Eric D. Johnson, de drijvende kracht en frontman van folkrockgroep Fruit Bats, is een vlijtige vleermuis. Hij heeft de afgelopen twintig jaar onder andere The Shins, Vetiver en Califone bijgestaan op tour en in de opnamestudio, hij hield folksupergroep Bonny Light Horseman boven de doopvont en bracht onder de naam EDJ een soloalbum uit. Tussendoor heeft hij ook nog eens een handvol soundtracks laten uitvliegen. Met The Pet Parade brengt hij nu de achtste langspeler van Fruit Bats (beperkte uitgaven van Tragedy + Time = Fruit Bats en The Glory of Fruit Bats buiten beschouwing gelaten).
Met de muzikale begeleiding van onder andere multi-instrumentalist Josh Kaufman (Bonny Light Horsemen), pianist Thomas Bartlett (Sufjan Stevens), drummer Matt Barrick (The Walkmen, Fleet Foxes, Muzz) en violist Jim Becker (Califone, Iron & Wine) kon Johnson alvast een verzameling van indietoppers achter zich scharen. Die topcast heeft door de gevolgen van de pandemie echter nooit samen in de studio kunnen spelen. De moderne technologie heeft het hen gelukkig mogelijk gemaakt om apart vanuit verschillende staten muziek op te nemen. De stukjes werden simultaan samengelegd en vormen nu een coherent geheel op The Pet Parade. Het geluid waar Fruit Bats al jaar en dag voor garant staat, komt ondanks de letterlijke afstand tijdens de opnamesessies ook op deze langspeler naar voor.
Fans die hielden van vorige albums zullen zeker en vast snoepen van wat Johnson en zijn kompanen op The Pet Parade presenteren. De meeste nummers klinken instant herkenbaar, waarschijnlijk omdat ze op een slimme manier elementen uit klassieke rock en folk uit de jaren zeventig hernemen (denk aan Fleetwood Mac, Neil Young, Bob Dylan en The Byrds). Muzikaal domineren de akoestische gitaren en de ritmesectie, maar de band kleurt op gepaste tijd ook bij met een sporadische piano, synth of folkviool. Bij de elektrische gitaren staat de reverb naar goede gewoonte nog steeds op maximum, waardoor het helder en weidse geluid van de groep ook op dit album behouden blijft.
Johnson kweelt als vanouds en klinkt nog steeds als een kruising tussen Billy Corgan (Smashing Pumpkins) en Roger Hodgson (Supertramp). De teksten die hij ons laat horen, blijven verhalend en filmisch. Zo beschrijft hij in opener “The Pet Parade” hoe hij na vele jaren nog eens de lokale huisdierenstoet in thuisdorp La Grange, Illinois, bezoekt. Uit de tekst druipt een tedere nostalgie voor het evenement waarin de dorpsbewoners met verklede huisdieren door de straten paraderen. In bijna zeven minuten wordt op eenvoudige wijze de pracht van de marginaliteit en banaliteit bezongen, net zoals inspiratiebron The Kinks het zo’n vijftig jaar geleden deden op The Kinks Are The Village Green Preservation Society. Het titelnummer is zo een hartverwarmend stukje muziek om binnenkort mee te gaan rondwandelen op Vlaamse pensenkermissen en braderieën.
Wie denkt dat na zo’n start de kwaliteit alleen maar kan afnemen, komt bedrogen uit, want ook op de volgende nummers weet Fruit Bats te overtuigen. “Cub Pilot”, “The Balcony” en “Eagles Below Us” kabbelen met hun plezierig ritme stralend voorbij als een klaterende Alaskaanse rivier. De rest van het album is minder uptempo, maar de rivier verzandt enkel op het middelmatige “Holy Rose” tot een saai stroompje. Verder blijft Fruit Bats volgens het vertrouwd recept akoestische, hoopvolle folkrock serveren. Omdat traditionele paden bewandeld blijven, klinkt het album in zijn geheel niet wereldschokkend of vernieuwend. Toch bewijst de band her en der ook wat grootser te kunnen uitpakken dan op vorige platen. Zo weet je vanaf de eerste tonen, die knipogen naar “Tattoo” van The Who, dat “Gullwing Doors” gaat opbouwen tot een uitwaaierende ballade. Wanneer het refrein aanbreekt, wordt die verwachting ingelost. “Discovering” kent een gelijkaardige grootsheid. Hier trekt een bescheiden koor het geheel mooi naar een hoger niveau, ook al doet het erg denken aan Dylans “Knocking On Heavens Door”. Beter goed geleend dan slecht gevonden, nietwaar?
Fruit Bats heeft met The Pet Parade alweer een degelijk album uitgebracht. Volgens de handleiding van folkrock uit de jaren zeventig brengt de groep met veel vakmanschap een loepzuivere plaat. Ze zullen met deze langspeler waarschijnlijk niet veel nieuwe zielen winnen in hun fankamp, maar de bestaande liefhebbers zullen alweer met volle teugen kunnen genieten van de nostalgische sfeer en weemoedigheid die Eric D. Johnson en zijn band hier neerzetten.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
