Het livecircuit is langzaam maar zeker weer op gang aan het komen, en dat heeft ook de Gentse Handelsbeurs geweten. Een week lang werden onder de noemer Secret Garden elke avond intieme concerten georganiseerd. In de aangekondigde ‘imaginaire binnentuin’ lag de klemtoon vooral op ‘imaginair’—we waanden ons voornamelijk gewoon in de Handelsbeurs—maar aan mooie namen was in elk geval geen gebrek. Vorige week zagen we The Homesick al aan het werk, en op deze laatste dag trokken we naar de Kouter voor de in deze tijden van zitplaatsen bijna frustrerend dansbare instrumentale rock van Go March.
Enkele maanden geleden verscheen in de vorm van III de recentste baby van het trio. Hoog tijd dus om bijna de hele ep aan een enthousiast publiek voor te stellen. Nadat een personeelslid nog even de coronamaatregelen afliep, betraden Philipp Weies, Hans De Prins en Antoni Foscez het in een blauwe en gele gloed gehulde podium. In hun duidelijke drang naar optreden voor een publiek leken ze net een stel hongerige wolven, en we konden hen geen ongelijk geven. De langzaam aanzwellende synthwolk van “Zipp” vormde het begin van een innemende en bij momenten betoverende set, met als enige minpunt dat het hoogtepunt net iets te vroeg kwam.
In de sfeervolle, beperkt belichte Handelsbeurs waren initieel alleen silhouetten te zien, en zelfs dan hadden we niet getwijfeld als onze buur ons had wijsgemaakt dat wat we hoorden computergestuurd was. De drie heren zijn niet alleen stuk voor stuk rasmuzikanten; hun onderlinge synchronisatie staat zo op punt dat ze lijken samen te smelten tot één bovenmenselijke entiteit. Dit werd meteen duidelijk tijdens een geweldige uitvoering van “Bark”, te vinden op recentste langspeler II. Vooral het drumwerk van Foscez, centraal op het podium, is een waar genot om naar te kijken. Hij schudt bij de vleet ritmes en drumfills uit zijn mouw met wat het grootste gemak van de wereld lijkt te zijn.
De facto frontman Philipp Weies, die doorheen het optreden met gitaar en synths jongleert, uit tussen de nummers door een beleefde dankjewel. ‘Ik zou zeggen: dans maar, maar dat mag niet, hè’—meteen vat hij ook onze voornaamste ergernis van de avond samen. De muziek van Go March is niet, maar dan ook echt niet, gemaakt om gedwee op uitklapbare stoeltjes naar te zitten kijken. We besloten ons dan maar te behelpen met wat plaatselijk geheadbang, al bleef de drang om verdomme gewoon recht te staan doorheen het volledige uur aanwezig. Onze boodschap: spaart uw lokale recensent en laat je vaccineren, want we zijn dit grondig beu. (Tot zover de obligate coronatirade van vandaag.)
We kennen de gehele Go March-canon inmiddels al rats vanbuiten, dus de dreunende bassen die “Downside Up” inleiden, herkennen we meteen. Het tempo gaat voor de gelegenheid even naar omlaag, zodat de grond onder onze consequent meetikkende schoenen ook wat rust krijgt. Op het intussen knalroze podium horen we alweer een vlekkeloze uitvoering: even strak als in de studio, maar met een tikkeltje extra pit. We kunnen even wegdromen tijdens de fluwelen outro, maar al snel worden we weer wakker geschud. Is er brand uitgebroken in de Handelsbeurs? Nee, dat zijn gewoon de nerveuze synths van “Ortisei”. In die stad in Zuid-Tirol werd discolegende Giorgio Moroder geboren, en het mengsel van Ladinisch, Duits en Italiaans dat hij er in zijn jeugdjaren sprak, vormt een mooie metafoor voor de vloeiende cocktail van rock en techno die het drietal ons deze avond serveert.
Het hoogtepunt van de set werd evenwel—hoe raad je het—“Chop Chop”, op plaat al een magnum opus en live zowaar nog beter. In een nog extra uitgesponnen versie van ruim tien minuten geven de heren hun alles. De stotterende synths van Hans De Prins en voorzichtige gitaar van Philipp Weies lijken in dialoog met elkaar te gaan. In het eerste derde konden we ons al probleemloos verliezen, maar dan moest de razend spannende breakdown nog komen. Go March raakte verwikkeld in een soort muzikaal edgen. De drums van Foscez dreigden om de paar maten los te breken, maar deden dat keer op keer nét niet. Het effect wanneer ze dat uiteindelijk wel deden valt alleen te vergelijken met een duizelingwekkend meervoudig orgasme. (Misschien hadden we deze recensie beter als niet geschikt voor kinderen gemarkeerd?)
Zo’n hoogtepunt kan evenwel ook een vloek zijn, en helaas kwamen we hierna tot de conclusie dat het drietal “Chop Chop” beter voor het einde had gespaard. Er volgden nog twee nummers, maar die konden ons uiteindelijk slechts charmeren. “The White Lodge” verdient met zijn magische plottwist in het laatste derde een plaats op elke setlist, alleen leek die op het podium iets minder tot zijn recht te komen. Ook “Stampede”, nochtans onze favoriet op III, gaf ons een ‘net niet’-gevoel. Weies twijfelt even over de titel en moet beroep doen op souffleur van dienst Foscez, maar ook tijdens de plots afgekapte outro lijkt de coördinatie heel even zoek. In het midden van het optreden was ons dit waarschijnlijk niet eens opgevallen, maar twee nummers eerder hadden de heren de lat onmogelijk hoog gelegd.
Go March kan ons zowel in de studio als op het podium al vele jaren bekoren, en hun bijna vlekkeloze reputatie werd gisteravond opnieuw geaffirmeerd. We hadden de setlist persoonlijk iets anders gearrangeerd, maar verder was wat we zagen zonder uitzondering subliem. Onze broodnodige krautrockvaccinatie van de zomer hebben we bij deze dus weer gehad. Hopelijk kunnen we de tweede dosis ingespoten krijgen in een mensenmassa waarin afstandsregels tot de verleden tijd behoren. We zijn er bijna!
Setlist:
Zipp
Bark
Downside Up
Ortisei
Chop Chop
The White Lodge
Stampede
