AlbumsRecensies

Envy of None – Envy of None (★★★): Zoete pil van millenial je ne sais quoi

Rush was volgens sommigen de beste rockband ter wereld. In lijstjes van beste bassisten en drummers ter wereld staan bandleden Geddy Lee en Neil Peart steevast ergens bovenaan. Gitarist Alex Lifeson mag dan wel niet tot de absolute top van zijn vak behoren, zijn spel is evenmin van de poes. Dat hij steeds in de schaduw van zanger Lee en songwriter Peart lijkt te staan, maakt van hem een van de meest ondergewaardeerde gitaristen uit de rockwereld. Zelf had hij er geen probleem mee; zijn bandleden waren zijn beste vrienden en juist dat maakte het overlijden van Neil Peart in begin 2020 extra moeilijk. Hij leed al enkele jaren aan hersenkanker waardoor de progressieve band al een tijdje een stille dood was gestorven. Het duurde dan ook een paar jaar vooraleer Alex Lifeson het snarentuig weer opnam. Toch borrelden er geleidelijk aan ideeën op om iets helemaal anders te doen. Dat is er nu met het eclectische Envy of None.

Het gezelschap Envy of None is echter geen band. De leden hadden hun inbreng al klaar nog voor ze elkaar in levende lijve ontmoet hadden. Daar zat de pandemie mee voor iets tussen. In 2015 sprak Alex Andy Curran aan. Hij is ook een Canadese gitarist, die sinds in de jaren tachtig in meerdere rockact optrad. Op de plaat neemt hij onder meer bas, synthesizer, programmatie, gitaar, achtergrondzang en stylofoon voor zijn rekening. Hij ontdekte zangeres Maiah Wynne op een talentenjacht in Portland. Tot nu toe bracht ze enkel folkliedjes met als thema The Hunger Games uit. Talent uit een heel onverwachte hoek dus. Alfio Annibalini is een vrij onbekende Canadese producer en speelt hier ook gitaar en keys. Deze diverse line-up deed het schrijven, overleggen en opnemen dus volledig via de cloud en dus is het een klein mirakel dat het resultaat nog coherent klinkt. Langs de andere kant is de industriële stijl van muziek misschien wel als enige geschikt om op zo’n synthetische manier tot stand te komen.

De langspeler probeert rustig alle mogelijkheden uit. Het heeft wat mee van de vroege jaren 2000, toen jonge artiesten hun muzikale spaghetti tegen de muur gooiden in de hoop dat er iets bleef plakken. “Never Said I Love You” klinkt als radiovriendelijke new wave met heel wat synths en luchtige gitaarslagen. “Shadow”, geschreven door Andy en Maiah, is het oudste nummer van het album en vormde de concrete basis voor de rest van de tracklist. Alex Lifeson was dus niet overal bij betrokken en hij doet tevens goed zijn best om niet de leider uit te hangen. “Look Inside” smeert zichzelf open als olie op de golven. De single doet wat denken aan Cocteau Twins en is het duidelijkste voorbeeld van de vele etherische momenten. De nevelige zang van Maiah blijft aanwezig op “Liar”, al horen we hier de verschillende stijlen samen en in hun meest effectieve configuratie. De riffs van zware synths hebben veel mee van een soort ontwapende Nine Inch Nails. Pas in “Spy House” kunnen we Alex Lifeson duidelijk herkennen. Halfweg horen we zijn typische solospel: gevoelig, fantasierijk, chaotisch, maar toch melodisch. Hij houdt zich echter wat in om niet te veel ruimte op te eisen, maar helaas is het nummer voor de rest verwaarloosbaar. “Dog’s Life” is een stuk memorabeler, alleen al door de lichte agressie die erin schuilt. De riffs en stem overheersen en zo moeten we stilaan aan Evanescence of Muse denken. Het is een band die op veel lijkt, maar zelden op zichzelf.

De intro van “Kabul Blues” zou je nog in een epos van Rush kunnen tegenkomen en dat heeft een simpele reden. Net als “Spy House” is het een nummertje van Alex Lifeson dat hij eerder al in beperkte oplage als instrumentale solosingle uitbracht. De oosterse invloeden zijn interessant, maar opnieuw is het een gemiste kans, want het gaat nergens heen. “Old Strings” is dan weer Maiahs mooiste zangprestatie, met een subtiel arrangement van digitale soundscapes en gitaareffecten. Ook op “Dumb” horen we sierlijk samenspel onder een geprogrammeerde beat. ‘One plus one equals three, but you never gave back to me’ is een simpel refrein, dat wel verraadt hoe de muziekanten steeds de meer duistere thema’s opzoeken. “Enemy” heeft daar zelfs geen tekst voor nodig: de griezelige arpeggio’s zouden niet misstaan in een horrorfilm. Als afsluiter draait Envy of None compleet van wind: “Western Sunset” is volledig van Lifesons makelij, inclusief mandola en banjo. De titel van de stijlbruik verwijst naar de villa in Santa Monica, in Californië, waar Neil Peart zijn laatste jaren doorbracht. Al bij al toch een mooi eerbetoon aan de legende, dat wellicht gewoon een andere aanloop nodig had.

In tegenstelling tot de progrock van Rush speelt Envy of None eenvoudige popliedjes zonder grote instrumentale arrangementen. Dat is een grote mentale stap voor Alex Lifeson, die voor het eerst in een halve eeuw een andere kant van zichzelf kan laten zien. Dat betekent meteen ook een grote uitdaging qua doelpubliek, zeker gezien het viertal niet meteen plant op te treden. Toch bevat deze plaat genoeg goede songs die om een theatrale uitvoering smeken, al moeten ze vast nog uitdenken hoe dat er concreet moet uitzien. Amper drie maanden geleden kwam de band voor het eerst samen als groep, toen de plaat al klaar was. Dat Envy of None er nog zo mooi uitkomt, is dan ook een hele prestatie. Of we volgend jaar nog over de groep zullen spreken, is dan weer twijfelachtig.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

167 posts

About author
Alles bij elkaar en in het groot: ooit wil ik nog eens uitsluitend iemand zijn die ja zegt!
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe singles Måneskin - RUSH! (Are You Coming)

Vroeger kreeg je bij albumreleases direct de keuze of je voor de standaard uitgave koos of toch eerder voor de deluxe versie,…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Troye Sivan - "Rush"

Het is intussen al vijf jaar geleden dat Troye Sivan zijn meest recente langspeler Bloom uitbracht, met daarop enkele fijne catchy popsongs en…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Måneskin - RUSH! (★★): Zoals fruit op een pizza

Er hing een lange tijd een vloek rond het Eurovisiesongfestival, want ondanks enkele honderd miljoen kijkers per jaar, waren er maar weinig…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.