Postpunk of new wave? Sommige donkere postpunk leunt er dichtbij, maar eigenlijk is Roza Parks allesbehalve op zoek naar een hokje. Wel streven ze naar een goede sound en met Mario Goossens als kind aan huis, is dat geen probleem. Deze sympathieke Limburgse band heeft nooit echt gekregen wat ze verdienden, want ze zijn al een hele tijd bezig. Ze zijn niet bepaald op zoek naar eeuwige roem, maar wat meer erkenning zou toch meer dan verdiend zijn. In het begin van deze pandemie stond alles op punt om een nieuwe plaat uit te brengen en toen kregen we al het heerlijke “First We Kiss“.
We zijn nu een jaar later en Roza Parks heeft niets van zijn pluimen verloren. Met een fantastische clip die gemaakt werd door de laatstejaarsstudenten van het LUCA te Genk en opgenomen in de douches van de mijnsite in Beringen, zet Roza Parks een puike prestatie neer. Niet alleen visueel, maar het is vooral een genot voor het gehoor. “Portrait of a Dancer” is gebaseerd op de antipaintingtechniek van Miro. En dat is misschien wel een mooie vergelijking met de band zelf. De band trekt zich ook niet veel aan van de huidige gang van zaken in muziekland en blijft eenvoudigweg doen waar ze goed in zijn. Het nummer start rustig met Joy Division-achtige geluiden als achtergrond. De diepe stem zorgt voor de nodige duisternis, maar tijdens het refrein wordt het iets dansbaarder. De gitaar glijdt over de ritmesectie en de tweede stem zorgt dan ook voor een snuifje agressie. De brug hakt het nummer deskundig in twee en dan wordt de handrem losgelaten. Alle instrumenten dreigen tot ontploffing toe, maar een felle explosie blijft uit, alhoewel de vocalen nog eens lekker uit de bocht gaan.
Roza Parks is een band zonder uitgestippeld plan, tenzij het ergens in het hoofd zit van een van de bandleden. Een nieuwe plaat? Geen idee. Nieuwe optredens? Als alles meezit, gaan we Roza Parks live kunnen bewonderen met het allemachtige Jools, ergens in november. Fingers crossed!
Ontdek meer nieuwe muziek op onze Spotify.
