© Lucia Toledo
De Amerikaan Low Roar brengt op het einde van deze maand zijn vijfde langspeler uit. De laatste jaren komt Ryan Karazija nogal graag en veel met muziek naar buiten. Slechts twee jaar geleden was het nieuwe ross. er en amper vorig jaar kregen we een nieuwe ep voorgeschoteld. Deze twee ‘albums’ waren geen schoten in de roos, maar wel goed in het oor liggende albums. De vijfde in het rijtje wordt Maybe Tomorrow en hier kregen we vier weken geleden de eerste single van te horen. “Everything To Lose” was een goede binnenkomer, maar dan toch ook weer niet helemaal. Hopelijk kan “Hummingbird” onze twijfels wegnemen.
Sinds het vierde album staat de piano meer en meer centraal in zijn muziek. Dat is hier dan ook niet anders. De lange intro wordt dan ook verzorgd door rustige pianotoetsen en melancholische zang. Deze intro leidt tot een toffe opbouw met elektronische drumslagen en leuke achtergrondstemmen, maar we wachten eigenlijk op niets. Een korte synthesizer doet heel de opbouw teniet en dan lijkt het nummer reeds op zijn einde gelopen te zijn. Low Roar heeft een heel andere weg gekozen sinds het derde album Once in a Long, Long While… . We kunnen bijna van een pre- en posttijdperk spreken. Laat ons stellen dat wij grotere fan zijn van dat eerste tijdperk.
Maybe Tomorrow zal online te beluisteren zijn vanaf 30 juli.
