Uit het randgebied van Brussel (meer bepaald Halle) komt Valley, een vijfkoppige band die zich met hun mix van postrock, screamo en hardcore of, zoals ze het zelf verwoorden, ‘emotive hardcore’ rechtstreeks op de traanklieren richt. Met enkele ep’s op zak kon de band al genieten van kelders, jeugdhuizen en andere al dan niet moshpitbestendige zalen in binnen- en buitenland. Na het stilleggen van voor en op podia beuken en rammen, besloot de band zich volledig te focussen op het afwerken van Delusion of the Defeatist, een album waar de emoties van afspatten.
Dat schrijven verliep – zoals bij vele artiesten – anders dan verwacht. Het repetitiekot waarin onder andere vorig album Dark Tears // Bright Smiles vorm kreeg, werd deels ingeruild voor het wereldwijde web. ‘Schrijven op afstand was zeker een uitdaging,’ vertelde de band. Het heeft echter ook voordelen: ‘We zijn ruimer gaan denken en meer gaan experimenteren.’ Bij het vertalen van Valley’s ‘emotive hardcore’ naar plaat, liet de band zich bijstaan door hun goede vriend Filip De Bot van Penthouse Studio, waar onder andere Rotzak en SONS ook wel eens eerder over de vloer kwamen.
Delusion of the Defeatist zet in met een aanzwellend warmtedekentje van geluiden, waarna een gitaarlijn met veel delay invalt. De verhalende praatzang, de verschillende gitaarlagen en de opbouwende drums stuwen deze opener, “Acquainted” genaamd, naar een eerste uitbarsting van verslagenheid. Meteen daarop volgt “Remorse”, een nummer dat harder begint en zijn rustpunt in het midden kent. We denken spontaan aan bands als La Dispute en Touché Amoré, die een duidelijke invloed hebben gehad in hoe het vijftal hun nummers structureert.
Er schuilt echter een groot gevaar achter deze stijl, namelijk dat van het formularisch worden. Een constante afwisseling tussen opbouwen en afbreken, tussen praatzang en uitschreeuwen, tussen ingetogenheid en hevige uitspattingen zorgt zowel voor voortdurende mooie klanklagen als voor gebrek aan variatie. Toch verrast de Brusselse band; bijvoorbeeld met het prachtig instrumentale tussenstuk “Outlive”, of met het shoegazen op “Painting Memories”. Bovendien klinkt het geheel ontzettend goed. De gitaren op het einde van “Delusion” blijven nog lang nazinderen en gaan zo meanderend over in het dromerige “Liar’s Life”.
Afsluiter “Dreams” is een finale verwerking van gevoelens van isolatie en gebrek aan zelfliefde. De gitaren zinderen rustig uit, het album ook. Ook al is het schreeuwen soms net iets té over the top en kunnen de emoties er wat ons betreft beslist subtieler onder liggen, toch is Valley sterk in het overbrengen van die emoties met behulp van dromerige gitaren en een algemeen goede band. Het is knap dat ze hun DIY-methode konden verplaatsen van ondergrondse speelmogelijkheden naar digitale wegen en daarin enkel groeiden in geluid en nummerschrijven.
