De muzikale grens tussen België en Nederland lijkt de laatste paar jaar helemaal te zijn weggeëbd. Kijk bijvoorbeeld maar naar Nederbelgen zoals een Eefje de Visser of Joost Zweegers. Verdrietig zijn we er niet om, want wie de situatie nog maar met een half oog in de gaten houdt, weet dat er aan beide kanten van de landsgrens heel wat lekkers te ontdekken valt. Enkele weken geleden viel ons oog op het smakelijke snoepje POM. We voorspelden toen reeds dat de Nederlanders met zo’n amusante bandnaam al weinig fout konden doen. Toen we ook nog eens de fijne zelfverklaarde fuzzpop van het vijftal te horen kregen, waren we helemaal verkocht.
Met Lately tonen de Amsterdammers nu hun eerste grote project aan de wereld. Toegegeven, drie van de vier nummers hadden het levenslicht al gezien, maar de kwaliteit van de debuut-ep lag in zijn geheel ver genoeg boven het gemiddelde om er alsnog een artikeltje aan te wijden. Het recept van de Nederlanders is eigenlijk vrij simpel: stop al je woede in een nummer, zonder het echt woedend te laten klinken. Ideaal om eens goed op los te gaan op een of ander festivalletje komende zomer, maar probeer het dan wel binnen de perken te houden.
‘Kill everyone you know!’, roept frontvrouw Liza uit op openingstrack “Kim“. Met hijgende britpopachtige gitaren die wat doen denken aan een Black Honey of Wolf Alice wordt Lately dus knallend op gang getrapt. Zo gezapig de track lijkt te beginnen, zo strak bloeit ze open. Het is meteen duidelijk waar POM naartoe wil: de grote zalen. Met grootse, meezingbare refreinen neemt de zangeres de boel bij de kraag, om ze daarna niet meer los te laten. Met “Eat Me, I’m Sad” zetten de Nederlanders die ideologie nog wat meer in de verf. De muziek klinkt plots nog snediger dankzij de postpunkinvloeden, waardoor werkelijk alles aan flarden wordt geknald.
Natuurlijk kan het niet enkel roepen en tieren zijn, dus pakt het vijftal het ook eens wat rustiger aan. Met “Two” worden we op het strand gedropt en gaat het er vooral een pak dromeriger aan toe. We krijgen dan ook een hele andere kant van de frontvrouw te horen. Een kant waarvan niets moet en alles mag. In eerste instantie lijkt die lijn even doorgetrokken te worden naar “Why Won’t You Smile”, maar de weemoedigheid slaat al snel om in kleine woede-uitbarstingen. Die worden naarmate het nummer vordert, alsmaar groter. De gitaren komen steeds steviger binnen en naar het einde toe neemt de woede zelfs helemaal de bovenhand. POM zet zichzelf meteen op de kaart.
Vier nummers telt de debuut-ep van POM. Op zich niet zoveel dus, maar de Nederlanders laten zich wel meteen gelden. Hun zelfverklaarde fuzzpop slaat lekker aan. Ondanks dat de gitaren nooit echt overweldigend klinken, spelen ze wel pertinent de hoofdrol. Ook de frontvrouw beschikt over een eigen persoonlijkheid binnen de band, waardoor het vijftal eigenlijk alle troeven zelf in de hand heeft. De band kondigde onlangs zelfs een Nederlandse clubtour aan, waarvan het eindresultaat ongetwijfeld het feit zal zijn dat de muziek nog meer op punt komt te staan. Als de mannen en vrouw dit goed uitspelen, wacht hen ongetwijfeld een mooie toekomst.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
