Het zou te makkelijk zijn om een band af te rekenen op het feit dat ze een liveversie uitbrengen. The Guru Guru stond een jaar geleden klaar om alle podia in België plat te spelen met een geweldige tweede plaat, Point Fingers, onder de arm. En vanaf dan kent iedereen het logische vervolg: COVID-19 strooide roet in het eten en zodoende verloor deze plaat toch wel een beetje zijn momentum. Daarom zijn de Limburgers niet bij de pakken blijven zitten en zijn ze aan het schrijven gegaan. Dat ze op vinyl de B-kant met livenummers bezetten, bezien we als een extraatje. En buiten het feit dat het een leuk hebbedingetje is en niet op Spotify zal staan, bespreken we deze bestaande nummers niet. De A-kant is gelukkig voorzien van vier geweldige nummers die een mens geweldig content maken.
The Guru Guru gaat al mee sinds 2012 en combineert een soort indienoise met mathrock. Zijzelf omschrijven het als borderlinerock en daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen. Invloeden zoals The Mars Volta en The Jezus Lizard maken dat idee wat duidelijker. Er bestaat wel zoiets als nationale bekendheid voor deze band, maar toch zouden ze na deze zomer verder hebben gestaan. De overvloed aan talent is altijd latent aanwezig geweest, maar deze nummers tonen ook aan dat ze gegroeid zijn in het schrijven van nummers. Na twee albums, een split met Brutus en nog een andere ep is de band dus terug met It’s a (Doggy Dog) World en ze zijn absoluut klaar om na een jaar zonder liveshows opnieuw te knallen.
En het knallen gebeurt misschien iets subtieler dan vroeger, want er is best wel wat geëxperimenteerd met het geluid en de nummers zelf. “Where’s My Rum (Isn’t It Anywhere)” zet de toon, maar doet dit op een rustige, dreigende manier. Met een dreigende bass en stem start het nummer en zo opent de plaat fantastisch. De tijd verstrijkt traag en met mondjesmaat komen de instrumenten om de hoek kijken. Vanaf het moment dat de gitaar zich komt moeien, wordt het spannender. “Who Died (& Made You King Of Anything)” begint met wat experimentele geluiden, maar dan krijgen we een fantastische combinatie van bas en gitaar. Door de stem van Tom The Bomb lijkt het even of we dicht bij Rage Against The Machine zitten, maar de ondertoon is net anders. Het rustige tussenstuk verdeelt het nummer mooi in twee en zorgt voor een goede balans.
De eerste single die ze ons lieten horen, was “(In) Snakes & Ladders (Stakes Don’t Matter)” en dat is ook het meest toegankelijke nummer van de ep. Het begin lijkt op een intro van een of andere actiefilm. Het vervolg is een vrij vlotte strofe met weeral een fantastische baslijn die het grootste deel draagt. De gitaar van Jan Viggria strengelt zich als een slang rond de basgitaar van Brent Mijnendonckx en deze combinatie maakt het fantastisch. De stem doet het hier iets rustiger aan en gaat enkel tijdens het refrein even in het rood en daar zien we iedereen lekker meeschreeuwen. Het eerlijkste nummer is hun tweede single “Honestly (I Don’t Feel Like Dancing)”, want wie heeft er nu zin om altijd te dansen? De intensiteit ligt van in het begin hoog, maar wordt in de strofe al snel in de kiem gesmoord. De dreiging ligt ook hier weer steeds om de hoek en met de regelmaat van de klok word je ook hier met een muzikale mokerslag knockout geslagen.
The Guru Guru is erin geslaagd een goede mix te creëren van nieuwe experimenten, goede nummers en een overvloed aan muzikaal talent. Het groeiproces is duidelijk en met deze vier uitstekende nummers zou The Guru Guru verder moeten geraken dan dit kleine België. Deze plaat is opgenomen in the Farrm Studio in Hasselt en wel door de eigen gitarist Emiel Van Den Abbeele. De plaat zelf zal uitgebracht worden door Rumble Heap Records.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
