De Australische zangeres CLOVES had een tijdje nodig om zich muzikaal volledig te ontplooien, maar haar verhuis naar Londen inspireerde haar eerste album One Big Nothing aanzienlijk. Drie jaar later, lijkt haar muzikale metamorfose volledig te zijn met de komst van haar tweede langspeler Nightmare on Elmfield Road, waarop de artieste een inkijk geeft op haar mentale gezondheid. Nadat we CLOVES drie jaar geleden al eens spraken, was het een fijn weerzien waarin we wat meer context kregen over haar nieuwste project.
Hoe beleef je die laatste dagen voor de hele wereld kan kennismaken met de muziek waar je drie jaar aan werkte?
Eigenlijk goed, maar er hangt wel een lichte druk in de lucht dat ik blij moet zijn dat het eindelijk uitkomt. Het is een beetje zoals je verjaardag, waarvan iedereen elk jaar verwacht dat je er ontzettend gelukkig over moet zijn. Ik probeer me daarom emotioneel niet te veel onder druk te zetten, maar ik ben uiteraard super blij dat het album eindelijk het levenslicht zal zien.
Drie jaar geleden bracht je jouw debuutalbum One Big Nothing uit. Hoe kijk je terug op die periode?
Als ik achteraf terugkijk, zette ik mezelf in het creatieve aspect behoorlijk onder druk door ontzettend hoge verwachtingen voor mezelf te creëeren. Alles moest perfect zijn en ik moest er niets van weten als dat niet het geval was. Ondertussen heb ik mijn manier van denken aangepast en probeer ik heel hard op de mood van de muziek in te spelen en minder op zoek te gaan naar hoe ik het perfect kan uitvoeren. Ik heb dankzij mijn debuutalbum geleerd dat het minder draait om de beste te zijn in alles wat je doet, maar dat de boodschap van je muziek moet primeren. Ik kijk er in het algemeen graag op terug, aangezien het ook mijn creatieve inzichten sterk beïnvloed heeft.
Waren er verder grote verschillen tussen het maken van je eerste en tweede album?
Het was helemaal verschillend, enkel en alleen als ik al naar het schrijfproces kijk dat veel vlotter ging. We vertrokken voor Nightmare on Elmfield Road vanuit beats en samples. Het eerste album daarentegen is ontstaan op basis van de teksten die ik geschreven heb, terwijl we deze keer veel meer een wereld wilden scheppen door gedachten en emoties te analyseren. Het proces was helemaal anders, maar het hielp ons om organisch samen te werken en het is sowieso ook de manier van werken waarmee ik verder wil gaan. In het algemeen ben ik er ook van overtuigd dat je zoveel muziek moet maken als je kan omdat het je helpt een visie te ontwikkelen. We schreven bijna elke dag twee nummers, waar we dan afwisselend aan werkten en uiteindelijk steeds klaar waren toen het avond werd.
Ik heb dankzij mijn debuutalbum geleerd dat het minder draait om de beste te zijn in alles wat je doet.
Nightmare on Elmfield Road klinkt bovendien veel grootser en bombastischer dan One Big Nothing. Wat veroorzaakte die muzikale verschuiving?
Ik wou iets maken dat paste bij het concept van het album, namelijk mentale gezondheid. Het draaide dus deze keer om soundscapes te creëeren die deze emoties in muziek vertalen en de synergie die ontstaat als je ongewone geluiden bij elkaar zet zoals het schuiven van stoelen over een vloer bijvoorbeeld. We gingen echt op zoek naar geluiden die de emoties reflecteerden, dus vermoedelijk is dat de oorzaak voor de muzikale verschuiving.
Welke rol speelden Hudson Mohawke (TNGHT), Detonate Coffee Jr. (o.a. Dua Lipa) en Jake Portrait (Unknown Mortal Orchestra) in je muzikale zoektocht?
We werkten ontzettend goed samen als een team omdat er zo’n goede energie in de studio was. Het is makkelijk om helemaal dicht te klappen als je praat over thema’s als je mentale gezondheid of je zelfvertrouwen, en de anderen weinig begrip opbrengen. We voelden ons allemaal comfortabel bij elkaar, waardoor het ook makkelijker was om open te communiceren. Niets was ook een slecht idee en we gingen gewoon verder als iets eens niet uitpakte zoals we hadden gehoopt. De samenwerking voelde vooral authentiek en eerlijk aan.
Veel artiesten hechten een groot belang aan de volgorde van de nummers. Is de luistervolgorde belangrijk voor Nightmare on Elmfield Road of kan je de nummers ook willekeurig opzetten?
Om eerlijk te zijn, zit er niet meteen een vaste volgorde in het album omdat het geen verhaal vertelt met een duidelijk start en einde. Vanuit mijn perspectief is dat ook iets typisch aan mentale gezondheid, omdat het een continu proces is waar je geen duidelijke volgorde in kunt brengen. Dat weerspiegelt zich bovendien ook in mijn antwoord op de veel gestelde vraag welk mijn favoriet nummer is. Dat is elke dag anders en is dus moeilijk te beantwoorden. We stelden de volgorde dus vooral samen op basis van de sfeer die het nummer oproept, maar het enige dat voor mij echt een duidelijke plek moest krijgen, is “Beast” dat het album afsluit. Het nummer verschilt het meest met de rest van het album en lijkt me ook een goede indicatie te geven van waar ik naartoe wil.
Om eerlijk te zijn, zit er niet meteen een vaste volgorde in het album omdat het geen verhaal vertelt met een duidelijke start en einde.
Drie jaar geleden spraken we elkaar al eens net voor je show in de AB. Je vertelde toen dat je jezelf als je grootste criticus en fan tegelijk ziet. Is dat nog steeds hetzelfde of heb je dat idee losgelaten?
Dat is nog steeds iets waar ik aan probeer te werken omdat het voor een negatief zelfbeeld kan zorgen. Nu ik me er meer bewust van ben, kan ik de momenten waarop ik de neiging heb om mezelf snel af te breken sneller ontdekken en er iets aan doen voor het te erg is. Dat is ook de sleutel hierin, aangezien je jezelf het beste kent en ook weet hoe je uiteindelijk uit die situatie komt.
Is daarom ook de blauwe vlinder het symbool van Nightmare on Elmfield Road of is het een metafoor voor iets helemaal anders?
Het album is voor mij een symbool voor de groei die ik meemaakte tussen mijn eerste en tweede album, maar is vooral ook het bewijs dat het moeilijk is om een start- en eindpunt aan te duiden. Ik ben er zeker van dat ik in de toekomst zal blijven groeien en evolueren, net zoals een vlinder.
“Paranoid” is één van onze favorieten van het nieuwe album. Wat is de kern van het nummer?
“Paranoid” gaat over in een situatie zitten waarin paranoïde gevoelens het overnemen en je zelftwijfels toenemen omdat je opeens het gevoel hebt dat iemand je niet leuk vindt. Die negatieve gedachten hadden een grote invloed op mijn leven en ik wou dat ook zeker doortrekken naar het album omdat het best wel moeilijk is om er mee om te gaan in bepaalde situaties. Ik wou die toxische gedachten in een nummer gieten en ik was voor de sfeer van het nummer geïnspireerd door een donkere, jaren negentig film met gigantische kleurcontrasten met bijvoorbeeld het fluogroen.
Wat staat er nu op de agenda na de release van Nightmare on Elmfield Road. Ben je een tour aan het voorbereiden nu optreden weer een mogelijkheid lijkt te zijn?
We zijn absoluut een uitgebreide tour aan het plannen en ik kan niet wachten om dit album eindelijk live te spelen. Ik wil dat dit album een echte ervaring is met verschillende dimensies, dus ik kan niet wachten om de context van het album op een nieuwe manier vorm te geven en ben zelfs begonnen met choreografieën. Mijn liveshows gaan zeker een nieuw perspectief op de nummers geven en ik kan niet wachten om iedereen terug te zien.
Nightmare on Elmfield Road is vanaf deze vrijdag (21 mei) overal te verkrijgen.
