FLUITKETEL is een project dat is ontstaan uit de onontkoombare tourbusverveling van Peter van Beets, de gitarist van Abdomen. Deze metalband won enkele jaren geleden de Kleine Prijs van Friesland, een muziekconcours à la Nieuwe Lichting en Humo’s Rock Rally, maar dan in het hoge noorden van Friesland natuurlijk. Peter had onderweg tijdens hun tour in Duitsland voor het plezier een keyboardje van Casio meegenomen. Van het een kwam het ander en nu heeft hij al kortspeler HELMUT en langspeler Lounge Kraut uitgebracht. Impressionanter nog dan de steeds groeiende discografie van FLUITKETEL is zijn immer en exponentieel groeiende verzameling aan ‘keyboardjes die ik onder de vijftig euro kan kopen op Marktplaats.’
We zijn nu een jaar verder, pandemieproblematieken incluis, maar alsnog groeit de keyboardcollectie van onze lieve noorderbuur gestaag (het zijn er nu al zestien), en zo ook ontstond er het nieuwe album Navigator. Met steeds meer plezier kut de jongeheer weg op zijn klaviertjes. Wat namelijk eerst een uiting van verveling was, is nu ook een rustgevende manier om creatief bezig te zijn. Waar hij zijn andere releases bij zijn broer ging opnemen, wou Van Beets een stap vooruit zetten en zijn hele proces zelf doen. Daarvoor kocht hij een Tascam DP-008EX: ‘Die Tascam zorgt er ook voor dat je niet kan knippen en plakken waardoor je het goed moet doen of iets van je foute opname moet maken, daar word ik wel creatiever van. FLUITKETEL was altijd een beetje satirisch en grappig, maar de laatste tijd vind ik het leuker om liedjes te maken.’ FLUITKETEL is dus niet louter een werk van verveling, maar ook van experimenteren, ontgrenzen en begrenzen en het herontdekken wat nu net dat maken is.
Het album zet in en we merken al snel de variëteiten in de opengeslagen speelgoeddoos van Van Beets: hij gebruikt zijn klaviertjes, drumcomputers, hoogstpersoonlijk door Google Translate geleverd Duits, veldopnames uit het Wad (een modder- of zandplaat in een ondiepe zee), mondharmonica’s, gitaren, kinderspeelgoedinstrumentjes, samples en nog veel meer. Je zou denken dat dit zorgt voor een kakofonisch geheel, maar geen uitspraak ligt verder van de waarheid. De dromerige psychedelica klinkt heel relaxed, perfect voor een roadtrip (of een ander soort trip) in de zon, over de snelwegen en tussen de Friese velden.
In “Click!” hebben we het gevoel alsof we zowel vooruit als achteruit tegelijk gaan. Het nummer illustreert het best van het hele album de algehele sfeer van die langeafstandsreis door een traagjesaan evoluerend landschap. Deze muziek schept dan ook gewoon een landschap of (film)soundtrack. We slaan over in “Navigator”, waar het Duitstalige gemijmer aanweziger wordt. Stiekem (of niet?) doet het ons wat denken aan zaken als Kraftwerk of Mein Bruder Karin. De nummers houden vaak lang aan, waardoor je het gevoel van een doorstromende opbouw krijgt. Toch worden we door een plotse, lichte ommeslag verrast in dit nummer.
Het album stroomt vloeiend verder in “König Karel”, maar ook hier merken we een ommeslag. De hele langspeler keert van aard en begint positiever te klinken. Op een vage manier zou je het zelf kunnen gaan vergelijken met de nieuwe Engelse golf in zaken als Squid en Black Country, New Road, maar dan louter door het onderliggend verloop en opbouw van de nummers, als een soort patroon of liedjesstructuur waar dan heel anders klinkende, veel miniemere muziek op wordt bedacht.
Heel opvallend is dan weer het einde van het nummer “Fluitketel”, dat doet denken aan het licht aan het einde van de tunnel. Veldopnames borrelen hier op, alsof ze er altijd al waren. We horen er allerlei stemmen die gaandeweg vervagen in de verte, louter voor een kort poosje, en dan valt alles helemaal, doods stil. We luisteren aandachtig verder en al veel te snel berijden we met onze autocar het Wad, en zo komen we ook terecht in het laatste nummer van de plaat, “Waldläufer.” Het is onze persoonlijke favoriet, gekenmerkt door de vele vogels die door het allegaartje aan klanken vliegt.
Het album werd in een avond opgenomen. De artiest geniet van de vluchtigheid van de muziek en het maken ervan: ‘Ik vind het relaxed dat ik er niet te lang over na wil denken en gewoon platen wil maken in een week zonder te veel gedoe.’ We merken het niet in de kwaliteit van de langspeler, maar merken wel dat tegenwoordig steeds meer lofiprojectjes de kop opsteken. Misschien is dat gegeven een mooi bastaardzoontje van de pandemie. Net als dit album.
