Het verschil tussen een idool en een cultfiguur is vaak een dunne lijn. Als je deze lijn wat duidelijker wilt hebben, heeft het toch vaak te maken met jaren dienst in een bepaald genre. Rob Zombie heeft duidelijk zijn diensttijd (meer dan 35 jaren) achter de rug en heeft de industriële- en groovemetal een mooie dienst bewezen. Het eerdere idool is uitgegroeid tot een cultheld die helaas niet met elke plaat kon bevestigen. Eerst was er nog White Zombie, die in 1995 Foo Fighters en Neil Young nog vergezelde op een eerste tweedaagse Pukkelpop. Anno 1998 bracht Rob Zombie dan zijn eerste plaat onder deze benaming uit, maar als je sinds eind jaren 80 regelmatig je duit in het zakje doet van de metalwereld, dan wordt een misstap al snel vergeven.
Rob Zombie staat niet snel verlegen om een uitspraak. Met de aankondiging van The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy liet hij vallen dat zijn nieuwste plaat misschien wel eens de beste van allemaal kon zijn. Eerlijk is eerlijk, dat horen we wel van meerdere bands. Aan de andere kant, waarom zou iemand met zo’n status zoiets melden? In eerste instantie is dat natuurlijk een verkooptruc zoals een ander, maar dat heeft deze band niet echt nodig. Zou het dan toch gewoon kunnen zijn dat Rob Zombie en zijn kompanen zich overtroffen hebben? Toen we deze plaat opgestuurd kregen, viel ons meteen het grote aantal aan nummers op: 17 stuks op een plaat. Dat is wat men nog eens een old school langspeler noemt. Daar kunnen veel hedendaagse bands alleszins al een puntje aan zuigen. Kwantiteit is één, kwaliteit is een andere zaak.
In de evolutie van Rob Zombie kan je het huidige werk moeilijk vergelijken met dat van zoveel jaren terug. Elke band blijft zich ontwikkelen in elke aspect: songwriting, het geluid, het genre… Het genre is nog enigszins gebleven, want bij dit soort metal zijn de riffs ontzettend belangrijk. Zo krijg je opnieuw van die sterke en aanstekelijke riffs zoals in “Shadow of the Cemetery Man”. De kracht die zo’n riff uitstraalt is zo fantastisch dat het gewoon een volledig nummer kan meedraaien, en op zo’n momenten doet het erg denken aan Prong. Ook “The Satanic Rites of Blacula” is een nummer dat met een heerlijke gitaarriff weet te charmeren. Er staan echt een aantal van die nummers op waarvan het gitaarwerk zo sterk is dat je je de livevoorstelling niet kan voorstellen zonder headbangen.
Maar de stem van Rob Zombie heeft altijd iets gehad waardoor de muziek sowieso al industrieel klinkt. “Shake Your Ass-Smoke Your Grass” beschikt over een schoolvoorbeeld van een intro, waardoor het nummer een geweldig donker kantje krijgt. Toch slagen ze er steeds in om het behapbaar te maken en de nummers niet zonder meer donker te maken. Het meest ingetogen nummer hebben ze gehouden tot het laatste met het geweldige “Crow Killer Blues”. Een ander kantje dat steeds terug komt is de invloed van country en hillbilly, iets wat er wel in past maar niet per se had gemoeten. Een nummer als “18th Century Cannibals” past perfect in deze plaat, maar de hillbillyintro had voor ons niet echt gemoeten.
We hebben het dan nog niet gehad over de geslaagde mix van deze invloeden. Een mooi voorbeeld zijn de eerdere geloste singles “The Triumph of King Freak (A Crypt of Preservation and Superstition)” en “The Eternal Struggles of the Howling Man”. Vooral deze laatste single is een heerlijk nummer dat een ijzersterke riff combineert met heel goede songwriting en een sterke opbouw. Het huilen van de wolf maakt dat er een herkenbaarheid in zit die elke hit moet hebben. Het zijn deze nummers die ons doen verlangen naar optredens. Ook “The Ballad of Sleazy Rider” is een nummer dat vals traag vertrekt, maar doorheen het nummer enorme bokkensprongen maakt die geweldig in elkaar zitten. Zelfs het verrassende “Boom-Boom-Boom” is op zijn geheel eigen, trage manier een geweldig mooi nummer.
Rob Zombie en zijn horrorgerelateerde kompanen slagen erin om de wereld nog wat lelijker te maken met deze heerlijke plaat. Op enkele schoonheidsfoutjes na, en dan bedoelen we vooral overbodige elementen, is dit een sterke plaat. De kwantiteit was hoog maar de kwaliteit moet amper onderdoen. Met zijn 56 lentes jong is Rob Zombie stilaan een van de jongere metalgoden en we hopen dan ook dat we deze band snel terug in het donker mogen tegenkomen, met veel rook op het podium. En met veel horrordecoraties. En (nep)bloed. God, wat verlangen we naar deze gruwelijke taferelen. Dank u Mr. Zombie, om deze verlangens nog eens aan te wakkeren.
