Ryan Karazija speelt eigenlijk een beetje vals. De Amerikaanse singer-songwriter verhuisde in 2010 van het zonnige California naar het koude IJsland om daar zijn debuutplaat Low Roar op te nemen. Waar anders kon hij die mysterieuze en intieme folknummers schrijven dan in het land van Sigur Rós, Ólafur Arnalds, Björk en Jóhann Jóhannsson. Zeggen dat hij makkelijk gebruik maakte van de geheime bron die zich in IJsland lijkt te bevinden, doet oneer aan de eerlijke en creatieve platen die Karazija onder de naam Low Roar al uitbracht. Want de sound van andere bands nadoen, is één ding, maar ermee wegkomen en terloops een goeie plaat afleveren, is iets anders. Karazija slaagde in beide opdrachten met brio.
Opvolger O uit 2014 deed nog een schepje bovenop de fundering die het debuut legde. Beter songs, betere arrangementen, betere productie en bijgevolg ook een betere plaat. Toch kwam de doorbraak er pas in 2016 toen video gamelegende Hideo Kojima twee nummers van die plaat gebruikte als soundtrack voor de trailers van zijn nieuwe, enorm gehypte game Death Stranding. In één klap leerde de wereld “Easy Way Out” en “I’ll Keep Coming” kennen. Dat zijn nieuwe plaat Once In A Long, Long While dan met wat meer tromgeroffel en verwachtingen onthaald zal worden, spreekt voor zich.
Op Once In A Long, Long While horen we gelukkig geen grote stijlbreuk. De ambient- en Radioheadinvloeden zijn nog steeds herkenbaar. Breekbare songs en dramatische nummers wisselen elkaar af en doen denken aan intieme Bon Iver-folk en knisperende elektronica van The Postal Service. Het is een legpuzzel die bij een eerste luisterbeurt wat vreemd aanvoelt en langzaam zijn geheimen prijs geeft. Low Roar’s derde album heeft wat tijd nodig, maar lost de verwachtingen volledig in.
Karazija begint zijn plaat met een statement. “Don’t Be So Serious” lijkt een raad voor zichzelf, maar wie een speelse plaat verwacht, komt bedrogen uit. “Bones”, het prachtige duet met Jófríõur Ákadóttir, doorprikt al meteen die illusie. Once In A Long, Long While zit vol hartstocht, verlangen en eenzaamheid. Low Roar’s derde plaat is dan ook het resultaat van een eenzame wereldreis die Ryan Karazija uiteindelijk in Warschau deed belanden. Ondertussen strandde ook zijn relatie, maar toch is dit geen break-upalbum geworden.
De twee singles die Low Roar’s doorbraak betekenden (“Easy Way Out” en “I’ll Keep It Coming”), krijgen er hier ook een broertje bij. “Give Me An Answer” klinkt even dreigend en intrigerend. De hamerende piano en de lepe, monotone, tweede stem geven het nummer een vreemde, haast beangstigende sfeer. “Geef mij een antwoord,” klinkt hier niet als een vriendelijke vraag, maar als een dwingend bevel.
Ook hier haalt hij er de angel meteen weer uit met het überemotionele “Waiting (10 Years)” en”Without You”. Low Roar schippert tussen onderhuidse spanning en zichtbaar huilen, met een voorkeur voor dat laatste. Is het dan allemaal huilen met de pet op? Nee, de knisperende elektronica op titeltrack “Once In A Long, Long While” staat dan weer haaks op voorgaand nummer “Gosia” dat heel intiem en emotioneel blijft. De titeltrack biedt wat hoop en troost tussen alle emotionele nummers door.
Plots krijgen we een ambient intermezzo op “Crawl Back”. Het doet ons meteen denken aan die onbekende IJslandse band Sigur Rós op hun Valtari. We dreigden eventjes te verdrinken in onze eigen tranen en wegdromen met hemelse synths en strijkers is dan een welkome verademing. Even later horen we precies zelfs Jónsi zingen op “Miserably”. Low Roar steekt zijn IJslandse invloeden niet weg en dan kun je haast niet anders dan de vergelijking maken.
Once In A Long, Long While is een logische volgende stap in de carrière van Low Roar. Ryan Karazija klinkt matuurder, rauwer en meer gefocust dan ooit tevoren. Hier vinden we geen uitspattingen van zeven minuten lang, maar wel nummers die niet langer duren dan nodig. Enkel afsluiter “13” is een te lang en te dramatisch pianostuk en brengt nu wat ongeluk voor de plaat.
Op 24 mei staat Low Roar in de Ancienne Belgique en op 30 mei in de Splendid Club in Lille, Frankrijk. Neem alvast een pakje zakdoeken mee en bereid je voor op een even overweldigende ervaring als dit derde album.
