Muzikaal gezien is Skullcrusher, ofwel Helen Ballentine, het tegengestelde van wat haar naam doet vermoeden. Geen harde, schreeuwerige creaties die je hoofd doen tollen, maar wel liedjes met een stilletjes verwoestende kracht. Je komt bijna ogenblikkelijk tot rust wanneer de kwetsbare songs zich als een warm dekentje over je schouders werpen en je zachtjes heen en weer wiegen. Vorig jaar verscheen debuut-ep Skullcrusher, maar nog geen jaar later krijgen we met Storm in Summer alweer een waardige opvolger.
Anno 2021 is elk mogelijk geluid al wel een keer gebruikt en ook Skullcrusher is slachtoffer daarvan. Dat was al te horen op debuut-ep Skullcrusher, maar ook haar tweede baby is in hetzelfde bedje ziek. Bij de singles naar aanleiding van Storm in Summer merkten we dat Ballentine niet erg verrassend uit de hoek kwam. Zowel bij “Song for Nick Drake” als “Storm in Summer” was het echter te voorbarig om de liedjes op basis daarvan als saai of eender welk synoniem daarvan te omschrijven. Keer op keer wist de Amerikaanse onze aandacht vast te houden door fijne harmonieën en het schilderen van prachtige muzikale landschappen.
Op “Windshield” schetst Skullcrusher meteen een dromerig beeld van een lege weide vol vlinders, een lentebriesje en een heldere lucht met enkele bloemkoolwolkjes. Vocaal doet de song bij momenten denken aan Phoebe Bridgers, zeker wanneer de gitaar wat extra kracht bijzet. Toch is het vooral een nummer om bij weg te dromen en de tijd even te vergeten. Daarmee ligt het volledig in lijn met het eerdere werk van Ballentine, waarmee ze toch wel duidelijk maakt voet bij stuk te houden wat haar muzikale ambities betreft.
Hoewel “Steps” opgewekt lijkt te beginnen, als een kabbelend riviertje waarbij de eerste zonnestralen van de dag het wateroppervlak raken, wordt de toon snel omgegooid. ‘Hoping I have all my friends when I’m older / sick in bed but I’m sitting here alone’, klinkt het en als je het ons vraagt is dat niet bijster vrolijk. In de bridge haalt Ballentine even uit en komt het ook instrumentaal tot een hoogtepunt. Door de luchtige, harmonieuze instrumentatie voelt het geheel meteen een stukje minder zwaarmoedig en dat is in deze tijd toch wel een welkome afwisseling.
Storm in Summer balanceert de hele tijd tussen weemoedigheid en onbezorgdheid, maar uiteindelijk lijkt de schaduwkant het toch weer te winnen. Afsluiten doet Ballentine alvast niet met tekstuele hoogstandjes: ‘I prefer the rain in summer’ is zowat het enige dat ze zingt op “Prefer”. Hoewel een frisse regenbui na een zwoele dag ook ons deugd doet, lijkt het toch wel alsof Skullcrusher de melancholischere variant verkiest. Het zal je dan ook niet verbazen dat je na het luisteren van Storm in Summer niet het gevoel hebt dat je iets wereldschokkends hebt gehoord. Toch is ook deze tweede ep van de Amerikaanse een fijne plaat om op te leggen wanneer je even tot rust wilt komen of wanneer je stiekem een knuffel nodig hebt, maar je in een deken gehuld op je kamer zit.
