Een stilletjes verwoestende kracht is allesbehalve wat je zou verwachten van een artiest met de naam Skullcrusher. Metal lettertypes, harde gitaren en krijsende stemmen vormen het beeld dat we ons – samen met velen – vormen bij de naam. Niets is echter minder waar. Helen Ballentine maakt breekbare liedjes die het best tot hun recht komen op een intieme, stille plaats. Nadat we vorig jaar Storm in Summer kregen, is het nu tijd voor een volwaardige langspeler in de vorm van Quiet the Room. Daarop krijgen we veel Skullcrusher te horen, want de plaat telt maar liefst veertien titels.
Quiet the Room heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Zo moeten we maar liefst twee jaar terug in de tijd om de eerste puzzelstukjes te verzamelen. Het begon allemaal toen Ballentine een nummer op piano schreef met de toepasselijke titel “Quiet the Room”. Waar nummers normaal een eerste versie op gitaar kennen, gooide de artieste het ditmaal dus over een andere boeg. Toch hoeft dat niet helemaal onverwachts te zijn, want het is het instrument dat ze als kind leerde spelen en aangezien de hele plaat geïnspireerd is door een kindertijd in Mount Vernon, klopt het plaatje wel.
In die wetenschap bekijken we het album dan ook in een ander licht. Quiet the Room hoort in een geheel beluisterd te worden en leent zich een stuk moeilijker tot gefragmenteerde luistersessies. Het lijkt alsof de plaat opgedeeld is in een paar hoofdstukken die telkens onderbroken worden door een korte interlude. Aftrappen doet Skullcrusher met “They Quiet the Room”, een sfeervol nummer dat de stilte vervangt en meteen de toon zet voor een ultieme luisterplaat. Het eerste hoofdstuk van het verhaal dat Ballentine schrijft wordt dan ook gekenmerkt door vredevolle composities die ons helemaal tot rust wiegen. “Whatever Fits Together” lijkt een regenachtige dag te verdrijven en doet bij momenten wel heel erg denken aan Phoebe Bridgers, een compliment dat Skullcrusher al meermaals mee naar huis mocht nemen.
Een soort audioversie van home videos vormt de overgang naar het volgende hoofdstuk waarin we vooral een soort droomwereld betreden. Lieflijke zanglijnen en de occasionele toevoeging van strijkers zorgen voor een magisch resultaat. Toch neemt “Lullaby in February” een onverwachtse afslag en krijgen we een ietwat eng einde dat onze mooie droom abrupt ontbreekt. Daarna herhaalt de cyclus zich weer, een soort interlude kondigt een nieuw deeltje aan en vervolgens wordt een nieuw deel aan herinneringen terug opgehaald. “Outside Playing” roept het beeld op van een wandeling langs de rivier terwijl de zon door het wolkendek breekt en de bloemen volop bloeien. Warme gitaarklanken manifesteren zich doorheen de verhalen van Skullcrusher. “Window Somewhere” profileert zich dan weer als de ultieme achtergrondtrack waarbij de instrumenten zich verlegen opstellen en voorzichtig naar een magisch einde toewerken.
Grote verrassingen hoefden we op geen enkel moment van Skullcrusher te verwachten, maar het zijn net die vertrouwde klanken en mooie harmonieën die ons weten te overtuigen. Titeltrack “Quiet the Room” bouwt zeer traag op en weet een heel filmisch beeld neer te zetten dat vooral uitblinkt in subtiliteit. Echt naar de voorgrond weet de plaat zich helaas op geen enkel moment te bewegen, waardoor we het album op een heel andere manier beleven.
Het grote publiek zal Skullcrusher niet voor zich winnen met Quiet the Room, maar het lijkt er ook niet op dat dat echt de intentie is. Het album leent zich bijzonder goed tot het opvullen van de leegte en doorbreken van ijzige stiltes. Toch blijven de nummers afzonderlijk niet echt nazinderen, wat ons ergens ook wel met een dubbel gevoel achterlaat. Tijd zal wellicht uitwijzen hoe Quiet the Room evolueert, al hopen we dat Skullcrusher hierna nog een paar keer de kamer vult met haar dromerige liedjes. Afspraak alvast op 7 februari in de Witloof Bar van de Brusselse Botanique.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
