De Belgische metalscene kent ondertussen heel wat helden. Wanneer we De Zwaarste Lijst van Studio Brussel horen passeren, merk je meteen welke verscheidenheid aan bands ons land in het genre telt. Een van de kleppers is ongetwijfeld Amenra. De postmetalformatie bracht twee weken geleden hun nieuwe telg De Doorn uit op het gerenommeerde Amerikaanse label Relapse Records. De tour om dit album te promoten laat nog even op zich wachten, maar in tussentijd speelt de groep twee akoestische optredens in de Kloostertuin in Harelbeke. Een thuismatch, want dit is de bakermat van de band.
Amenra heeft een uitzonderlijk sterke livereputatie. Met de achterkant van het klooster bevinden we ons meteen in een erg toffe setting. Deze wordt kracht bijgezet door de podiumsetting van de heren, die speciaal voor de gelegenheid bijgestaan worden door een violiste. De groep neemt plaats in zwarte kerkstoelen die in een cirkel werden geplaatst, maar waardoor het publiek ook de achterkant van zanger Colin en gitarist Mathieu te zien krijgt. Het creëert een aparte sfeer die we van Amenra wel gewend zijn. Colin start vaak optredens met z’n rug naar het publiek. Het nadeel is dat dit de interactie met het publiek tot nul herleidt. Misschien was dit eveneens de kracht, want gedurende het gehele optreden was het muisstil. Ook tussen de nummers komt er geen applaus aan te pas om de sfeer niet te verstoren. Een streep door de rekening van de twee personen die rechts voor ons zitten en een blind date hebben. We hebben niet het gevoel dat dit de ideale manier is om elkaar beter te leren kennen.
Romantisch zouden we de sfeer eveneens niet noemen, maar de scheurende gitaren en de schreeuwende stem van Colin, die normaliter alle haren op jouw lijf doet rechtstaan, worden thuis gelaten. We krijgen een pure versie van Amenra voorgeschoteld, die de eerste vijf nummers met de akoestische gitaar te lijf gaan. Door het rustigere gitaarspel en de meer zuivere zang komt het geheel tekstueel heel goed uit de verf. De aanvulling van de violiste is een ware verrijking en tilt het geheel naar een hoger niveau. Een eerste hoogtepunt komt er wanneer de groep “De zotte morgen” brengt. De cover, die het daglicht zag tijdens de pandemie, wordt hier op intieme wijze gebracht. Je hangt aan de lippen van Colin en begint na te denken of de drukte van deze ochtend eigenlijk wel echt nodig was.
Na het zuivere akoestische begin schakelen gitaristen Mathieu Vandekerckhove en Lennart Bossu over op elektrische gitaren. Geen probleem voor wie reeds met volle tuigen genoot van de intieme versies van het normaal gesproken harde werk. “Plus près de toi” wordt op meesterlijke wijze uitgekleed en in z’n meest rakende versie aan het publiek tentoongesteld. Wat normaal een nummer is dat van de meet af aan in het aangezicht ontploft, wordt nu met een pakkende, tokkelende gitaar aan de man gebracht. Wanneer zanger Colin Van Eeckhout de Franse tekst er zeer gevoelig aan toevoegt, kruipt het geheel onder de huid.
Even dachten we niets te horen van de laatste telg van de band, maar plots horen we het gedicht dat “Voor immer” begeleidt. Net als “De evenmens” komen de nieuwe nummers ontzettend goed uit de verf en is de begeleiding in het Nederlands uiterst aangenaam. Het laatste hoogtepunt dat we voorgeschoteld krijgen is de rustigere versie van “A Solitary Reign”. Een dijk van een nummer, dat iedereen herkent vanaf de eerste keer dat de gitaarriff wordt ingezet. Het zet de kroon op een optreden dat helemaal anders klinkt, maar waar we des te meer hebben kunnen genieten van de essentie. Doordat alle bandleden afzonderlijk van het podium gingen en gitarist Mathieu bleef verderspelen, kreeg Amenra niet het applaus dat ze voor deze set verdienden. Het applaus kwam er wel, maar omdat het wat vreemd is om voor een leeg podium te applaudisseren, was het van korte en minder enthousiaste duur.
Een sober Amenra gaf het talrijk aanwezige publiek een mooi inzicht in hun muziek en zette het publiek aan om zich volledig te focussen op het gevoel van de muziek en de inhoud van de teksten. Er werd een sterke show neergezet, die op geen enkel moment begon te vervelen. In plaats van anderhalf uur het gevoel van pijn en smart staalhard in het gezicht te gooien, werd het akoestisch overgebracht door rakende gitaarlijnen en de zanglijnen. Het feit dat het publiek, waaronder een blind-datend koppel, geen woord uitbracht gedurende het hele optreden, getuigt dat Amenra perfect in z’n missie is geslaagd.