Na een gesmaakte samenwerking met Miguel-Atwood Ferguson (zie ook: Chicago Waves) ligt er nieuw werk van de uit Los Angeles afkomstige dj/producer/percussionist/componist Carlos Niño in de winkels. Improvisatie is the name of the game, zeg maar. Die sfeer ademt More Energy Fields, Current dan ook erg uit. Niño en vrienden dollen vrijelijk met sobere, en hoogst mysterieuze jazz – waarbij blauw de hoofdkleur lijkt te zijn, maar zoeken daarnaast ook heil bij hiphop en vele andere muziekgenres zoals ambient. Om daar dan vervolgens iets heel eigen uit te boetseren.
De muziek die More Energy Fields, Current te bieden heeft, is open, vrij, aards en spontaan. Maar dus allerminst conventioneel. Het is dan ook geen album dat je er gauw even bijneemt. Integendeel. Deze mysterieuze, maar uiterst kalmerende muziek met een fascinerende spirituele dimensie nodigt de luisteraar uit.
In tien vrijuit meanderende composities trekken Niño & vrienden, waaronder saxofonist Sam Gendel, saxofonist/klarinettist Shabaka Hutchings (Shabaka & The Ancestors, The Comet Is Coming, Sons Of Kemet,..) en pianist Laraaji, erop uit. Aan de basis lagen improvisatiesessies waarna Niño er de beste elementen uit haalde en die naadloos met elkaar verbond. More Energy Fields, Current kan en mag dan ook zonder enige twijfel beschouwd worden als een veelkleurig lappendeken van ideeën en geluiden. Dat wordt onder meer duidelijk in de atmosferische, maar abstract aandoende geluidscollage die “Iasos 79 ’til Infinity” in essentie is.
Zo zou je kunnen stellen dat de oefening er vooral in bestond om weg te laten eerder dan andersom. Klinkt misschien vreemd. Maar laat dit album enkele keren rondjes draaien op de draaitafel en dan begint dat idee volstrekt logisch te worden. De muziek is sereen. Ingetogen. Ijzig koel. À la mode van Coltranes “Blue Train”.
Blauw is dan ook niet geheel toevallig de hoofdkleur van het palet waarmee Niño en vrienden schilderen. Tezelfdertijd ontwaar je ook een scherpe, kristalheldere focus. Het moment dat je al je gedachten helemaal de vrije loop laat. Of die waarin je jezelf onderwater bevindt en een geheel wordt met het water. Het is muziek waarin je helemaal kan opgaan, die erg ontroerend en op emotioneel vlak innemend is (o.a. tijdens “Thanking The Earth”)
De grote sterkte van dit album is dan ook terug te vinden in de innerlijke dialoog die zich tussen Niño en zijn medemuzikanten afspeelt. Ze laten erg veel ruimte voor elkaar, zoals vrienden dat voor elkaar kunnen doen. Ze spelen met inconsistente logica’s (iets waarnaar gehint wordt tijdens “Now The Background Is The Foreground”) en weten net daardoor een erg frisse en eigentijdse indruk te maken.
