Het Friese project FLUITKETEL, ook wel de alias van Peter Van Beets, kenden we al van hun vorige album Navigator. Dat album voelde als een trip langs de Duitse snelwegen: vrijwel altijd voortstuwend, constant dromerig en dat alles op een steeds aanhoudend tempo. Vaak verdwaalden we in deze muziek; de field recordings van de vele vogels in het Nederlandse wad zorgden ervoor dat we af en toe wakker wisten te schieten uit dat gedoseerd droomdoolhof. Doordat hij zich naar eigen zeggen op de Abdomen tourbus dusdanig verveelde, begon hij dit muziekproject al even geleden. Veel hoefde hij zich tijdens deze aanhoudende sanitaire crisis echter niet meer te vervelen op tourbussen, iets wat hem er gelukkig niet van weerhield nog meer muziek de wereld in te sturen. Vandaag luisterden we naar zijn nieuwste langspeler, Der Endlose Fluss.
Het lijkt wel alsof we met de Volkswagen zijn aangekomen in rustigere oorden: niet langer snellen we langs de autobaan, aan een constante, niet te temmen snelheid, maar we lijken stilletjes te schuifelen langs kabbelende riviertjes in de Ardennen, te remmen, te parkeren en uit te stappen om eens te gaan snuisteren. We pikken hier en daar een kiezel op voor steenkeuring en kaatsen die dan op goed geluk over het water. Én we kijken naar dat gekaats, zonder direct een nieuwe steen te smijten. Net als het gekaats van die steentjes en de watercirkels die eromheen floreren leeft deze plaat van FLUITKETEL op een gestaag ritmisch gedreun. Er is nu ook plaats voor rust, voor stilte en voor variatie, iets wat in het voorgaande album soms wel zoek leek. Hierdoor ga je net nog meer op in de muziek, die je als het ware meeneemt als een golvende zee, met kalmtes maar ook met wiebelende wateren.
Het ontbreekt FLUITKETEL niet aan het nodige talent om de aandacht van de luisteraar vast te nemen: de nummers op Der Endlose Fluss grijpen je keer op keer net wanneer je ze feitelijk zou kunnen loslaten. De timing zit met andere woorden altijd goed, voor de wegdromers én de wakkerschieters. In de opener “Der Endlose Fluss” gaan bijvoorbeeld halfweg plots bijna alle elementen van de song even op vakantie, om dan gestaag weer terug in te vallen. Maar niet alleen! Ze krijgen er achtergrondzang, belletjes en een zachte gitaarmelodie bij om hen te ondersteunen. En dan komt dus die balans en rust waar we het net over hadden: waar in Navigator vaak een gelijkaardig nummer zou terugkomen is er nu ook plaats voor liederen zoals “Koi Karfer” ertussendoor. Het gaat er wat trager, het heeft minder harde percussie en in plaats van een diepe, brommende stem wordt het gekenmerkt door fluisterzang. Het contrast tussen de liederen is groter, maar de algemene feel ontbreekt niet.
Tekstueel kan het over van alles gaan: de ene keer mijmert Peter wat over jeugdherinneringen aan koikarperwinkeltochten met zijn moeder, de andere keer over Spaanse drumcomputers en dan weer over de wonderen van de legendarische, Egyptische scarabee. Maar eigenlijk gaat het misschien stiekem ook over niets: met een mix aan al dan niet correct Duits en dan weer Duits klinkend Nederlands bouwt van Beets zijn teksten op. Ze dienen dan ook evenzeer om de ritmiek en de voortvloeiendheid van de nummers te ondersteunen. “Groß und Klein” vertelt ons dat alles wel goed gaat komen, ook al zijn we soms een beetje bang. Niet de slechtste insteek nu de vierde golf op ons afdendert: misschien is Der Endlose Fluss dan ook een verwoording van deze crisis. De titel functioneert als een goede omschrijving: we hebben het gevoel dat we door zijn muziek heen stromen en de muziek ook door ons.
Het album is een verderzetting van het al boeiende project van Van Beets: wat werd ontdekt en geleerd bij zijn vorige langspeler werd nu gewoon beter gemaakt. De luisterervaring overspoelt je, net door de balans en de stiltes, door de vele rustgevende field recordings en de plots climaxen in geluidsterkte. Wie zich graag door muziek laat meeslepen naar een andere (gedachten)wereld is hier aan het juiste adres. Kabbelen jullie mee?
