Ooit misleidde Sufjan Stevens ons door te zeggen dat hij alle vijftig Amerikaanse staten zou eren door over elke staat een album te maken. Na Michigan en Illinois hield de Amerikaan het al voor bekeken en stortte hij zich op een hoop andere muzikale projecten, maar recentelijk zei hij in Humo dat het niet uitgesloten is dat er ooit nog een ode aan een derde staat wordt gebracht. Tegelijkertijd gaf hij toe dat de Verenigde Staten geen gezond onderwerp meer is om liedjes over te schrijven en dat hij dat zegt, is geen verrassing. Vorig jaar zong Stevens namelijk ‘Don’t do to me what you did to America’ op zijn negende soloalbum The Ascension en die zin vat zowat de hele pessimistische protestplaat samen. De drukte van New York werd hem te veel en dus verhuisde Sufjan naar het platteland, waar hij nu meer op zichzelf leeft. Hij vult er zijn dagen met in de moestuin te werken en tussendoor wat muziek te maken.
Twee dagen nadat Sufjan Stevens The Ascension uitbracht, stierf zijn biologische vader. De gebeurtenis leidde ertoe dat de muzikant vrijwel meteen begon aan waar hij goed in is: muziek maken. Convocations is een ambient album opgedeeld in vijf stukken: Meditations, Lamentations, Revelations, Celebrations en Incantations, de vijf stadia van rouw. Elk deel bestaat uit tien instrumentale nummers, behalve het laatste deel, dat maar negen liedjes telt. Ondanks dat het leven en de dood van Sufjans vader de inspiratie vormde van Convocations is het geen persoonlijke plaat geworden. Integendeel. Het is een gedeelde ervaring over universele gevoelens zoals pijn, angst en isolatie. Dat laatste hebben we het laatste jaar allemaal meegemaakt en dus is Convocations ook een echt lockdownalbum. Volgens Sufjan komt zijn negende album net op tijd aangezien we langzaamaan ons normale leven terug oppakken en ons coronaverdriet beginnen te verwerken.
Beginnen doen we met Meditations. Dit deel van het album is vrij rustig en koel. Lamentations voelt speelser en wat spacey aan om dan bij Revelations over te schakelen naar een eerder abstracte toon – niet dat de andere delen concreet zijn. Bij Celebrations mag je je niet aan dansbare beats verwachten (we krijgen dus geen opvolger van het dansbare “Video Game”), maar het klinkt al wel vrolijker. Het vijfde en laatste deel, Incantations, voelt het lichtst aan, alsof er een last van je schouders valt. We schrijven hier nu wel neer dat de vijf delen een andere sfeer neerzetten, maar als je het album niet al te oplettend beluistert, vloeit het gewoon allemaal over in elkaar. Zeker na een uur of twee begint alles steeds meer en meer op elkaar te lijken, maar er zijn nog steeds enkele liedjes die eruit springen. De engelenzang op “Meditation II” trekt keer op keer onze aandacht, net als het klokkenspel op onder meer “Revelation IX” of de fonkelende geluiden tijdens “Lamentation II”. Toch zijn er te veel liedjes die zich op geen enkele manier onderscheiden van de rest van het (deel)album.
Na het overlijden van zijn moeder liet Sufjan Stevens een frisse wind door zijn muziek waaien. Carrie & Lowell, het album dat hij na de ingrijpende gebeurtenis maakte, werd heel pijnlijk en persoonlijk. Depressieve teksten werden onze gehoorgang ingeduwd en ons hart bloedde hier en daar. Na het overlijden van zijn biologische vader stortte Stevens zich op instrumentale muziek, maar dat betekent niet dat je de emoties van de muzikant niet kan voelen. Zoals eerder beschreven brengt de muziek wel een gevoel met zich mee en dat evolueert ook doorheen Convocations. Toch wist Sufjan deze opdracht in het verleden al tot een beter einde te brengen. Aporia, een new age-album dat hij samen met zijn stiefvader Lowell maakte, bestaat net niet volledig uit instrumentale muziek en kan echt gezien worden als een rollercoaster. Doorheen de eenentwintig liedjes passeren er hoogtes en laagtes en wordt er bovendien naar een climax toe gewerkt. Op Convocations wordt er met het deel Incantations op het einde wel een soort vrijheid bereikt, maar binnen dit deel (en de vier andere) gaat het nooit echt ergens heen. In de vijf delen apart missen we de diepgang die we te horen kregen op eerder werk, zoals op bijvoorbeeld Carrie & Lowell.
Tussen 2005 en 2020 kregen we slechts vier grote soloalbums van Sufjan Stevens. Keer op keer liet de Amerikaan ons vijf jaar wachten op een solo langspeler en nu vijf maand na The Ascension krijgen we alweer nieuw materiaal te horen. Convocations is meteen goed voor tweeënhalf uur muziek, dus je zou denken dat Sufjan met negenveertig nieuwe liedjes zijn fans in de watten legt, maar eerlijk gezegd brengt het een bitterzoet gevoel met zich mee. Mooie liedjes staan er zeker op Convocations en Stevens’ talent durven we niet in twijfel trekken, maar na verloop van tijd gaat het te veel op elkaar lijken. Binnen de afgebakende delen missen we diepgang waardoor pakweg “Incantation V” zich duidelijk zou onderscheiden van “Incantation IV” of “Incantation VI”. Er zit een (zeer) subtiele evolutie in de muziek, maar ook als de vijf delen slechts half zo lang waren, dan was de evolutie even duidelijk geweest. Aan alle mooie albums komt er einde, maar op Convocations blijft Sufjan Stevens tweeënhalf uur doorgaan.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
