Muzikale broers Jasper en Jeroen Vanhecke zochten acht jaar geleden naar iemand met dezelfde muzieksmaak om een band te vormen. Die zoektocht duurde niet lang, de buurjongen sloot zich aan als derde lid van de groep. NUTSHELL werd geboren. Dat is in een notendop het verhaal van de Belgische rockband, al was het een hobbelig parcours.
In 2019 bracht NUTSHELL een demo uit met twee nummers: “Other Awareness” en “Jams”. Beide liedjes waren een verdienstelijke poging naar stevige rocksingles. Helaas kwam het samenspel van de gitaren, drums en zang soms chaotisch over. De groep behaalde naar eigen zeggen niet het gewenste resultaat, en probeerde hun eigen geluid te zoeken. Dat verkregen ze door de bas van Manuel Van den Notelaer, die een frisse wind blies in NUTSHELL.
Met Tidal Waves wil de rockband een nieuwe start maken. Dat blijkt vanaf de eerste seconde al bij het ruige nummer “Forgot The Car”. De schreeuwende stem van zanger Stan Blomme zet de stevige noten al meteen in, gevolgd door knallende gitaren en knetterende drums. In het begin neigt de band naar metal, maar naargelang het nummer horen we meer punkrock. Daardoor is het voor de luisteraar niet meteen duidelijk wat hun preciese muziekstijl is. Desondanks mocht het aantal decibels voor de nieuwe ep hoger, de gitaarriffs werden strakker en het samenspel tussen zang en melodie creëerde een opzwepende sfeer. En dat was nog maar het gevoel bij het eerste nummer.
We konden al luisteren naar de ruige nummers “Florida Man”, “The Malthusian Trap” en “Jams”. Alle drie getuigen ze van de bruisende energie die alle bandleden bevatten en willen overbrengen naar het publiek. Ook deze liedjes kennen een explosieve start met soms wat ludieke tekst. Van de ‘alligator in my pants’ van “Florida Man” tot het gebrabbel ‘‘haraka haraka haina baraka’ in “The Malthusian Trap” laat de groep ons – naast headbangen- nog eens glimlachen. Het geheel kan soms wat slordig en chaotisch overkomen. De verrassende elementen zorgen ervoor dat je blijft luisteren en sterker nog, dat je meer wil horen.
De ep Tidal Waves kent slecht vijf nummers, waardoor we maar ongeveer twintig minuten onze kopzorgen kunnen vergeten en helemaal losgaan op NUTSHELLs muziek. Afsluiten doet de groep met “PBS”. Een rommelig nummer waarin de groepsdynamiek voornamelijk naar boven komt door het achtergrondgeroep, en de prominente rollen voor zowel de gitaren als de drum. Op de laatste seconden van de ep haalt de band alles uit de luide klankkasten om ons te doen smachten naar meer.
Met de vernieuwende elementen, de hardere gitaren en de ruigere stem zet NUTSHELL zich nu wel op de kaart als Belgische rockband. De vijf heren lijken hun eigen geluid gevonden te hebben. Daarnaast heeft NUTSHELL nog mooie vooruitzichten: eind mei hoopt de groep om hun nieuwe nummers te kunnen presenteren in Leuven – al dan niet roepend, zwetend en springend.
