© Holly Whitaker
We kregen de afgelopen jaren een nieuwe lichting postpunkbandjes op ons bord, waarvan we al sinds de begindagen overtuigd zijn van hun kunnen. Ze hebben van de tijd gebruik gemaakt om veel muziek uit te brengen en – indien mogelijk – zalen kort en klein te spelen. Dat is iets waar ze nu de vruchten van plukken, aangezien ze nu allemaal met ijzersterke platen op de proppen komen. Black Country, New Road, Fontaines D.C., Shame… ze losten over een tijdspanne van het laatste half jaar allemaal hun torenhoge verwachtingen in, en nu is Squid aan de beurt.
We moeten weliswaar nog een paar maandjes geduld uitoefenen, maar dat wachten belooft helemaal beloond te worden. Bright Green Field werd geproducet door de nu al legendarische Dan Carey, het album telt enkel nieuwe nummers én de eerste single “Narrator” was er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Logisch dat de verwachtingen voor tweede single “Paddling” zeer hoog liggen.
Het nummer begint meteen lekker dreigend met een donkere baslijn, maar al snel loopt het uit de hand. Een chaotische – en toch o zo georganiseerde – mix van gitaren, drums en een lichte elektronische toets jaagt de boel op stang. Een snedige golf die af en toe wegebt, maar vooral goed klinkt als ze hard binnenkomt. Er gebeurt heel veel op “Paddling”, zeker als ook frontman Ollie Judge zich nog eens van zijn beste kant komt tonen. Het lijkt daarna alsof alle instrumenten hun eigen weg gaan en dan terug samenvloeien in een donker, dreigend en chaotisch geheel dat onder je huid kruipt. Geleidelijk aan wordt Squid gigantisch furieus en is de golf die af en toe op het strand sloeg omgeslagen in een storm op zee. Midden in de chaos loopt de single dan plots spaak, waaruit we nu al kunnen afleiden dat de nummers op Bright Green Field vlekkeloos in elkaar zullen overlopen.
Op 7 mei verschijnt Bright Green Field, het debuutalbum van Squid. Op 8 oktober moet je de mannen aan het werk zien in de Botanique.
Ontdek meer nieuwe muziek op onze Spotify.
