‘Wat is de hoofdstad van countrymuziek?’ Het zou zomaar een vraag uit De Slimste Mens Ter Wereld kunnen zijn. De kans is groot dat één of andere kandidaat ‘Nashville’ roept en de punten binnen rijft. Een band die afkomstig is uit deze bakermat is Lambchop. Frontman Kurt Wagner en zijn collectief brachten ruim tien platen uit binnen het respectievelijke genre, maar na de release van Mr. M in 2012 sloegen hij en zijn collectief de weg in van de elektronische soul. Die verassende ommezwaai resulteerde in de release van Flotus in 2016 en werd overal goed onthaald. Lambchop lijkt zich goed te voelen in een bad van trage beats, subtiele geluidsmanipulaties, lo-fibeats en mysterie, want met The Bible brengt de band zijn vijfde plaat uit sinds de muzikale transformatie.
Als teaser voor de plaat werd “Police Dog Blues” vooruitgeschoven als single. Een nummer dat uitblinkt in tristesse die vorm krijgt door diepe baslijnen, donkere synths en de getormenteerde stem van Kurt Wagner. Voor dit nummer haalde Wagner zijn inspiratie uit de protesten die volgden na de moord op George Floyd. Dit terwijl hij naar het stokoude nummer “Police Dog Blues” luisterde van Blind Blake. Als single is “Police Dog Blues” misschien geen evidente keuze, maar we vatten het eerder op als een statement. Zeker wanneer een vrouwelijk koor ‘I’m furious’ begint te zingen. Openen doet de plaat met “His Song Is Sung”. Een verassend nummer, dat bij het begin aanvoelt als de soundtrack van een Disneyfilm. Heel filmisch dus, dankzij blazers, strijkers en een piano. Gelukkig blijft dit geen zes minuten aanhouden. “His Song Is Sung” is een diesel, die eigenlijk pas na drie minuten tot leven komt. Subtiele arrangementen dienen als ondersteuning voor Wagners donkere vertelstem.
Het eerste lichtpunt komt niet veel later in de vorm van “Little Black Boxes”. In tegenstelling tot de vervelende opener is dit nummer enorm dansbaar, dankzij zijn funky groove en exotische beats. Een enorm contrast met “His Song Is Sung”, maar wel een blijk van de veelzijdigheid van Lambchop. Die dansbaarheid en dat meeslepend gevoel komen we jammer genoeg iets te weinig tegen op The Bible, want enkel “Whatever Mortal” komt nog enigszins in de buurt van een dansende heup.
Wat kenmerkend is voor The Bible is de prominente rol van de piano. Hierbij ligt pianist Andrew Broder zonder enige twijfel aan de basis. Nadat Wagner Broder piano hoorde spelen, besloot hij hem te contacteren. Hierop stuurde de pianist hem minutenlange opnames door. Na jammen, denken, knippen en plakken werd dit alles uiteindelijk ge-edit in volwaardige nummers. Wie kan genieten van piano in al zijn schoonheid zal zich kunnen verwarmen aan nummers als “Daisy” of “Dylan At The Mouse Tap”. De tweede hoofdrol op de plaat is dan weer weggelegd voor de diepe stem van Wagner zelf. Veelal aanwezig op een vertellende manier. Je wordt er niet bepaald gelukkig van, maar het sleept je bij momenten wel mee. Het evenwicht wordt enigszins hersteld door de aanwezigheid van een verfrissende vrouwenstem. Een mooi voorbeeld van deze dualiteit is “Whatever Mortal”.
The Bible is ontegensprekelijk een muzikale reis, vooral dankzij zijn verscheidenheid aan instrumenten. Heel mooi gebracht allemaal, maar al te vaak is die reis niet prikkelend genoeg. Voor het grootste deel horen we te veel aarzeling en traagheid in de plaat, waardoor we geneigd zijn sneller af te haken dan we zouden willen. Het is echter niet zo dat nummers als “So There” of “That’s Music” slecht in elkaar zitten, integendeel. Dit is misschien een echte luisterplaat, die tijd nodig heeft om te groeien. Daarnaast kunnen we niet ontkennen dat er binnen het genre betere referenties te vinden zijn, maar we moeten het Lambchop wel nageven: elke stap die de band maakt, is er één die afwijkt van de verwachtingen en het evidente. Alleen daarvoor al kunnen we de artiest en zijn keuzes appreciëren voor wat ze zijn. Ook al is dat niet altijd even geslaagd te noemen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
