Babe Rainbow… The Babe Rainbow? Nee, Babe Rainbow. Het lidwoord is het gezellige viertal uit Byron Bay, Australië al kwijt sinds het uitkomen van haar tweede album. In de categorie ‘dingen die Babe Rainbow nog niét kwijt is sinds haar tweede album’ behoren onder andere haar intieme en meeslepende lui-lekkerattitude, een kolkende hippie-happysound, en een erg goede LSD-dealer. De band maakt niet het soort psychedelische muziek dat je naar een totaal andere dimensie wil voeren, of je wil wijsmaken dat aliens bestaan.
Neen, Babe Rainbow maakt muziek voor iedereen die ooit al op het strand zat bij een ondergaande zon, zich sukkelend in een wetsuit hees om te gaan surfen, of ooit naar een paardenbloem gestaard heeft met de gedachte ‘Dit is het machtigste dat ik ooit al gezien heb’. Toegegeven, het succes van Babe Rainbow is vooral gebaseerd op de folky-psychedelische, optimistische en soms disco-geïnjecteerde muziek waarmee haar eerste twee albums bezaaid waren. Today, dat twee jaar geleden uit kwam, was daartegenover een fijne, maar sobere trip die desondanks haar dweperige nummers nooit echt hoog piekte.
Op Changing Colours lijkt Babe Rainbow haar koers richting kalmere psychedelische wateren verder te zetten. De swingende golven waar we eerst zo gretig op surften, worden op dit album vaker wel dan niet ingeruild voor gelukzalig dobberen op een kabbelend watertje, met de zon brandend op je ingesmeerde beentjes. “Zeitgeist” is wat dat betreft een eerste kroongetuige. Het nummer opent zwoel en plakkerig, maar ook akoestisch en staccato. Het is genoeg om je hoofd al wat te doen schommelen op je schouders, maar nog niet voldoende om je heupen in beweging te krijgen.
‘Love has just begun’, stelt Angus je gerust, en dus laten we ons doorheen een galerij aan meerstemmige sixties-geïnspireerde vocals meevoeren naar “The Wind”. Het nummer klinkt als een deugddoende regenbui na een snikhete zomerdag, die het stof uit de lucht filtert. Een Whiter Shade Of Pale-orgeltje trippelt voorbij als een misthoorn in de verte, terwijl de erg organisch klinkende drumcomputer op de voorgrond het podium biedt aan een akoestische gitaar. Het klinkt betoverend, en ontspant elke vezel in je lichaam.
Dé blikvanger van dit album is natuurlijk “Your Imagination”. Op dit album wist Babe Rainbow na een zwier met haar blonde lokken niemand minder dan Jaden Smith te strikken voor een feature. De verwachte stijlbreuk blijft echter volledig uit, en Jaden vindt perfect zijn weg doorheen de zeemzoete strandinstrumentatie die Babe Rainbow typeert. Omdat de melancholie na dit nummer wel haar beurt heeft gehad, komt de kleurrijke en dansbare sound van “Ready For Tomorrow” en “California” perfect gelegen. De ontvlambare combo van drums en bas alleen al is voldoende om je te doen rechtveren uit je strandstoel, en de blakerende psychedelische gitaarpartij die doorheen de voegen van het nummer sijpelt, dragen enorm bij tot de paradijselijke sfeer waarin de boel baadt. Op het einde van “Rainbow Rock” siddert de met effecten overladen stem van Angus door de mix als een agressieve cobra. Maar geen paniek, we laten onze opblaasflamingo met plezier lek bijten.
Een van de muzikale hoogtepunten van Changing Colours is “New Zealand Spinach”. De psychfolk van Babe Rainbow piekt hier op de meest excentrieke, impulsieve en uitgelaten manier. Je kan je zo voorstellen hoe de bloemenjongens dit nummer uit hun mouw schudden tijdens een jamsessie rond het kampvuur, en zelf versteld staan van hun talent. De sussende meerstemmige passages, akoestische akkoordjes en rudimentaire drums vormen de heilige Drievuldigheid van een strandpartijtje waar je maar al te graag eens op zou verzeilen. Nog meer goeds ervaar je bij het beluisteren van “Thinking Like A River”, een nummer dat traag en ritmisch meandert van wah-wah naar reverb en terug, al is het vooral “Smile” dat je mond doet open vallen.
Soms wérkt een nummer gewoon. Het raakt de juiste snaren, of weet meteen een bepaald gevoel op te wekken. In het geval van “Smile” is dat pure gelukzaligheid. De gonzende bas resoneert tot diep in je hart, en in het refrein weet Jack Crowther exact de juiste noten te plukken met zijn gitaar. Angus zweeft als een psychedelische predikant over de zomerse weelde, en fluistert zijn teksten meer dan hij ze zingt. Zwoeler dan dit wordt het niet. Na zo’n nummer klinkt titeltrack “Changing Colours” dan ook een beetje als je koffers pakken na een fantastische reis. Je kijkt nog steeds uit over een adembenemende muzikale horizon, maar het geluid van het vliegveld raast al in de verte.
Babe Rainbow gaat zelfs met een feature van Jaden Smith op zak niet doorbreken in de mainstream. Dat hoeft ook niet, want de zwoele psychedelische niche waarin de band zich genesteld heeft, is een essentieel deel van haar identiteit, en heeft op dit album alweer geleid tot een zalige trip. Zolang Babe Rainbow albums blijft maken, blijven wij ze met veel plezier beluisteren!
Ontdek nog meer leuke muziek op onze Spotify.
