Als bezieler van het hiphop- en kunstcollectief Soul Assassins en man-achter-de-knopjes bij Cypress Hill verdient DJ Muggs al decennia zijn strepen in de wereld van hip- en triphop. Zijn duistere stijl is gekenmerkt door een mengelmoes aan samples en beats die je meenemen naar een dystopisch universum. De onheilspellende sfeer geeft een gevoel van onbehagen en tegelijk de bravoure van een monnik die zich aan een delicate opdracht waagt om dit universum alsnog te redden. Het zou zo uit een film kunnen komen en net dat is de bedoeling van Dies Occidendum. Het is de soundtrack voor een film die niet bestaat, maar kan onze tere ziel dit soort huiveringwekkende films wel aan als we deze soundtrack horen? De nieuwste plaat van DJ Muggs, de eerste in acht jaar, is een heruitvinding van zijn eigen stijl, gespekt met griezelige hiphopbeats, filmsamples en sinister pianogeluid.
Take this mythical voyage across fog-laden, scorched earth terrain from the original dark friar of hip-hop…
De tien instrumentale nummers van deze plaat vloeien nogal abrupt in elkaar en het eerste nummer “Incantation” schept meteen de sfeer: deze queeste wordt geen eenvoudige. Nadien volgt “The Chosen One” en “Nigrum Mortem”, ofte Zwarte Dood, waarin een apocalyptische gitaar en begeleidend orgel het eerste hoogtepunt van deze epische film inleiden. Onze monnik wordt met zijn eerste demonen geconfronteerd, maar gelukkig is hij sterk en moedig genoeg om deze te doorstaan, ondanks de listige drums op het einde. We zetten onze reis verder met “Liber Null”, waar enkele minimalistische beats een maximaal gevoel van ongemak veroorzaken. Na een korte intermissie wordt onze monnik geconfronteerd met zijn onderbewustzijn. “Subconscious” wijkt af van traditionele hiphop om richting triphop te buigen, en eventjes lijkt het personage de weg kwijt in het kluwen van zijn eigen onbehagen.
“Veni Vidi Amavi”, (I came, I saw, I loved), trekt die lijn door en neemt ons mee naar het onomkeerbare verleden, waar de monnik diens eigen fouten nogmaals vervloekt. De overgang naar “Anointed” gebeurt onverwachts, waardoor hij even de weg kwijt lijkt en de vette beats begeleiden hem op een mysterieus pad. Muggs, die in dit album meermaals verwijst naar de term ‘black goat’, heeft een duivels plan: ‘I am not finished with killing’. “Anicca”, een boeddhistische omschrijving die verwijst naar de inconsistentie van onze aanwezigheid op aarde, brengt onze monnik op een verkeerd spoor. Is dit werkelijkheid of een droom? In “Transmogrification” wordt snel duidelijk dat de reis een metamorfose heeft veroorzaakt in de psyche van de monnik. Hij bevindt zich in een rustgevende omgeving met tsjirpende sprinkhanen en andere natuurgeluiden. Het licht aan het einde van de tunnel is een knisperend haardvuur, waaraan hij zijn oude knoken warmt en berust in een gevoel van comfort en welbehagen.
Dies Occidendum, letterlijk Verbrijzelde Dagen, is een metafoor voor de innerlijke strijd waarmee elk van ons wel eens worstelt. Met de gekke stemmen die in je hoofd zingen (“Incantation”) en het geneugte van de innerlijke rust aan het zachte kampvuur (“Transmogrification”) gaat een zware reis gepaard. Eentje die zeker niet gemakkelijk is en waar we via de duistere paden in onze ziel de weg moeten vinden naar het licht en de warmte. John Milton schreef in zijn magnum opus Paradise Lost: “Long is the way and hard, that out of hell leads up to light” en Dies Occidendum kan op identieke wijze worden samengevat in dit unieke citaat.
