Muziek is de gebroeders Kiszka (plus drummer Danny Wagner) uit Frankenmuth, Michigan met de paplepel ingegoten, waarbij het niet ondenkbaar is dat Led Zeppelin vaak op het menu stond. Nu serveert Greta Van Fleet ons, na hun debuutplaat Anthem Of A Peaceful Army uit 2018, hun tweede langspeelplaat: The Battle At Garden’s Gate. Het menu telt twaalf gangen en kent een totale lengte van maar liefst een uur en drie minuten.
In 2017 schoot de formatie uit de startblokken met ep From The Fires, waarop onder andere de hit ”Highway Tune” stond die meer dan honderd miljoen streams op Spotify aantikte. Het leverde de familieband, die vernoemd is naar de oudste vrouw uit hun ouderlijk dorp Frankenmuth, een zegetocht langs zo’n beetje alle grote festivals en podia op. Al sinds het begin worden ze steevast vergeleken met rockgoden Led Zeppelin. Ook niet zo gek aangezien zanger Josh Kiszka openlijk aangaf Robert Plant te zien als zijn idool. Daarnaast bestudeerde broer en gitarist Jake Kiszka een jaar lang het gitaarwerk van Jimmy Page. Deze invloeden zijn zeker opnieuw terug te horen op hun nieuwe plaat, ook al breidt de band stiekem wel hun geluid uit.
Dit is op het openingsnummer ”Heat Above”, wat eerder ook als single uitkwam, direct te horen. Het herkenbare hammondorgel opent op grootse wijze, waarna het nummer zorgvuldig uitgesponnen wordt in grootsheid. Er zijn orkestrale toevoegingen te horen die zeker van meerwaarde zijn en daarnaast is er op sommige momenten ook een subtiel koortje te horen. Josh Kiszka zingt (en schreeuwt) hier uiteraard op herkenbare wijze met zijn kopstem overheen en de gitaarriffs zijn ook weer uit de kast getrokken. Het enige wat niet terug te horen is in het openingsnummer is een moddervette gitaarsolo. Liefhebbers hiervan hoeven echter niet lang te treuren, want bij het volgende nummer ”My Way, Soon” worden we wel getrakteerd op het watervlugge gitaarwerk van Jake Kiszka. Een nummer die moet dienen als een saluut aan hun liefde voor het toeren.
De band is voor dit album de samenwerking aangegaan met een andere producer dan op hun voorgaande werk. De inbreng van Greg Kurstin (die o.a. samenwerkte met Foo Fighters en Beck) resulteert in een aantal nummers die een erg goede opbouw kennen. ”Broken Bells” is hier een goed voorbeeld van. Zelfs zanger Josh Kiszka begint wat ingetogener, wat we niet van hem gewend zijn. Na het tweede refrein is er ruimte voor wat gas terug, met een instrumentaal stukje waarin de akoestische gitaar een hoofdrol heeft. Dit gedeelte wordt mooi opgebouwd met lagen strijkers die toegevoegd worden en toewerken naar het moment waarop de leadgitaar weer even los mag gaan. Daarna eindigt het nummer met een laatste refrein waarin Josh all-in gaat. Het zijn geen trucjes die opnieuw worden uitgevonden. Zeker niet. Maar door de uitvoering werkt het goed.
Op ”Tears Of Rain” is ook een andere Greta Van Fleet te horen. Het nummer start klein met getokkel op de akoestische gitaar en het hammondorgel is vervangen door een piano. Het nummer brengt een emotionele lading met zich mee, maar breekt buiten de zang om niet volledig open. Het stemgeluid past niet helemaal bij het nummer, omdat de instrumentatie veel ingetogener is dan de overstuur klinkende frontman. Ook ”Caravel” heeft een origineel geluid. Er zit een pakkende gitaarriff in die deels ondersteund wordt door strijkers. Daarnaast pakt de orkestrale break verrassend goed uit. Dit nummer is toch wel het bewijs dat de band kan variëren qua geluid. Het is rock-’n-roll in een modern jasje. In afsluiter ”The Weight of Dreams” komen tot slot alle voorgaande genoemde punten samen. Het bijna negen minuten durende nummer werkt toe naar een waardige apotheose en eindigt met, u raadt het al, een scheurende gitaarsolo van een paar minuten. Bij deze afsluiter lijkt het onmogelijk voor Jake Kiszka om nog hoger de gitaarhals op te gaan.
Natuurlijk zit het album vol rockclichés, vliegen de solo’s je om de oren en kun je de stem van Josh Kiszka onmogelijk niet vergelijken met die van zijn voorbeeld Robert Plant. Maar zonder al het vergelijken leveren de gebroeders en drummer Danny Wagner uiteindelijk toch een meer dan puik album af. Eentje waarop ook te horen is dat de band zich muzikaal verder heeft ontwikkeld, wat vooral terug te horen is in de opbouw van de nummers en de goed uitpakkende orkestrale toevoegingen. Ze breiden hun muzikale palet zorgvuldig uit, ook al is het wel stapvoets. Ondanks dat het album in totaal langer dan een uur duurt, blijf je de gehele plaat wel geboeid luisteren, mede doordat er op de plaat wel degelijk wat variatie te horen is. Greta Van Fleet vindt op hun nieuwe album dus absoluut niet opnieuw het wiel uit, maar geeft rockliefhebbers wel weer precies wat ze willen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
