Wim Mertens, Sohnarr, Niklas Paschburg & Cesar Quinn @ Gent Jazz: Adembenemend

Gent Jazz ging eerder deze week van start, en zoals elk jaar sloeg de organisatie er ook dit jaar in om een mooie line-up samen te stellen. Over enkele dagen zullen we bands als STUFF., Blackwave. en Eefje de Visser nog aan het werk zien, maar ook op deze mooie zondag staat er een grote naam op de affiche: Wim Mertens. De Belg stond de dag ervoor nog in Athene en vertrekt binnenkort alweer op tournee. Vooraleer we echter composities als “Close Cover” te horen krijgen is het eerst nog de beurt aan drie andere acts. Cesar Quinn en Sohnarr zijn beide Belgische projecten met één album op hun naam, maar waar de frontvrouw van die tweede al ervaring opdeed bij onder meer Balthazar, zitten de bandleden van Cesar Quinn nog op het Conservatorium. De drie Belgische bands worden aangevuld door Niklas Paschburg, een Duitse muzikant die klassieke en elektronische muziek met elkaar combineert. Terwijl de rest van België en Europa geniet van het mooie weer en de finale van het EK, krijgen wij het ene na het andere kwaliteitsvolle optreden voorgeschoteld.

‘This is Opal’: met die woorden worden we welkom geheten. Cesar Quinn bracht eerder dit jaar met Opal een indrukwekkende debuutplaat uit en deze werd dan ook voorgesteld tijdens de set. Na het energieke “Ruby” verdrinken we in het prachtige en dromerige “Turquoise”, maar de echte magie begint pas wanneer Fredrik Daelemans (het brein achter de muziek) zijn gitaar inruilt voor de cello. Doorheen de set krijgen we uiteenlopende nummers te horen en zien we het jonge viertal ook steeds meer genieten. Ondanks dat de groep recentelijk een nieuwe bassist/toetsenist onder de arm nam zijn de muzikanten toch heel goed op elkaar ingespeeld. Naast multi-instrumentalist en zanger Daelemans – die ook nog eens piano speelt – is het vooral gitarist Neil Claes die opvalt. Niet omdat hij moeilijk kan stilstaan, maar omdat hij gewoonweg heel goed speelt. Tijdens een opzwepend instrumentaal nummer stellen we onszelf de vraag of er een betere manier is om een mooie zondagnamiddag door te brengen dan met een sterke set van Cesar Quinn. We denken het niet.

Helemaal alleen, maar wel omringd door een piano, een hoop keyboards en nog wat elektronische instrumenten begint Niklas Paschburg aan zijn optreden. De Duitse muzikant gaat van start op de klassieke piano, maar wendt zich al snel naar zijn keyboards om muziek te loopen. Vervolgens keert hij terug naar het akoestisch instrument. Dit heen-en-weergeloop blijft doorheen de set duren. Dat zoveel muziek door één persoon wordt voortgebracht, is een klein wonder te noemen. Hij speelt met contrasten en weet ons zo meestal op het puntje van onze stoel te houden, al moeten we toegeven dat Niklas een keer of twee even onze interesse verliest. Zo nu en dan gebeurt er misschien net te weinig, maar al gauw komen er dan weer heel levendige stukken (met een stevige beat) waardoor we weer ten volste geconcentreerd zijn op de muziek. Meermaals haalt Niklas Paschburg er zijn accordeon bij om de muziek nog wat meer kleur te geven. Ondanks dat hij zijn meest recente album omschrijft als eentje voor in de winter, brengt hij er nu tijdens de zomer toch wat materiaal van. Met gesloten ogen begeven we ons even naar Noorwegen (waar die wintermuziek werd opgenomen) en daar gaan we op een ontdekkende en filmische reis. We beginnen al uit te kijken naar de winter, om dan in het ‘juiste’ seizoen naar Svalbard te kunnen luisteren.

Neen, het is niet de hooikoorts, maar de muziek die tijdens Sohnarr voor wat tranen zorgt. Het ijzingwekkende “The Mermaids of Bergsjøn” doet het hem keer op keer en dus ook vandaag. Doorheen de set van Patricia Vanneste en haar band wordt er continu met contrasten gespeeld: kille snijdende tonen en een warme gloed worden gecombineerd in “11.10”, tragedie en euforie gaan hand in hand tijdens “The Road”, de ene keer instrumentaal en de andere keer met hypnotiserende zang. De tegenstellingen stapelen zich op, maar één woord wordt nooit tegengesproken: wonderbaarlijk. De prachtige muziek gaat nooit een seconde vervelen en doorheen de meeslepende set wordt er dan nog eens naar een climax opgebouwd. Het tien minuten durende “Melomania” mag gerust het hoogtepunt van de avond worden genoemd. Zenuwslopend. Sohnarr bracht haar debuutalbum van het begin tot het einde en het was wederom geweldig. Wanneer je naar Sohnarr luistert bevind je je niet op Gent Jazz, zoals nu het geval is, maar in de Scandinavische landschappen waar de muziek is gemaakt. Wonderbaarlijk.

Geen begeleidende muzikanten, geen speciale lichtshow, geen tierlantijntjes, gewoon Wim Mertens. De 68-jarige componist trakteert ons bijna twee uur op een hoop nummers uit zijn repertoire, al is het eigenlijk haast een vluchtige blik op zijn muzikale carrière die goed is voor ruim zeventig albums. Van achter zijn piano bespeelt hij de emoties van het publiek. De ene keer klinkt het vrolijk, de andere keer eerder triest. Er wordt alweer met contrast gespeeld, maar doordat de muzikant maar alleen is zijn er niet veel opties, waardoor het optreden wat diepgang en variatie mist. Na verloop van tijd wordt het wat eentonig, zeker doordat er niet veel nummers zijn die eruit springen. Tijdens het overgrote merendeel van de nummers zingt Wim Mertens in een zelfverzonnen taal, en alsof dat nog niet speciaal genoeg is, doet hij dat dan nog op astronomische hoogte. Hierdoor is het publiek stiller dan ooit tevoren en hangt iedereen aan de lippen (en vingers) van Wim Mertens.

Terwijl hij aan het spelen is zou je het misschien niet zeggen, maar er schuilt een showman in Wim Mertens. Op het einde van elk nummer geeft hij met een groots armgebaar toestemming om te klappen en regelmatig stapt hij eens naar de uithoeken van het podium om het applaus in ontvangt te nemen. Veel woorden maakt Mertens er niet aan vuil en het zijn dan ook de instrumentale nummers die ons eigenlijk het meest overtuigen. Ja, de zang is zeker knap te noemen, maar wanneer de piano alleen schittert kunnen we onze verbeelding volledig de vrije loop laten gaan.

Wanneer de muzikant op een gegeven moment begint te fluiten, worden we terug meegenomen naar onze kindertijd en zouden we vergeten waar en wanneer we zijn. Net voor de eerste encore van start gaat wordt er een verwijzing naar het EK gemaakt, en worden we terug met onze voeten in het Europa anno juli 2021 gezet. Terwijl er wat wordt gelachen zet Wim Mertens de bisronde in gang. Nog een tweetal keer verdwijnt en verschijnt de pianist om ons op het einde nog eens kippenvel te geven met het emotionele “Close Cover” en opzwepende “Struggle for Pleasure”. Met die twee formidabele afsluiters eindigt een zeer mooie zondag, en wanneer we het festivalterrein afwandelen blijkt Italië te hebben gewonnen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!