Les Nuits Botanique zijn volop aan de gang. Niet enkel in de drie zalen van het concertgebouw de Botanique, maar ook in de botanische tuin zelf worden dagelijks shows geprogrammeerd. Dit, in combinatie met het fantastische weer, zorgde voor een grote gezelligheid mensen zowel binnen als buiten. Sommigen van hen kwamen voor een langverwachte show van posthardcorelegendes La Dispute. Voor de tienjarige verjaardag van Wildlife, hun meest geprezen album, zouden ze meer dan twee jaar geleden touren. Dat ging helaas niet door, maar nu is er dan toch die tour omdat het album tien (+ twee) jaar oud is en om die mijlpaal integraal te spelen.
De uitverkochte zaal was nog maar mager gevuld bij Oceanator, het vroege, eerste voorprogramma. Multi-instrumentaliste Elise Okusami kwam stipt op tijd het podium op, maar moest nog eventjes wachten voordat de lichten uitgingen en de wachtmuziek stopte. Deze ongemakkelijke minuut verraadde alvast de knulligheid van deze openingsact. Okusami leek wel een vriendin die wat liedjes komt spelen op het communiefeestje van jouw neefje. Noch haar gitaarwerk, noch haar zang deden ons ook maar iets, en zo verdween het al heel snel volledig naar de achtergrond. Echt slecht was het nooit, wel bijzonder oninteressant. Ook haar cover van Elliott Smiths “The Biggest Lie” was een beetje levensloos. Haar bindteksten trokken ons gelukkig wel uit onze verveling, want deze kwamen vanuit een super oprechte dankbaarheid om de speelkans te krijgen op tour met La Dispute.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Na twee nummers vroeg gitarist Andrew Anaya: ‘Wie kende Pool Kids voor deze show?’. Het publiek was laaiend enthousiast en een van de vele hitjes werd ingezet. De band, een kleine Pitchfork-hype uit Florida, weet als geen ander hoe mathrockgitaren, emotionele indierock en poppunk à la Beach Bunny perfect samensmelten. Al springend over het podium bezong frontvrouw Christine Goodwyne verloren vriendschappen, liefdeverdriet en andere jeugdelijke perikelen. Wanneer ze een nummer inzette als ‘This is the jumpy one!’, ging het publiek snel in op haar uitnodiging. De show was vooral heel erg leuk en we denken dat Pool Kids, moest ze een hitje te pakken hebben, het nog ver zou kunnen schoppen.
Het publiek was opgewarmd – nogal letterlijk – en in een propvolle zweetmassa kwam La Dispute op om in een serieuze vaart Wildlife in te zetten met “a Departure”, een van de vele tot muziek omgezette brieven. Ook al zijn de expliciete teksten gegoten in een soort emotionele praatzang, toch bewoog frontman Jordan Dreyer zich over het podium als een workoutinstructeur. Hij draaide rondjes, gooide zijn micro van de ene naar de andere hand en danste uitbundig. Dit gooide de energie al meteen de hoogte in en een moshpit brak al heel vroeg los. Het einde van “Harder Harmonies” werd dan weer luidkeels meegezongen. Het herhalende ‘There’s a melody in everything / I’m trying to find a harmony / But nothing seems to work / Nothing seems to fit’ klonk pijnlijk en prachtig tegelijk.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Dat er veel werd meegezongen is opmerkelijk omdat geen enkel nummer een strofe/refrein-structuur heeft, maar bestaat uit lange poëtische teksten zonder echte hooks. Toch waren de nummers zo diep in het publiek genesteld dat enorm vaak losse flarden of hele delen werden meegebruld. Waarom precies deze delen werden meegezongen blijft voor ons een mysterie. In “Safer in the Forest/Love Song for Poor” is er dan weer wel een catchy, terugkerend deel, waarbij gitaarlijnen, drums en de krachtige stem van Dreyer prachtig samenkwamen. Muzikaal gaat het snel vooruit, met eigenwijze melodieën, zeker voor de emoscene. De band was minder wild dan Dreyer, maar wist altijd te verrassen met tempowisselingen en intensiteitsschommelingen.
De temperaturen liepen hoog op. Het zweet druipte van eenieders gezicht. Dreyer vroeg aan de stagehand om wat water, waarop iemand uit het publiek hem dat aanbood. Hij zei dat hij oké was, maar het publiek dringend water nodig had. Er werden tientallen flesjes uitgedeeld en doorgegeven zodat iedereen een slokje had. Na deze welgekomen verfrissing werd “King Park”, het meest legendarische nummer, ingezet. Het publiek barstte los. Woord per woord werd meegezongen en het einde, ‘Can I still get into heaven if I kill myself?’, was ongekend krachtig. Het is een echte ervaring om dit lied live mee te maken. Tracks als “a Broken Jar” moeten echter niet onderdoen hiervoor en ook de bisnummers, met in het bijzonder “Andria” hadden iedereen mee.
La Dispute kwam, zag en overwon. Het was duidelijk waarom zij zulke (relatief recente) legendes binnen de posthardcore en emo zijn. Het was duidelijk waarom Wildlife zo’n geprezen album is. Het was duidelijk waarom “King Park” een heel bijzonder nummer is. Maar dit alles zou niets geweest zijn zonder het uitbundige publiek, dat samen met de band een hoopvolle community vormt. Dat is ook waar Dreyer een heel zelfbewuste en breekbare preek over gaf. De dankbaarheid was enorm, zowel van band als van het publiek.
Setlist:
a Departure
Harder Harmonies
St. Paul Missionary Baptist Church Blues
Edit Your Hometown
a Letter
Safer in the Forest/Love Song for Poor Michigan
The Most Beautiful Bitter Fruit
a Poem
King Park
Edward Benz, 27 Times
I See Everything
a Broken Jar
all our bruised bodies and the whole heart shrinks
You and I in Unison
Andria
Woman (in mirror)
HUDSONVILLE, MI 1956
