Authentiek en vernieuwend. Twee schijnbaar onverzoenbare adjectieven die toch samen vervat zitten in elke vezel van Nick Waterhouse. Wat begon als een persoonlijke passie voor lang vervlogen tijden, blijkt stilaan te evolueren naar een muzikale beweging voor allen wiens hart sneller gaat slaan van een vleugje retro. De in Californië gebaseerde singer-songwriter laat zich moeilijk in hokjes duwen, maar dat hij heupen onbedwingbaar doet shaken, staat vast. Vorige week zag zijn vierde album Promenade Blue het levenslicht en wij blonken onze schoenen op voor een babbel met de maestro over onzekerheden, de muziekindustrie en de Texas two-step.
Goeiemiddag Nick, wij zijn Dansende Beren, we zijn gesitueerd in België en-
Ah België, ik hou van dat land! Ben er al vaak op tour geweest, ik heb nog wel een diepe connectie met jullie. Ken je popcornmuziek? Dat was een Belgische DJ subcultuur van de vroege jaren ’70 die evenementen organiseerde waar de hele nacht retro soul en r&b werden gedraaid, gemixt met swung blues, Franse pop, ska, noem maar op. Ik heb een aantal van die invloeden meegenomen in mijn eerste nummers.
We vallen even met de deur in huis: een globale pandemie. Hoe denk je dat het jou beïnvloed heeft, als persoon en als artiest?
Over het algemeen erg positief eigenlijk. Als ik nu terugblik werd ik al jaren onbewust meegesleurd door een tornado van optredens en deadlines, en plots stopte dat. Dat heeft ook te maken met veranderingen in de muziekindustrie: vroeger speelde ik gewoon muziek en moest ik zien te overleven, maar nu word ik wakker met een hele resem mails en wordt mijn agenda door anderen ingevuld. Voor het eerst in een lange tijd kon ik bewust reflecteren en stilstaan bij de realiteit. Ik ben ingetrokken in een vast appartement, ik heb mijn bibliotheek opgeruimd en ik heb duizenden platen opnieuw beluisterd. Dat was een welkome ademruimte.
Voelt het anders om nu een album uit te brengen in vergelijking met vroeger?
Normaal is de release van een album enorm hectisch, dit voelt meer als een soft release. Anderzijds heb ik mij nog nooit zo opgelucht gevoeld als nu omdat ik op bepaalde punten écht niet wist wat de toekomst zou brengen. Vrienden werden ontslagen, bedrijven gingen failliet, ik wist niet of bepaalde managers of zelfs labels gingen overleven. Ik heb meermaals overwogen om te stoppen als muzikant en in een boekenwinkel te gaan werken. In zo’n woelige tijden verlam ik niet, maar begin ik muziek te schrijven. Het resultaat hiervan, Promenade Blue, voelt als mijn meest doordachte album tot nu toe. Eindelijk kwam alles samen, was alles in balans en wist ik hoe ik mij wilde uitdrukken. Het is een artefact dat ik achterlaat op deze aardbol en ik ben er trots op.
Wat is jouw verklaring voor het feit dat jouw muziek, een genre dat op zijn minst ‘niche’ genoemd kan worden, toch aanslaat bij een groot publiek?
(lacht) Dat is een mooie omschrijving van mijn muziek. Ik denk niet graag in termen van genres, nog een kenmerk van de muziekindustrie dat mij niet aanstaat. Genres zijn simpelweg de manier waarop het systeem ons verwerkt, ze vertellen mij niks nieuws. Dat is zoals naar een film kijken terwijl je de trailer al gezien hebt: je bent vooringenomen voor het eerste beeld, je onderdrukt de artistieke ervaring. Om terug te komen op je vraag, is dit mijn theorie: ik maak eerlijke folkmuziek, zo simpel is het. Ik ben geen geweldige zanger, maar eerlijkheid raakt altijd een snaar. Uiteindelijk is mijn muziek gewoon het geluid van negen muzikanten in één kamer, grappig dat dat tegenwoordig als speciaal wordt gezien.
In vergelijking met je vorige albums bezit Promenade Blue een trager tempo, ligt er meer nadruk op ritme en storytelling en neigt de sfeer meer naar swing dan rock-‘n-roll. Zijn die veranderingen een reflectie van de tijd waarin het album ontstaan is of van jouw natuurlijke evolutie als muzikant?
Vooral mijn evolutie als muzikant. Het is zoals het idee ‘zachter spreken om luider te zijn’, ik realiseerde mij dat een connectie met de luisteraar niks te maken heeft met intensiteit of volume. Mijn eerste album zat vol met jeugdige energie en hartzeer, Promenade Blue is meer een uiting van appreciatie voor momenten die het leven waard maken om te leven, zowel blij als droef, en de poëzie die daarachter schuilt. Met de jaren heb ik mijn teksten en composities verfijnd, maar ben ik ook meer beginnen focussen op dergelijke momenten. Dit album heb ik voor het eerst ooit opgenomen buiten Californië, met nieuwe muzikanten, nieuwe arrangementen, compleet buiten mijn comfortzone. Het is een reflectie van mijn leven op dat moment.
Wanneer gevraagd naar je muzikale invloeden vermeld je steeds grote en kleine namen uit het verleden. Zijn er ook hedendaagse muzikanten die je beïnvloeden als artiest of grijp je steeds terug naar vervlogen tijden?
Het is niet makkelijk om hedendaagse muziek te vinden die mij raakt, omdat het dat simpelweg niet doet. Uiteraard zit nieuwere muziek ook vol interessante harmonieën en akkoordovergangen, maar de essentie van de muziek raakt mij niet. Ik ben wel fan van bijvoorbeeld Elvis Costello of Bob Dylan, maar hen zou ik ook eerder omschrijven als muzikanten van de oude stempel. Het probleem zit voor mij vooral in moderne productie- en opnametechnieken: het klinkt allemaal te artificieel, bijna als een IMAX film.
Als moderne muziek te artificieel klinkt, vraag ik mij af wat je mening is over de remix van je nummer “Katchi” door het duo Ofenbach. Deze remix was enorm succesvol in Europa, hoe voelde je je daarbij?
Toen we op tour waren in Frankrijk was een ober die remix aan het neuriën, ik vond dat hilarisch. Het kan mij eerlijk gezegd weinig schelen. Er werd mij gevraagd of ik het goed vond dat een band een cover wilde maken van mijn nummer en mijn antwoord was ja. Die remix is niet gerelateerd aan wat ik doe als muzikant. De realiteit is dat de eerste paycheck van die cover mij uit de schulden heeft gehaald en mijn albumtour heeft medegefinancierd. Managers hebben mij nog nooit zo serieus genomen. James Brown is bijvoorbeeld ook eindeloze keren gesampeld, als ik in dergelijke zaken te principieel zou zijn, was een carrière als muzikant in mijn nichesector financieel niet haalbaar.
Staan er nummers op Promenade Blue die anders zijn uitgedraaid dan je ze initieel voor ogen had?
Eerlijk gezegd niet echt. Enerzijds, zoals ik eerder al zei, ben ik nog nooit zo bewust bezig geweest met een album. Anderzijds moest de pre-productie op tijd afgewerkt zijn zodat we alle demo’s konden doorsturen, ik wist dus ongeveer hoe alles zou klinken. Een aantal maanden voor de opnames was ik wel veel naar vroege jaren ’60 honky-tonk country aan het luisteren, een soort two-step. Dit genre is beïnvloed door r&b en blues, waarbij het drumritme gedubbeld wordt door de basgitaar en soms zelfs getrippeld met de elektrische gitaar. Deze invloed kan je horen in “Fugitive Lover” en “To Tell”, maar ze zijn zeker niet zo countryachtig als ik initieel in gedachten had.
Als afsluiter: welk nummer van dit nieuwe album is je persoonlijke favoriet, als algemene aanrader of door de emotionele betekenis voor jou?
Goh dat is geen makkelijke vraag. Nummers als “Place Names” en “Very Blue” ben ik vooral trots op vanuit een technisch muzikaal standpunt, terwijl nummers als “Spanish Look” of “Silver Bracelet” vooral veel dieperliggende betekenis dragen. In “Very Blue” kwam alles heel snel samen, het was juist persoonlijk genoeg omdat het recht uit het hart kwam, maar ook juist universeel genoeg zodat iemand anders kan ervaren hoe ik mij op dat moment voelde. Ik denk dat luisteraars bij dat nummer gegrepen kunnen worden door emoties zonder het achterliggende verhaal te kennen en dat lijkt mij op dit album de essentie.
Promenade Blue verscheen op 9 april, op maandag 25 oktober speelt Nick Waterhouse in Het Depot.
