Singer-songwriter Jody Smith had het zich anders voorgesteld eind 2019. Het leven, na vijf jaar in het Amerikaanse leger, kwam behoorlijk binnen. De overgang van het militaire naar het burgerlijke bestaan is voor een heleboel Amerikanen dan ook een grote stap. De mensen, het werk, de manier van leven zijn zo verschillend dat je uit het juiste hout gesneden moet zijn als je je daar goed tegen wil wapenen. Begin 2020 kwam daar dan nog de pandemie bij, die hem verplichtte om thuis te blijven.
Daar besloot hij onder de naam Black Nash een album op te nemen. Initieel plande hij niet om het uit te brengen, maar wou hij gewoon wat om handen hebben tijdens de lockdown. In het leger had hij weinig tijd voor muziek, en na zijn diensttijd wou hij gewoon een baan van negen tot vijf. Wel had hij in de tussenliggende jaren al met enkele vrienden wat beats gemaakt. Die invloed maakt dat Black Nash verrassend klinkt. Waar zijn eerdere werk vrij traditioneel aanvoelde, stapt Smith op dit project van de gebaande paden af en geeft hij een prominente plaats aan ritme en experiment.
De woede en frustratie spat er meteen van af tijdens albumopener “Alligator”. Met Jeff Buckley-achtige uithalen maakt de man duidelijk dat hij zich de periode na zijn diensttijd wel wat anders had voorgesteld: ‘Did you ever think that you had happiness?’ Een nonchalante gitaarsolo leidt ons vervolgens naar een opzwepend einde. “Zodiac” zit dan weer verpakt in een aanstekelijk deuntje dat ongemerkt ontspoort maar tijdig weer terugkeert, als ware het een cirkel. Dat was een van de dingen die Jody leerde tijdens het improviseren: soms kom je toch weer op hetzelfde punt uit en draai je ongemerkt rondjes, andere keren verdwaal je in het niets.
Het maakt dat het album groeit per draaibeurt, en dat is in nog geen 25 minuten gebeurd. Je hoort dat de meeste ideeën zijn ontstaan uit improvisatie. Het knappe is dat de muzikant al die ideeën in korte, puntige nummers heeft weten te gieten. “Love Underwater” had bijvoorbeeld het opzet om te klinken als een ballade uit een Disneymusical, maar tekstueel improviseert Smith erop los. ‘They took dolphins and force-fed them ecstacy’, zingt hij, al had hij misschien liever ‘They took humans and burned them in effigy’ gezongen. Voor de balans volgen net op tijd nog enkele traditionelere liedjes met wat meer structuur, zoals “No Idea” en “It’s You”.
Black Nash verrast door zijn rijkdom aan ideeën en klinkt bovenal onafhankelijk. Alle instrumenten werden thuis opgenomen, wat de plaat lekker open doet klinken. Ruimte voor overdubs en synthesizers is er niet; meer dan twee gitaren, een bas, een drumstel en een zanger heb je soms niet nodig. Jody Smith maakte deze nummers niet voor een groot publiek, maar ging voor zichzelf op een muzikale ontdekkingstocht op zoek naar licht aan het einde van de tunnel. Alsnog genieten we graag mee van de resultaten.
