uit, maar hoe je je voelt, hoe je over jezelf en anderen denkt, ook dat is NEO-Kawaii’. Het album verhaalt ook over het innerlijke aspect van die NEO-Kawaii. Dat ideaal zit namelijk meer vanbinnen dan vanbuiten. Het betekent dat jij jezelf definieert, en niemand anders. Je hebt de macht om jezelf te zijn.
Dat horen we al zeker in de langspeler in bijvoorbeeld “Maybe Chocolate Chips”, waar Yuuki het heeft over de vele schoonheidsvlekjes die zich als chocoladehapjes in een koekje op haar gezicht nestelen. In plaats van haarzelf ervoor te haten, leerde ze ze te zien als deel van haarzelf en zo ook van haar eigen, unieke schoonheid. Het innerlijke aspect wordt dan weer aangehaald in “Nobody Knows We Are Fun”, het topnummer van de plaat, waarin de band bespreekt hoe je soms jezelf gaat uiten naar die waarden van anderen en hoe je wilt dat anderen je zien, maar je dat helemaal niet zou mogen doen en net jezelf moet leren zijn.
Deze gedachte beïnvloedde al vele mensen, iets waar de band ‘helemaal ureshii, of onderstebovenblij, van wordt’. Zo was er een show op de Japanse televisie dat een meisje belichtte die zichzelf zo onschattig achtte dat ze nooit roze durfde te dragen. De band was hiervan perplex: ‘Het meisje dacht dat ze niet toebehoorde aan de pinks!’, vertaalt Kana, ‘maar ze was louter een schattig, kawaii, prachtig meisje!’ Sinds het meisje naar de band luisterde en hun boodschap te horen kreeg, begon ze dingen roze te kleuren. ‘Now, she owns the pink!‘
Het idee is niet enkel relevant voor de fans en het album, maar ook voor de band zelf. Het is duidelijk te horen hoe het viertal op dit vlak zelf ook vooruitgang heeft geboekt, als een collectief maar ook als individuen. Ze groeiden als het ware mee met NEO-Kawaii. ‘Het feit dat het woord ‘NEO-Kawaii’ mensenlevens heeft veranderd, is fenomenaal en maakt me zo gelukkig! Dat we mensen raken met onze boodschap raakt ook ons weer. Deze energie werd onze energie om zelf weer stappen te gaan zetten en verder te wandelen’, zegt Mana.
‘Het voelt een beetje als een ronddraaiende, rondzwierende kolk van energie van ons naar de luisteraars en terug. De energie spiraalt en schiet de lucht in, samen met ons allemaal. Dat zorgde voor verandering bij ons vanbinnen en bracht zo het album WINK teweeg. Het is eigenlijk gewoon pure jolijt, de droomwereld die de culminatie werd van al deze energie, die dat alles mogelijk maakte.’
‘Jullie bestaan nu dus in een verrukkende droomwereld vol van die acceptatie en energie die circuleert tussen jullie, jullie fans en jullie boodschap. Dit vertaalt zich duidelijk in jullie geluid. Het klink gelukkiger, dromerig en soms zelfs oozy. Hoe zal de toch wat andere sound van het album zich vertalen naar jullie normaliter luide en roepende liveshows?’, vragen we aan de leden.
‘Live en shows, dat is natuurlijk anders dan de discs en de opgenomen muziek. Het is hetzelfde, maar nooit echt exact hetzelfde. Het boeiende is dat jullie de innerlijke kant die reflecteerde op de klank van onze muziek bemerken. Feitelijk, ook al klinkt dat zachter, werden wij vrijer als artiesten, en dat zal zich zo ook vertalen naar de shows. We uiten ons vrijer, zo veel vrijer en grootser’, zegt de zangeres. ‘Om een direct antwoord te bieden op je vraag: dit album zette het innerlijke, oozy of dromerige als je wilt, deel van ons los. We werden bevrijd van die ketenen. Bij nummers als “Nobody Knows We Are Fun” wordt de show kohai, of supereng en donker, bij het nummer “Miracle” willen we echt gewoon springen. Alles wordt levendiger en kleurijker door die nieuwgevonden vrijheid.’
‘We vonden ook de echte betekenis van zelfacceptatie’, vervolgt Yuuki. ‘Een nieuwe, diepere variant ervan. We zijn gegraven tot het midden van onszelf en kennen geen limieten meer, of toch niet in wie we zijn. We zijn volledig vrij. Je begrijpt dat mensen zo makkelijk zouden kunnen leven. Maar we hebben zo veel zijns en moeten zijns, terwijl er helemaal geen regel zou mogen zijn voor wat zijn nu net is. We voelen ons nu los van die keten, zonder al die plichten. Misschien gaan we zelfs geen instrumenten meer vasthouden op het podium! Sinds het WINK-album zo anders is, zou er zelfs een liedje kunnen zijn waar de instrumenten helemaal niet nodig zijn en de band gewoon kan dansen zonder enige fysieke keten.’
‘Dat zou zowel voor de band als de fans een fantastische ervaring worden!’, glunderen we.
‘Je zou duizenden ogen nodig hebben om de show te kunnen volgen omdat er zo veel gebeurt en zo veel energie door de zaal circuleert!’ Voegt de tolk toe.
‘Als we het over shows hebben, dan misschien nog dit laatste: in jullie album hebben jullie het vaak over voedsel. Als je als band weer international kan touren, welke voedselherinneringen van vroeger zouden jullie dan graag herbeleven?’
‘We houden echt gewoon te veel van voedsel: van Vietnamees tot Thais, en van die mosselen in van die grote potten in Europa, dat kunnen we nooit vergeten!’, lacht Yuuki. ‘We hebben zo veel kansen om fantastisch eten te proeven, maar mijn grootste herinnering blijft toch de groentespiesjes die we ooit in een green room kregen. Die waren zo goed gekookt! Ik probeer het al een tijdlang ze zelf te bereiden, maar dat is me nog niet gelukt’, voegt Mana als laatste noot toe.
Voor we hen groeten met een resum aan douzo arigatou gozaimasunes (dankjewels) en matanes (tot een volgende keers) wensen we de band nog veel succes met hun opkomende shows, projecten en het bereiden van de beste broccoli op stokjes die een mens zich kan voorstellen.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
1 Comment