AlbumsRecensies

SPIRIT OF THE BEEHIVE – ENTERTAINMENT, DEATH (★★★★): Help, ik ben gedesoriënteerd

SPIRIT OF THE BEEHIVE gooit al sinds 2014 allerlei invloeden, variërend van shoegaze tot noise en van dreampop tot emo, bij elkaar in uitdagende luisterervaringen. Dat het trio uit Philadelphia met hun unieke, speelse geluid min of meer onder de radar bleef, is niet verwonderlijk, gezien de band niet bepaald gemakkelijk te verteren is en bovendien quasi inactief is op sociale (en andere) media. Toch werden de Philly-muzikanten bestempeld als cultband en ‘de favoriete band van jouw favoriete band’. Hun genialiteit zit hem vooral in het doen samensmelten van een hoopje ongeregeld.

Het geluid van SPIRIT OF THE BEEHIVE vastgepind omschrijven is nagenoeg onmogelijk, net omdat het alle kanten op stuitert. ‘I love a good hook, but I’m OK hearing it once, personally’ gaf frontman Zack Schwartz (ook bekend van draag me) dan ook toe. Dit idee wordt al meteen weerspiegeld in de opener van hun vierde album, dat start met pure noise, drums die nergens heen lijken te gaan en een gelaagdheid aan industriële zenuwachtigheid. Plots slaat alles om en kabbelt een rustig melodietje verder, terwijl het getjilp van vogeltjes en een complex drumpatroon de basis zetten. Deze bevreemdende sfeer lost op wanneer de zang invalt en het plots wel heel poppy wordt. De toon van het album is gezet: goede popnummers zonder (pop)structuur, doorspekt met sonische chaos.

Dit meezingmomentje tuimelt over in “THERE’S NOTHING YOU CAN’T DO”, waarin een plingelend gitaarlijntje zichzelf herhaalt en we de stem van bassiste Rivka Ravede horen. Wat ze precies zingt, maakt niet echt uit. Net wanneer we denken dat het een gezapig dreampopnummer blijft, spat alles uit in rauwe feedback en intens geschreeuw. In “WRONG CIRCLE” verdwijnen bliepjes even snel als dat ze verschijnen. Tempowissels gebeuren voortdurend, melodietjes komen zelden terug (Schwartz waarschuwde ons nog). Na drie nummers hebben we nog steeds geen vat op waar de band heen gaat.

Desalniettemin, ondanks deze onstilbare desoriëntatie zijn de Amerikanen erg goed in deze chaos natuurlijk te laten klinken. Hoe “GIVE UP YOUR LIFE”, dat initieel lijkt te leunen op bas- en gitaarwerk even zwoel als Mac DeMarco, naadloos overschakelt in blubberende electronica en bevredigend harde gitaarmuren, is wonderbaarlijk. Het heerlijk herhalen van ‘I do’ in “IT MIGHT TAKE SOME TIME” valt stil, maar pruttelt betoverend verder. De gescandeerde titel wordt vertraagd, in loops gestoken, gemutet en tot het einde van het nummer naar alle hoeken toe bewerkt.

“WAKE UP (IN ROTATION)” is gitaargedreven indiepop. ‘Jippie ja jeej,’ denk je dan, maar de paniek slaat snel toe wanneer het plots loeihard tekeergaat, maar dan volgt er toch een zoet refrein. Het valt wederom stil in een soort gedobber met vogeltjes op de achtergrond en opnieuw een extatisch, meerstemmig refrein. Maar dan moet “I SUCK THE DEVIL’S COCK” nog – pun intended – komen. Wat begint met vrolijke 60’s psychedelica gitaargeriff à la The Byrds, emulgeert tot Shame-achtige praatzang. De bas gaat tekeer. Onverhoeds wordt het richtingloze ambient met field recordings van gesprekken en willekeurige gitaartjes, wat weer overstroomt in zwoele refreintjes, samenzang, strijkers, vertragingen, versnellingen en iets wat niet zou misstaan op Tranquility Base Hotel & Casino.

Strijkers, bliepjes en geluidjes allerhande drijven onder de lo-fi basis. Net dit muzikaal gehuppel creëert de sfeer van ENTERTAINMENT, DEATH. We stellen ons namelijk voor dat we onder invloed nachtelijke dwaaltochten maken door een halfverlaten stad en ons daarbij net iets te angstig voelen. Soms kunnen we vibreren op indiepassages, maar desoriëntatie neemt over, alsof een band als Men I Trust verdwaalt in een effectenpedalenwinkel. Het is een ervaring om licht paniekerig, licht paranoïde, licht psychedelisch op rond te dalken. Geniaal georchestreerde en ontzettend goed klinkende chaos dus, waarnaar we vooral ook in een livecontext (mogen we hier terug aan beginnen denken?) benieuwd zijn.

Facebook

Related posts
2021FeaturesInstagram

De 13 beste albumhoezen van 2021

‘Don’t judge a book by its cover’ en hetzelfde geldt voor albums. Toch kunnen we er niet onderuit dat vooral albumhoezen onze…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.