AlbumsRecensies

Django Django – Glowing in the Dark (★★★): De band die “Default” nooit overtrof

Een regelrechte throwback naar 2012 tovert een onnoemelijk blijde glimlach op onze smoel: vanuit een Schots viertal genaamd Django Django wordt “Default” de wereld ingestuurd. Een instant hit wordt geboren door het heerlijke duel tussen gitaar- en synthesizerpret. Ook de bewerkte stemmen van zanger Vincent ‘Vinny’ Neff mogen meedelen in die blijdschap. Een band die zijn monsterhit (met bijhorend meesterlijk debuut) scoort aan het begin van zijn carrière; het is heel dubbel. Enerzijds zorgt het voor een vliegensvlugge doorbraak, anderzijds is de druk voor nieuw werk een zware kwelling.

Dat Django Django onder deze tweestrijd leed, is wel duidelijk. Een waardige opvolger van hun naar zichzelf vernoemde debuut bleef uit. Zowel Born Under Saturn als Marble Skies waren verdienstelijke pogingen, maar resulteerden in leuke ideeën gladgestreken door productie en een te grote hunker naar pop. Zal album numero quattro wel slagen in deze loodzware opdracht? De vooruitgeschoven singles deden alvast vermoeden van wel. In een gesprek met de band vertelde bassist Jimmy Dixon ons dat ze de druk van de ketel wilden halen. Zo ontstonden enkele nummers in jams en werden popstructuren achterwege gelaten.

Dat de Schotten zich verbonden voelen met de woestijn, ligt er nogal dik op. Kijk bijvoorbeeld een keertje naar de albumhoes van Glowing in the Dark, overigens niet het eerste zand dat pronkt op een Django Django-hoes. De soundtrack voor deze hoes verzorgen ze ook meteen op de bijzonder sterke opener “Spirals”; ze vinden het midden ergens tussen galopperende paarden en dravende dromedaris, tussen cowboy en Toeareg. We vinden dat niet erg hoor, want daardoor ligt de band vaak in lijn met leuke psychbands die hun inspiratie putten uit de jaren 70. Zo kan de groep zich af en toe neerzetten als een elektronische variant van pakweg King Gizzard & the Lizard Wizard.

“You Got Me Worried” is wederom zo’n galopperend paard/dromedaris (of kameel?). “Waking Up” gaat een hele andere weg uit, namelijk een samenzang met Charlotte Gainsbourg, dochter van én ondertussen ook erg invloedrijk op zichzelf. Echter verliest het nummer aan overtuigingskracht. De echo op de stemmen op “Free from Gravity” klinken als een simpel trucje, maar de baslijn gaat wel heerlijk tekeer en de synths dansen lekker. Het geheel is niet super bijzonder, maar wel aangenaam voor het oor, zonder meer.

Ook enkele andere nummers laten niet meteen de sterkste indruk achter, zoals “Headrush” en “Hold Fast”. Daar tegenover staan dan wel weer de donkere bassen van het instrumentale “The Ark” die ons in een minirave werpen. Helaas leidt dit dansen en tsjansen nergens heen, behalve in een fade-out, waarna het volgende nummer, “Night of the Buffalo” totaal andere koeksmaken brengt. Het zou kunnen fungeren als soundtrack voor een ruiter die met de zon achter de horizon verdwijnt. Heerlijk, net als een koekreep.

“Kick the Devil Out” klopt aan met een deurbel en een stem die de duivel verwelkomt: ‘oh, hello there’. Een funky riffje en catchy melodietjes zorgen voor een fris nummer dat ver staat van de westerndingen die we al hoorden. Tegen het einde aan wordt het wel heel Damon Albarn-esque, maar op een zeer fijne manier. Het titelnummer richt dan weer op een complexe dancebeat, Boards of Canada-synths en een meezingbaar refrein. Het vormt wat ons betreft het absolute hoogtepunt van Glowing in the Dark.

Glowing in the Dark is wederom een verdienstelijke poging tot opvolger van “Default” en de zijnen. De grote sterkte van het nieuwe project is de vrijheid die de band zichzelf geeft en het spelplezier dat daaraan inherent verbonden is. Soms dansen we onophoudelijk, soms blijven we wat ongemakkelijk langs de zijlijn kijken. Eén geheel vormt het echter niet, gezien door die vrijheid stijlen ook van de hak op de tak springen. Net omdat Django Django overal wil zijn, lijken ze soms nergens. Enkele liedjes staan op zichzelf zeer sterk, maar in de context van een album schiet het tekort. Het consistentie-missende album brengt het spelplezier van de band naar voren, maar is wat ons betreft nog niet het product van Django Django’s potentieel.

Facebook

Related posts
InterviewsUitgelicht

Interview Django Django: ‘Je begint met niets, maar eindigt in een compleet nieuwe en verzonnen wereld’

Wie het voor 2012 had over ‘Django’, kwam al snel uit bij jazzmuzikant Django Reinhardt, maar vanaf dat jaar won ook het dubbelvoud…
InstagramMuzieknieuwtjes

41 albums om naar uit te kijken in februari en maart

In een normaal jaar zouden we nu al rijkhalzend uitkijken naar tientallen concerten die ons voorjaar vulden. We hoeven je niet meer…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Django Django – “Spirals”

Django Django, gevormd in Edinburgh door leden uit alle uithoeken van het Verenigd Koninkrijk, bracht in 2012 een van onze favoriete debuutplaten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.