Na Phoebe Bridgers met haar sublieme Punisher in 2020, is het dit jaar aan boygeniusbandgenoot Julien Baker om zich ook solo ijzersterk op de kaart te zetten. Little Oblivions is het derde album van Baker en ongetwijfeld haar meest groots klinkende plaat tot op heden. Tussen ondeugd en overtuiging, de centrale thematiek van Little Oblivions, klinkt de Amerikaanse tekstueel nog net zo breekbaar als voorheen. Muzikaal weet ze ons des te meer te verrassen, want de arrangementen zijn een stuk symfonischer dan op haar eerder verschenen langspelers Sprained Ankle en Turn Out The Lights. Baker is dan ook een stukje ouder, maar vooral volwassener geworden en dat staat haar allesbehalve verkeerd.
Het is alweer even geleden dat we een volwaardig album kregen van Julien Baker, maar daar had de Amerikaanse singer-songwriter een gegronde reden voor. In 2018 vormde ze de supergroep boygenius met Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, een zijproject van de dames waar menig indiefan ongetwijfeld heel erg van genoten heeft. Op “Favor“, een van de singles, verzorgen Bridgers en Dacus de backingvocals en daar worden we toch een beetje nostalgisch van. Daarnaast keerde Baker ook terug naar de schoolbanken om haar opleiding af te ronden. Met Little Oblivions is Baker onmiskenbaar terug, eerlijker dan ooit tevoren.
Baker neemt ons mee in haar hersenspinsels en tilt zo niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel het geheel naar een hoger niveau. ‘While every night I reenact the same recurring dream / Now I’m stuck inside a vision that repeats’, klinkt het op “Repeat”. De situatie wordt zo beeldend, bijna tastbaar geschetst, maar blijft toch helemaal open voor interpretatie van de luisteraar. Ook de muzikale onderlaag ondersteunt dat beeld, want het lijkt alsof je de hele tijd in je gedachten blijft rondcirkelen. De singer-songwriter slaagt er niet alleen in om met haar woorden beelden te scheppen, maar ook de arrangementen weten onbekende plaatsen te schilderen in gedachten. Het is die ontastbare kracht van Baker die je meesleurt doorheen Little Oblivions en waarmee de Amerikaanse echt onder je huid kruipt.
Ook “Crying Wolf” is zo’n nummer waarvan je bijna meteen kippenvel krijgt. De minimale productie en instrumentatie zorgt ervoor dat de zang helemaal op de voorgrond treedt. ‘Swallow the truth / Force the charcoal down my throat”, klinkt het en daarmee is het meteen duidelijk dat Baker niet over rozengeur en maneschijn zingt. Hoewel het ongetwijfeld ook heel erg aanzet tot nadenken, klinkt het toch heel geruststellend. Baker is dan ook meermaals op het album de vriendin die we een stevige knuffel willen geven wanneer alle gedachten te veel worden. Zo maakte ze er nooit een geheim van dat ze het soms moeilijk had met haar mentale gezondheid en die puzzelstukjes lijken op dit album helemaal in elkaar te vallen. De Amerikaanse gaat namelijk niet op zoek naar grote antwoorden ver buiten zichzelf, maar blijft net dichtbij en kwetsbaar, wat haar alleen maar sterker maakt. Het loont dus om niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel naar de plaat te luisteren.
De pianoballad “Song in E” vormt ongetwijfeld een rustpunt op het verder vooral gitaar-georiënteerde album. Elke song komt op z’n eigen manier weer verrassend uit de hoek. Zo bijvoorbeeld de meerstemmigheid op de eerder verschenen single “Favor” of het rijkelijk geïnstrumenteerde einde van “Relative Fiction” dat zachtjes uitdooft. Het laatste nummer “Ziptie” concludeert het album op een prachtige manier. Het rustige ritme voelt bij momenten als golven die over het zand rollen en zachtjes verdwijnen. ‘Tired of collecting my scars, stories at the parties and bars, trying to find a reason to fight’, klinkt het en daarmee heeft Baker misschien niet alle antwoorden gevonden die ze zocht, maar er is wel een soort innerlijke rust bereikt en dat is ook het gevoel waar je als luisteraar mee achterblijft na je volledig onder te dompelen in de verhalen van de singer-songwriter.
Little Oblivions is gemaakt om je van de eerste tot de laatste noot in onder te dompelen. Samen vormen de nummers namelijk een groter geheel dan de som der delen. Dat Julien Baker haar meest grootse werk tot op heden heeft gemaakt met dit album, daar is geen twijfel over mogelijk. In elk aspect bereikt de singer-songwriter een hoger niveau dan ooit tevoren. Live spelen voor een echt publiek zit er momenteel nog niet in, maar voor de early adopters van livestreams is er op 25 maart een virtueel optreden van Julien Baker.
