Jasper Erkens is amper 28, maar hij heeft al een goedgevulde muziekcarrière achter de rug. In 2009 bracht hij op zestienjarige leeftijd zijn debuutalbum The Brighter Story uit. Die plaat bevatte met “Waiting Like a Dog” en de akoestische cover van Gnarls Barkleys “Crazy” twee stevige hits, en de carrière van de jonge Diestenaar nam meteen een vliegende start. Adele nam hem als voorprogramma mee op tour en raadde hem aan om auditie te doen aan de bekende BRIT School voor podiumkunsten, waar hij uiteindelijk als eerste niet-Brit werd toegelaten. Na zijn opleiding legde Erkens zich onder het pseudoniem Altrego een tijdje toe op alternatieve muziek met elektronische elementen. Het bleef echter een experimenteel uitstapje, want in 2017 volgende met Drawing a Line onder eigen naam alweer een terugkeer naar conventionele pop.
In 2020 bracht Erkens reeds de drie singles “We’re Alike”, “True Love” en “Guilt Trippin’”. Tijdens de opnames van de videoclip voor “Guilt Trippin’” brak Erkens zijn voet, waardoor hij enkele maanden niet meer kon wandelen. Hij nam van deze gelegenheid gebruik om zich in zijn thuisstudio in Amsterdam af te zonderen om zijn derde langspeler Limbo Terminal af te werken. Erkens deed vooral zijn eigen zin en nam de productie van het album zelf in handen. Het resultaat is een overwegend midtempo album met diverse invloeden. Er zijn nog wat elektronische elementen aanwezig, maar minder prominent dan op voorganger Drawing a Line. Dat album richtte zich met popingrediënten en melodieuze elektronica nog op de (alternatieve) hitlijsten, Limbo Terminal is eerder een luisterplaat geworden.
Fans van Erkens’ hese stem zullen blij zijn, want zijn schorre stemgeluid is nog steeds prominent aanwezig. De man neemt ook de tijd om sfeer te scheppen op zijn nieuwste album. Na de korte intro “(all of it)” volgt in “Weigh Me Down” een zweverige melodie ondersteund door een zomerse akoestische riff. Het nummer begint relatief eenvoudig, maar bouwt verder op met jazzy blazers en elektronische elementen op de achtergrond. Single “True Love” trekt het ritme nadien wat omhoog en klinkt een stuk spannender. Met een venijnige elektrische gitaar en wat Oosterse invloeden creëert Erkens een duister sfeertje. Dit is echter van korte duur, want in “My Heart in Your Hands” begint de zon alweer door te schemeren. Op een gortdroog baslijntje en een minimalistisch ritme bouwt Erkens een liefdevolle melodie waarbij we spontaan aan Gorillaz moesten denken. Enkele gitaarriedels en een saxofoon laten het geheel ten slotte eindigen met een jazzy toets. Dergelijke uitstapjes naar jazz komen op Limbo Terminal nog regelmatig terug. Logisch, want Erkens liet zich tijdens de opnames inspireren door de muziek van Django Reinhardt, Miles Davis en Herbie Hancock.
Single “Guilt Trippin’” vormt een breekpunt, niet enkel in Erkens’ voet maar ook op Limbo Terminal. Met de repetitieve riff en meezingbare melodie richt het nummer zich niet alleen het duidelijkst op de radio, het is op het album ook de laatste muzikale uitstap alvorens Erkens in herhaling begint te vallen. Met “Isolate Urself” volgt immers meteen een even nerveuze rocker, met een even repetitieve gitaarpartij. Vervolgens verglijdt Limbo Terminal in een opeenvolging van midtempo songs die onderling inwisselbaar zijn.
De tweede helft van het album wordt nergens slecht, maar weet ook nergens echt te beklijven. Het grotendeels akoestische “Not Today” duurt met zijn zes minuten te lang, alle mooie blazers ten spijt. De alternatieve r&b van “Inexplicable” weet niet te overtuigen en ook single “We’re Alike” is niet echt een hoogvlieger. De kleurrijke nieuwe single “Your Words (Not Mine)” vormt uiteindelijk het beste nummer op de plaat en lijkt met zijn zomerse surfinvloeden, catchy melodie en leuke tekst nog even de meubelen te redden. De euforie is helaas van korte duur. Het slepende “Digging for Gold” klinkt nadien weer bijzonder onbijzonder, net als de daarop volgende nummers. Dat is jammer, want op dat moment ben je alweer vergeten dat de eerste helft van het album best wel enkele interessante nummers bevatte. Een strengere producer had Limbo Terminal waarschijnlijk een stuk ingekort. De enthousiaste doe-het-zelfaanpak van Erkens vormt dus in zekere zin ook de zwakte van de plaat.
Jasper Erkens heeft met Limbo Terminal de perfecte restaurantplaat gemaakt. Het album kan op de achtergrond eindeloos op repeat gezet worden zonder dat één gast er zich aan zou storen. Het bevat geen vreselijke nummers, maar evengoed geen echte toppers van wereldklasse. Dit is een plaat die niemand zal choqueren noch ontroeren, een langspeler die voorbij kabbelt als een doordeweekse werkdag op kantoor. En op zo’n dagen kijken wij toch vooral uit naar het weekend.
Facebook / Instagram / Website
