AlbumsRecensies

The Muckers – Endeavor (★★★): Wilde rockers die voor het donker thuis moeten zijn

Duik je in de stilaan best wel eclectische catalogus van Greenway Records, dan tref je daar machtige platen aan van Frankie and the Witch Fingers, Levitation Room en Acid Dad, en sinds kort ook het debuut van The Muckers uit Brooklyn. De springerige psychedelische rockband rond Emir Mohsseni oogstte vorig jaar al veel lof met “Roll The Dice” en “Suspended”, en bouwde de hype langzaam, maar zeker op met singletjes wiens artwork steevast agressiever oogde dan de gepolijste doch kolkende psychrock die er achter schuil ging. Het debuut van The Muckers krijgt daarnaast een extra dimensie wanneer je weet dat frontman Emir in het Iraanse leger heeft gezeten, droomde van een muzikale carrière in New York, en zich daarop doorheen het inreisverbod dat Donald Trump enkele dagen voor zijn aankomst had ingesteld ploegde. Het ontstaansverhaal van The Muckers is een thriller op zichzelf, maar is hun debuutalbum Endeavor dat ook?

“I Can’t Go Without You” geeft je alvast een positieve indruk. Het nummer is een aanzwellend, licht ontvlambaar en instrumentaal kluwen van fuzz en pompende bassen dat op zichzelf al een rumoerige inkijk biedt in de muziek die The Muckers door haar versterkers pompt: energieke, psychedelisch geïnspireerde rock ’n roll van de meest vitale soort, waar je met graagte je tanden in zet. “Suspended” is in dat opzicht een welgekomen lading fuzz die we gretig verteren, al lijken de ijle vocals met momenten meer uit een nummer van Tame Impala te komen en niet te overlappen met de instrumentale thematiek. Op “Roll the Dice” klopt het plaatje een pak beter, en krijgen we een vermakelijk, catchy rocknummer te horen waar je niets verkeerd mee kan doen tijdens een road trip naar… de Ardennen, of zoiets.

The Muckers proberen vooral geen keuze te maken tussen brute riffs, psychedelisch gewiebel en catchy vocals, en die drie elementen keren dan ook integraal terug in het erg dansbare “Golden Summer”. Het optimisme straalt ervan af, en terwijl de wah-wah al smeulend het volledige nummer van links naar rechts doet meanderen, krijgen we mission control in Houston te horen: ‘and we have liftoff!’, hét signaal voor de gitaren om hun ADHD volledig de vrije loop te laten. Het is in al haar veelzijdigheid best wel een goed nummer, maar toch zijn het uithalen als “Thunderstorm” die je op het puntje van je stoel krijgen wanneer een muur van gitaargeluid tegen je neus knalt en Emir Mohsseni en de zijnen er vlijtig hun solo’s op los laten. Als je een kind van acht zou vragen hoe ‘rockmuziek’ klinkt, dan zou het dit nummer met stip aanduiden, en dat is goed bedoeld, want het werkt.

Waar de seventies echt komen bovendrijven is op “Repetition”. Het glamgehalte is er enorm hoog, en hoewel er eigenlijk alles behalve een coherent nummer wordt afgeleverd, denk je wel effe bij jezelf: ‘dat wil ik ook doen’. Het doet je grijnzen, trappelen, en doet de vraag rijzen waar je je luchtgitaar de vorige keer neergelegd hebt. Het staat in schril contrast met “So Far Away”, dat in het begin hint naar een loeihard, met fuzz verzadigd nummer, maar uiteindelijk uitmondt in een zweterige funkoase waar lijntjes coke rondslingeren op elk bijzettafeltje dat zich ertoe leent. Of was het toch bakpoeder? Want laat ons eerlijk zijn, dansbaar is het zeker, en met momenten ook best wel groovy, maar nergens heb je het gevoel dat The Muckers ook echt een nummer gemaakt hebben dat gewaagd of innemend klinkt.

 

Het is eigenlijk wachten tot het allerlaatste nummer van de plaat om nog eens écht van je sokken geblazen te worden. “To the Core of the Sun” heeft het allemaal: profetische vocals, dweperige en catchy melodieën, extatische uithalen en poepsimpele, loeiharde riffs. Doorheen de woestenij die de band halverwege het nummer schept, is er een hoofdrol weggelegd voor een woest sidderend wah-wahdeuntje dat tevergeefs aan de brute kracht van de fuzz probeert te ontsnappen, een blieperig synthesizertje meesleurt in zijn val, en op het einde ontaardt in een dikke vette vuurbal waar ze zelfs in Beiroet van staan te kijken.

Het ontbreekt The Muckers niet aan hun vermogen om catchy nummers te schrijven, en ook niet om meeslepende of dansbare rock ’n roll te maken, maar de paar hoogvliegers die Endeavor rijk is gaan steeds geflankeerd met net-niet-nummers die het scherpe randje missen waar de intenties van de band nochtans van overstromen. Je wil het geweldig vinden, maar komt niet verder dan een oké.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.

Related posts
LiveRecensies

Leffingeleuren 2023 (Festivaldag 2): Van het blauwe donker naar het gele licht

De tweede dag van een festival is altijd een beetje sleuren, al had Leffingeleuren geluk dat de zon meteen aan het schijnen…
InstagramMuzieknieuwtjes

41 albums om naar uit te kijken in februari en maart

In een normaal jaar zouden we nu al rijkhalzend uitkijken naar tientallen concerten die ons voorjaar vulden. We hoeven je niet meer…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.