De experimentelere koers van Lambchop, de ongekroonde koningen van de lome, alternatieve country- en westernmuziek, is al even ingezet. Zo was er het door elektronica en vocodertrucjes aangedreven FLOTUS (2016) en ook This (Is What I Wanted to Tell You) en het op bevreemdende covers gestutte album Trip. Die worden nu opgevolgd door Showtunes, een album met nieuw werk van de groep rond Kurt Wagner.
Opnieuw doet de groep waar het de laatste jaren steeds sterker in geworden is. Met name: de luisteraar verrassen, grotendeels door op muzikaal vlak te herbronnen en hernieuwen. Zo zijn Wagner en co op het nagelnieuwe Showtunes onder meer in de weer met geluidsmanipulaties en stoeien ze uiterst bedachtzaam met traag insijpelende beats en turntablism. Kenmerkend is “Drop C”, waar Wagner zowel vraag (‘are you listening?’) als antwoord (‘yeah!’) steekt. En ook elders valt op hoezeer Lambchop voordeel haalt uit allerhande cut-and-paste technieken en de inbreng van hedendaagse elektronica. Eigenzinnig, zeker voor een band die in haar carrière vooral werk heeft gemaakt van een oeuvre vol stilistisch rijke levensliederen, zoals te horen is op prachtalbums als Nixon en Is a Woman.
Showtunes is echter een heel ander beestje. Te danken daarvoor is de ommekeer in het schrijfproces. Daar waar Lambchop het eerder vooral moest hebben van gitaar als basis, ligt het zwaartepunt op Showtunes nu bij de piano. Klankgewijs is het wederom een feest van vervreemdend experiment, met als centrale spil de uit duizenden herkenbare stem van Wagner zelf. Dat werkprocedé komt misschien nog het duidelijkst aan bod in een track als “Blue Leo” waar de combinatie van midi-keyboards en croonerstem prominent aan bod komt.
Tezelfdertijd passen zowel de nieuwe aanpak als het geluidsmatige experiment naadloos in het concept van Lambchop als band. Zodoende riep Wagner voor deze nieuwe Lambchop-plaat de hulp in van CJ Camerieri (op hoorn) en contrabassist James McNew (Yo La Tengo). Samen met co-producer Jeremy Ferguson blikten ze deze nieuwe reeks Lambchop-composities in.
In slechts een halfuurtje tijd brengen Wagner en co acht nieuwe tracks. Showtunes meer bepaald, zoals het album ook heet. De groep blaast daarmee nieuw leven in een klassieke vorm van songschrijverij. Zo vind je doorheen het album allerlei verwijzingen naar stokoude klassiekers zoals onder meer “Old Devil Moon” of “By The Time I Get To Phoenix”. Het is dan ook echt een luisteralbum geworden waar je best je tijd voor neemt. Dat is, zeker in tijden van jachtige, digitale streaming, allerminst evident. En daar schuilt ergens de weerbarstige schoonheid. Daar wringt het schoentje, zeg maar. Showtunes gaat in essentie terug op de edele kunst van het luisteren, naar het hele idee van een album veeleer dan wat achteloos bijeengeharkte nummers.
Showtunes vraagt van de luisteraar volledige concentratie en focus, daar de composities soms breed uitwaaieren (zoals op het maar liefst zeven minuten durende “Fuku”) en dan weer opgaan in een vervreemdend minimalisme (het met lichte, dreigende blazersgeluiden verrijkte klankminiatuurtje “Papa Was a Rolling Stone Journalist”). Het maakt van Showtunes een Lambchop plaat die een eerder onconventionele richting uitgaat en die zowel band als fanbasis danig verrast en daarbij soms teleurstelt (de onpeilbare tristesse van “Unknown Man”), maar evengoed soms ook briljante momenten kent (hoe “The Last Benedict” ingekleurd geraakt met vocale samples, waaronder een orkest). Al bij al: missie geslaagd.
