Eindelijk. Dat is het enige woord dat er door ons hoofd ging toen we om middernacht In Bloom op onze Spotifypagina zagen verschijnen. Het werd dan ook hoog tijd dat Off Bloom die debuutplaat uitbracht. De eerste keer dat er naar het album gehint werd, dateert dan ook al weer van eind 2017(!). Zo nu en dan verscheen er eens een single, maar daar gebeurde uiteindelijk niets mee. Nu, bijna vijf jaar na datum is het eindelijk zover, en laten we eerlijk zijn… het Deense duo staat na al die tijd nog geen meter verder dan enkele jaren geleden. Hoe komt dat toch?
Het zag er nochtans allemaal zo mooi uit voor de band. In 2017 mochten Mette en haar twee bandleden nog fungeren als het voorprogramma van Dua Lipa op haar grootste arenatour tot dan toe. Liedjes als “Love to Hate It“, “Falcon Eye” en “Lover Like Me” werden gesmaakt door de menigtes alsof het drietal een volgende fonkelende naam was in de popvijver. Niets leek een wereldwijde doorbraak nog in de weg te staan, buiten de band zelf. Er gebeurde jarenlang nagenoeg niets meer rond Off Bloom. Zeer sporadisch verscheen er nog eens een single die dan zogezegd op de debuutplaat kwam, maar daar kwam maar niets van in huis.
Vorig jaar leek In Bloom dan toch eindelijk vorm te krijgen. De band besloot om een van de twee synthspelers te laten gaan en zo werd Off Bloom een duo. De singles rolden vlotjes van de band, maar de lat die ze in 2017 zelf zo hoog hadden gelegd, werd om eerlijk te zijn nooit meer gehaald. De Denen hebben te lang gewacht, waardoor ze hun eigen spanningsboog een beetje hebben gemolesteerd. Dat was dan ook te horen aan de kwaliteit van de singles. Het leek wel of er altijd een laatste puzzelstukje ontbrak.
Het lijkt dus wel of Off Bloom in een soort overgangsperiode zat. De singles die voor de albumpromotie verschenen, mochten er zeker zijn, maar daarna bleef het redelijk matig. Het begon allemaal toen de comeback werd ingezet met “Mona Lisa”. Op zich een leuk en catchy elektropopnummer, maar we werden niet meteen van onze sokken geblazen. Ook het daaropvolgende “Polaroid Pictures” zit in dat schuitje. De poging tot een groots intiem nummer is duidelijk hoorbaar, maar we kunnen niet zeggen dat de Denen een wereldschokkende richting waren ingeslagen.
Zit het missende stukje dan misschien in het feit dat Alexander niet meer in de band zit? Het zou best kunnen eigenlijk, want er staan twee (hele) oude nummers op In Bloom, en die overtuigen verrassend genoeg wel. De mix tussen gitaar en elektronica op “Am I Insane?” pakt leuk uit en mocht “Are You Feeling It Too?” niet al bijna zijn tweede verjaardag vieren, had het zeker een potentieel zomerhitje kunnen worden. De zomerse baslijnen, de leuke stemsamples… Off Bloom op z’n best. Dat hadden we ook bijna kunnen zeggen van “Hit & Run”, maar ook hier wringt het schoentje. Het Spaanse gitaartje en de beats zijn niet speciaal, maar we durven het toch het voordeel van de twijfel te geven.
De o zo rooskleurige toekomst die Off Bloom altijd werd voorspeld, klinkt over het algemeen dus nogal flets. Betekent dat daarom dat alle nummers op In Bloom slecht zijn? Nee, helemaal niet. “What We Do” is bijvoorbeeld een uitstekend elektropopnummer, waarop de band klinkt zoals vroeger. De nieuwe nummers op het album daarentegen laten ons warm noch koud. De passie is op “Passion” bijvoorbeeld zeker hoorbaar, maar met enkel en alleen passie maak je geen goede muziek.
Met een – verrassend leuke – a capella outro loopt de debuutplaat van het Deense duo dan uiteindelijk op z’n einde. We durven niet zeggen dat de teleurstelling ligt aan het vertrek van Alexander, het gigantisch lang wachten met het uitbrengen van het album of wat anders, maar we kunnen niet zeggen dat onze honger gestild is. Misschien lag het aan het feit dat de eerste ep’s van Off Bloom zo goed waren, dat ze hun eigen verwachtingen nooit hebben weten te overtreffen. In Bloom is daardoor over het algemeen een middelmatige plaat geworden, met meer tegen- dan meevallers.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
